Γράφει ο Μητρόπουλος Παναγιώτης – Κοινωνιολόγος
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο, όπως είναι φυσικό, αφού στην πολιτική σκηνή λαμβάνουν χώρα πρωτοφανή γεγονότα με εξέχουσα ιστορική σημασία και τεράστιο πολιτικό, αλλά και ηθικό βάρος, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας.
Advertisment
Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στη χώρα, δεν έχει προηγούμενο. Ένα κύμα πανικού και αλληλοσκοτωμού έχει κατακλίσει την καθημερινότητα, η κοινωνία είναι νεκρωμένη, τίποτα δεν κινείται, και οι Έλληνες κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον, τσακώνονται. Επίσης, είναι εξοργιστικό το γεγονός πως αυτό που ζητούσε, χρόνια τώρα ο Έλληνας, δηλαδή το να του δοθεί η ευκαιρία να αποφασίσει για τη ζωή του (πράγμα αυτονόητο σε άλλες χώρες), του δίνεται και συνεχίζει να γκρινιάζει. Κατά βάθος, θέλουμε άλλοι να παίρνουν τις αποφάσεις και απλά εμείς να στεκόμαστε αγέροχοι κριτές των πάντων ώστε να έχουμε την ευκαιρία να βροντοφωνάξουμε το εθνικό μας σύνθημα: «Εγώ τα΄λεγα»! Άσε, λοιπόν, τα λόγια και για μια φορά πράξε και ανέλαβε τις ευθύνες σου.
Όμως, το πιο εξοργιστικό είναι το ότι οι πολιτικοί αντιπρόσωποι αυτής της χώρας αποδείχθηκαν, για άλλη μια φορά κατώτεροι των προσδοκιών. Σε μια τέτοια στιγμή, εκείνοι είναι που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα της ενότητας και της ψύχραιμης αντιμετώπισης της κατάστασης. Αντί αυτού, διχάζουν τον κόσμο εξυπηρετώντας μικροπολιτικά και κομματικά συμφέροντα. Είναι πρωτοφανές, πως μια κυβέρνηση, ανεξάρτητα αν είναι δεξιάς ή αριστερής κατεύθυνσης, λέει όχι στα δυσβάσταχτα μέτρα που έχουν γονατίσει το λαό τα τελευταία πέντε χρόνια, και παρόλα αυτά δέχεται τόσο σφοδρή κριτική από τα αντιπολιτευτικά κόμματα. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή:
Πριν από την πενταετία της γενικευμένης οικονομικής κρίσης, ο μέσος Έλληνας ζούσε λίγο-πολύ με ήσυχο το κεφάλι του πως όλα πάνε καλά και τίποτα δεν μπορεί να διασαλεύσει την κατάσταση σχετικής ηρεμίας που επικρατούσε. Βέβαια, δεν ήταν όλα ρόδινα, και τότε υπήρχε ανεργία, και τότε πολύς κόσμος πεινούσε, και τότε δεν λειτουργούσε σχεδόν τίποτα όπως θα έπρεπε στις υποδομές της κρατικής μηχανής. Όμως, όλα αυτά ήταν πολύ καλά κρυμμένα κάτω από ένα, όπως αποδείχθηκε, φαινομενικό πέπλο ευμάρειας και ευημερίας. Όταν όλη αυτή η κατάσταση έσκασε στα χέρια μας, ξεκίνησε μια διαδικασία συνεχούς φτωχοποίησης της Ελλάδας. Ασχέτως με το ποιος ή τι κρυβόταν πίσω από όλο αυτό, το γεγονός είναι πως ο μέσος Έλληνας βίωσε πολύ σκληρά την οικονομική κρίση και συνεχίζει να τη βιώνει.
Advertisment
Η λύση που “προσπαθούσαν” να βρουν οι κυβερνώντες που παρέλασαν ολόκληρο το τελευταίο διάστημα από τη χώρα, ήταν η θέσπιση μέτρων που φανερά είχαν μηδενική πιθανότητα επιτυχίας και το μόνο που κατάφερναν ήταν να στροβιλίζουν μια χώρα και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, σε μια απίστευτη δίνη εξαθλίωσης και υποτίμησης της ποιότητας ζωής του. Και λέω του μεγαλύτερου μέρους και όχι όλου, διότι ως γνωστόν, αρκετοί πλούτισαν από την κρίση εκμεταλλευόμενοι την θολούρα που επικρατούσε στο εσωτερικό της χώρας.
Μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, έχουν συμβεί στην Ελλάδα μέσα σε λίγα χρόνια, γεγονότα τα οποία είναι πέραν κάθε λογικής και ηθικής. Εκτός του οικονομικού σκέλους, έχουν γίνει εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων σε πολλούς τομείς. Σημαντικότερος, ίσως όλων, είναι το ότι η Ελλάδα πλέον χαρακτηρίζεται ως μια χώρα με έντονη ανθρωπιστική κρίση. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως με την διάλυση της αστικής τάξης, οι φτωχοί πολλαπλασιάστηκαν δραματικά με τα αποτελέσματα, δυστυχώς, γνωστά. Ουρές συσσιτίων, αυτοκτονίες, έξαρση ψυχολογικών ασθενειών, γενικά μια απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας. Τα δεδομένα άλλαξαν ριζικά με την είσοδό μας στα μνημόνια, όπου και να πήγαινες άκουγες να μιλάνε για την κρίση, οι άνθρωποι στο δρόμο περπατούσαν με σκυμμένο το κεφάλι και κενοί. Ο Έλληνας, με απλά λόγια ΑΛΛΑΞΕ. Πλέον λίγοι θυμούνται την εποχή πριν την κρίση, όλο αυτό μας έχει κυριεύσει. Και είναι απόλυτα λογικό.
Επίσης, παρατηρήθηκε μια πρωτοφανής καταπάτηση νόμων, συνταγμάτων, κεκτημένων και κάθε είδους ανθρώπινου δικαιώματος. Βλέπαμε τόσα χρόνια, να παίρνονται αποφάσεις για τη χώρα μας από ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων. Βλέπαμε Έλληνες πολιτικούς να αποδεικνύουν ένας προς έναν την αναξιοπιστία τους και την προθυμία τους να συγχρονιστούν με αυτούς που μας εξαθλίωναν. Βλέπαμε νομοσχέδια να θεσπίζονται με εντελώς παράνομους όρους. Βλέπαμε στη Βουλή, να ευτελίζεται κάθε ιερό και όσιο της πολιτικής παιδείας και κληρονομιάς της χώρας. Βλέπαμε πολιτικούς να «ξεκατινιάζονται» στα κανάλια αγνοώντας την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα, μετατρέποντας κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων σε ένα απέραντο τσίρκο.
Τα ίδια τα κανάλια, αποδεδειγμένα πλέον, έπαιζαν κι αυτά καλά το ρόλο τους. Το ρόλο που τους υπαγορευόταν από τα ίδια κέντρα εξουσίας που προωθούσε τα μέτρα προς δικό τους όφελος. Βλέπαμε κυβερνήσεις να διορίζονται για τρεις μήνες και να κυβερνούν άτομα άγνωστα στον κόσμο και προφανώς χωρίς καμία νόμιμη εκχώρηση λαϊκής δικαιοδοσίας. Βλέπαμε, με λίγα λόγια, πράγματα που δεν φανταζόμασταν ποτέ πως θα δούμε.
Εδώ αξίζει να τονιστεί, βέβαια, πως αν θέλουμε να επιρρίψουμε ευθύνες σε κάποιον για αυτήν την κατάσταση, είναι το μόνο εύκολο. Μπορούμε να πούμε πως φταίει η Ευρώπη, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, τα διάφορα λόμπι, οι τεχνοκράτες, οι Γερμανοί, τα σκάνδαλα, και ούτω καθεξής. Φυσικά και όλοι αυτοί ευθύνονται. Ξεχνάμε, όμως, και συνηθίζουμε να το κάνουμε αυτό, τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ο κόσμος φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τρεις πολύ σημαντικούς λόγους.
Πρώτον, διότι συνέχιζε να τοποθετεί στην εξουσία τους ίδιους και τους ίδιους. Άτομα και κόμματα τα οποία αποδεδειγμένα τον είχαν φέρει σε αυτήν την δεινή θέση. Ελπίζοντας πως οι ίδιοι θα τον σώσουν.
Δεύτερον, γιατί μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια ο κόσμος διχαζόταν μέρα με τη μέρα πιο πολύ. Αντί να ενωθεί η κοινωνία δημιουργώντας ένα μαζικό κίνημα χωρίς προηγούμενο, χωρίς κομματικές γραμμές, χωρίς να τάσσεται δεξιά ή αριστερά, χωρίς διαφορές και προπαγανδιστικά συνθήματα, ο κόσμος βυθιζόταν όλο και περισσότερο στη διαφοροποίηση στο μίσος για τον συνάνθρωπο, στην τυφλή επίρριψη ευθυνών και σε σκόρπιες φωνές απόγνωσης. Ο άνθρωπος αντί να δώσει και να πάρει αλληλεγγύη από τον διπλανό του, κλείστηκε μέσα του και έγινε το κατάλληλο θήραμα μπροστά στους λόγους επικίνδυνων δημαγωγών που πολύ εύκολα τον κατεύθυναν κατά το δοκούν.
Τέλος, διότι τις προηγούμενες δεκαετίες κατασπαταλήθηκαν οι κρατικοί πόροι, απ’όπου κι να προέρχονταν, και δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε ένα τόσο μεγάλο ζήτημα, με την ανοχή ή και την συνενοχή ακόμη του ελληνικού λαού. Από τη μεριά των κυβερνήσεων διαπράχθηκαν πρωτάκουστα οικονομικά εγκλήματα, σκάνδαλα, μίζες, κρυφές συμφωνίες και κάπως έτσι τα τελευταία 40 χρόνια η χώρα βυθίστηκε σε μια πολιτική κατάσταση πλήρους διαπλοκής και αδιαφάνειας. Σε αυτό συμμετείχε, όμως και ο κόσμος, στο βαθμό ευθύνης του ο καθένας βέβαια. Δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ, πώς αποκτήσαμε αυτά που αποκτήσαμε, μέχρι πότε θα μπορούμε να το κάνουμε και ποιο θα είναι εντέλει το τίμημα που θα κληθούμε να πληρώσουμε. Εικονικά χρήματα, δημιούργησαν εικονικές ζωές και ήρθε η δυσάρεστη στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.
Κάπως έτσι λοιπόν, φτάσαμε στο σήμερα. Μια χώρα και ένας λαός, έπειτα από πολλές δοκιμασίες, καλείται να πάρει μια απόφαση στο επικείμενο δημοψήφισμα, αν τελικά πραγματοποιηθεί με τις εξελίξεις να είναι καταιγιστικές, άκρως κομβική για το μέλλον του και την πορεία του. Εδώ προκύπτουν ορισμένα δεδομένα που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν. Ο ελληνικός λαός, από τη στιγμή που μπήκε σε καθεστώς παρακολούθησης από τους Ευρωπαίους, έχει για πρώτη φορά τη δυνατότητα να εκφράσει τη γνώμη του και να πάρει την ευθύνη στα χέρια του. Από τη μία, μπορεί να ψηφίσει υπέρ της συνέχισης των μέτρων και από την άλλη να πει όχι στην πολιτική λιτότητας που έχει ταλανίσει την χώρα την τελευταία πενταετία.
Η απόφαση του καθενός είναι προσωπική. Όμως, πρέπει να είναι και ανεπηρέαστη από την ανήθικη προπαγάνδα από την οποία βάλλεται από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη να δει τηλεόραση ή να διαβάσει σε κάποια ιστοσελίδα το τι πρέπει να ψηφίσει. Αυτό που έχει ανάγκη, τη συγκεκριμένη στιγμή, είναι ψυχραιμία και ενότητα. Χωρίς ψυχραιμία, όποια απόφαση και να πάρει θα είναι καταδικασμένη. Χρειάζεται ο καθένας από μας να ενημερωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα, και με όποιο τρόπο θεωρεί σωστό, για την κατάσταση και με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, να πάρει την απόφασή του.
Η σκέψη του πρέπει να είναι ανεπηρέαστη από συναισθήματα φόβου και απόγνωσης. Για μια φορά ας πάρουμε μια απόφαση γενναία και υπεύθυνη, έτοιμοι όμως να αναλάβουμε και τις μελλοντικές μας ευθύνες. Η χώρα μας έχει παράδοση από τέτοιες καταστάσεις, αν και με διαφορετικό χαρακτήρα κάθε φορά. Η απόφασή μας, όποια κι αν είναι, πρέπει να είναι ηχηρή και συντεταγμένη με τις αξίες και τα ιδανικά που γέννησαν αυτήν την χώρα.
Και ναι, εν έτει 2015, δεν είναι αναχρονιστικό ούτε και ντροπή να μιλάς για αξίες και ιδανικά όπως η αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στο όνειρο.
- Οι προσδοκίες των άλλων ήταν τα κάγκελα που χρησιμοποίησα για το δικό μου κλουβί… - 10 Απριλίου 2023
- Τόλμησα να πω «σ’αγαπώ» και τόλμησα να το ακούσω… - 22 Μαρτίου 2021
- Ανταλλάζω μία μέρα του «τίποτα», για μια στιγμή του «πάντα» - 19 Ιουλίου 2018
