«Eμένα οι φίλοι δεν γκρινιάζουν πια. Εμένα οι φίλοι μου έχουν αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά και την έχουν βάλει να κοιτά μπροστά, μόνο. Εμένα οι φίλοι μου, αν και δεν φοράνε στολή, θαρρώ πως τα βράδια πετάνε πάνω από την πόλη σαν πραγματικοί υπερήρωες που είναι».
Για εκείνους που ήρθαν στη ζωή μας τυχαία ή όχι τυχαία, απρόσμενα, ακούσια. Και έμειναν εκεί. Αμετακίνητοι και πιστοί σε αυτό και γι’ αυτό που είμαστε. Για τίποτα λιγότερο, για τίποτα παραπάνω. Και κάθε φορά που παίρνουν κάτι από μας, φέρνουν άλλα τόσα. Χωρίς πίστωση, χωρίς κόστος. Έτσι, επειδή είμαστε αυτό που είμαστε, ή παρά το γεγονός ότι είμαστε αυτό που είμαστε.
Advertisment
«Φώτα κινδύνου στο σκοτάδι και κραυγές μες την σιωπή», που λέει και ένα τραγούδι. Μικροί μου (υπέρ) ήρωες. Που με εμπνέουν, που με κάνουν να πιστεύω ότι η διαίρεση με έναν μαγικό τρόπο μπορεί να πολλαπλασιάζει. Περάσαμε πολλά όλοι μας. Ακόμα περνάμε και θα περνάμε. Αλλά δεν μας νοιάζει.
Το σφίξιμο που μας πιάνει το φτύνουμε με ένα τραγούδι, μια συνάντηση, ένα γέλιο. Όλα κωδικοποιημένα με τους κωδικούς τους δικούς μας. Συνθηματικά όλα, ακατανόητα για αυτούς που δεν ξέρουν τι μας δένει, ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια. Εμένα οι φίλοι μου έριξαν το μπετόν του κόσμου μου και ό,τι χτίστηκε στη συνέχεια ο χρόνος δεν το πείραξε. Ο χρόνος δεν μας πείραξε. Μείναμε ίδιοι. Κοιταζόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Αυτό μας φτάνει.
Το μετά δεν το γνωρίζει κανείς, το τώρα μας αρκεί. Που είμαστε μαζί. «…Κι όταν ακόμη βγάζεις μια τρίχα απ’ το σακάκι του φίλου σου, είναι σαν να επιταχύνεις το ρυθμό του κόσμου. Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. Μ’ όλο που το ξέρεις πως έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει». -Γ. Ρίτσος
Advertisment
«Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι». -Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ποίημα στους φίλους»
– Ο ένας τον άλλον έχουμε πλέον.
– Πάντα αυτόν είχαμε.
