Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι πιστεύουν στα θαύματα ούτε τι σημαίνει για τον καθένα η λέξη θαύμα. Αυτό που ξέρω είναι ότι βλέποντας το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στον κόσμο γύρω μας γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβούν ανέλπιστα θετικά και ευχάριστα γεγονότα στη ζωή μας. Ειδικά με την κατάσταση που βιώνει τον τελευταίο καιρό η χώρα μας, ό,τι απόθεμα αισιοδοξίας μας είχε μείνει, πιθανότατα να έχει ήδη εξαντληθεί.
Όμως, ακόμα και στις πιο απαισιόδοξες περιόδους, υπάρχουν στιγμές που η ζωή μας αιφνιδιάζει. Στιγμές που ο προσωπικός μας ανιχνευτής δυστυχίας και θλίψης δεν μπορεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του και να εντοπίσει τα όσα δυσάρεστα πιστεύαμε ότι θα συναντήσουμε και σήμερα. Γιατί εκείνες τις στιγμές, ως εκ θαύματος, γύρω του εντοπίζει μόνο θετική ενέργεια και σπίθες αισιοδοξίας. Το παράξενο είναι ότι αυτές οι σπίθες εμφανίζονται ξαφνικά, σε χώρο και χρόνο που επιλέγουν οι ίδιες, και αναβοσβήνουν μπροστά μας μέχρι να τις προσέξουμε ή να τις προσπεράσουμε.
Advertisment
Τις συναντάμε στα χαμόγελα των ανθρώπων που επιμένουν να βλέπουν την όμορφη πλευρά της ζωής. Στις καλές πράξεις εκείνων που θυμούνται τι είναι η ευγένεια και η ανθρωπιά. Στις προσπάθειες όσων συνεχίζουν να κυνηγούν τα όνειρά τους με την ίδια επιμονή που το κογιότ κυνηγούσε το road runner. Στα βλέμματα κατανόησης και στις αγκαλιές συμπαράστασης αυτών που νοιάζονται πραγματικά για τις δυσκολίες των διπλανών τους. Στους εορτασμούς της επιτυχίας εκείνων που τόλμησαν και, ενάντια στα προγνωστικά, τα κατάφεραν. Στα θαρραλέα «νέα ξεκινήματα» των ανθρώπων που οι μέχρι τώρα προσπάθειες τους ναυάγησαν.
Αν συνεχίσω να σκέφτομαι σίγουρα θα θυμηθώ και άλλες στιγμές της καθημερινότητας που εντελώς απροσδόκητα γίνονται λίγο πιο φωτεινές χάρη σε αυτές τις σπίθες που κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι κάποιες φορές, όσο και αν σπινθηροβολούν ατίθασα μπροστά στα μάτια μας, εμείς απλά τις προσπερνάμε. Όχι από αδιαφορία ή υπεροψία, αλλά επειδή είμαστε τόσο «βυθισμένοι» στο σκοτάδι της απαισιοδοξία και στις έγνοιες μας που αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε οτιδήποτε φωτεινότερο του μαύρου.
Υπάρχουν, όμως, και οι φορές που είτε οι σπίθες φωτοβολούν πολύ έντονα, είτε εμείς ανοίγουμε λίγο περισσότερα τα παράθυρα μας και το φως μπαίνει χωρίς να μας ρωτήσει. Αυτές είναι οι φορές που πιθανόν αντιλαμβανόμαστε τα μικρά θαύματα που συμβαίνουν γύρω μας και συνειδητοποιούμε ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Γιατί το να επιλέξουμε να βάλουμε χαρούμενες πινελιές στη ζωή μας και στις ζωές των άλλων δεν είναι μόνο μια επιλογή, είναι και ένα θαύμα. Ακόμα και το να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα θαύματα των διπλανών μας είναι από μόνο του θαύμα.
Advertisment
Βέβαια, όσα θαύματα και αν κάνουμε ή βιώσουμε η ζωή μας πιθανότατα δεν θα γίνει τρισευτυχισμένη, ούτε ο κόσμος μας ένας επίγειος παράδεισος. Αλλά αν πού και πού ο καθένας από εμάς δημιουργεί μερικές σπίθες, μπορεί αυτές να ενωθούν και να γίνουν πυροτεχνήματα. Και μπορεί τα πυροτεχνήματα να μην κρατάνε πολύ, αλλά η πολύχρωμη λάμψη τους αρκεί για να μας θυμίσει ότι η ζωή μας, όσο μουντή και αν φαίνεται, εξακολουθεί να είναι ένας καμβάς που πάνω του βρίσκονται όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και αυτή η διαπίστωση κάνει την κάθε επόμενη μέρα λίγο ευκολότερη… και τα θαύματα λίγο πιο πιστευτά…
Έρικα Α.
