Γράφει η Χριστιάνα Σοφία
Δεν είναι οι ασθένειες που μας συνθλίβουν…. είναι όλα όσα δημιουργούνται πολύ πριν από αυτές. Ό,τι εμφανίζεται σε σωματικό επίπεδο, δεν συσχετίζεται με το γραμμικό χρόνο, έτσι όπως ο επιφανειακός νους θέλει να κατατάσσει (και ψάχνει θεραπείες).
Advertisment
Δεν είναι τα προβλήματα της ζωής που μας καθηλώνουν… είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε γι’ αυτά και αυτό δεν μπορεί ν’ αλλάξει επιφανειακά, με εκλογικεύσεις και επιλογή διαφορετικών θέσεων/απόψεων.
Δεν είναι οι σχέσεις με τους ανθρώπους που μας απογοητεύουν…είναι ο τρόπος που τις αντιλαμβανόμαστε μέσα από τη θέαση που έχουμε ήδη για τον εαυτό μας και τον κόσμο μας. Ό,τι έλκουμε, ό,τι απωθούμε, όλα ακολουθούν αόρατους κανόνες που η ζωή μάς προκαλεί ν’ ανακαλύψουμε.
Δεν είναι οι μαθησιακές δυσκολίες, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού, του κάθε μαθητή ή εφήβου…είναι ο τρόπος που μεταφέρεται η πληροφορία, είναι οι ιδέες που έχουμε για τη μάθηση, τη διδασκαλία, για όλες τις έννοιες που δεν αμφισβητούμε αλλά εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε.
Advertisment
Πολλά «δεν είναι» ενώ αυτά που «είναι» αγνοούνται καθώς πορευόμαστε μηχανικά στη ζωή μας, κόντρα στην αλήθεια και το νόημα της ύπαρξής μας.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν εξηγούνται ΜΕ ή ΣΤΟΝ νου που ήδη τα έχει ερμηνεύσει και αδυνατεί να δει οποιαδήποτε άλλη θέαση ή να εντοπίσει οποιοδήποτε άλλο επίπεδο αντίληψης. Οι λέξεις, οι έννοιες, η ακολουθία της υποθετικής κατανόησης, των γρήγορων συμπερασμάτων, της υποκειμενικής αντίληψης, έχουν ήδη πάρει χρώμα, σχήμα και πλαίσιο, που εμποδίζει οποιαδήποτε έξοδο από τον φαινομενικά υπαρκτό εσωτερικό κόσμο μας, που προβάλλεται εξωτερικά.
Ονομάζω αυτή τη θέαση, «υποκειμενική» και «εκπαιδευμένη» θέαση, καθώς εισερχόμαστε σε αυτό το επίπεδο αντίληψης χωρίς ουσιαστική, συνειδητή επιλογή, όμως αναγκαστικά την υιοθετούμε, μη γνωρίζοντας οτιδήποτε άλλο. Για να το εκφράσω πιο απλά…. Όσες πληροφορίες κι αν λάβουμε στη συνέχεια, ό,τι διαφορετικό κι αν μας πει κάποιος που απειλεί αυτήν την πρωταρχική, προγραμματισμένη θέαση, αυτή δεν κλονίζεται ούτε εξαφανίζεται.
Όταν όμως αρχίσουμε να τολμούμε να εξερευνούμε αυτήν την τόσο πειστική αντίληψη, αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε πως δεν είναι και τόσο ακλόνητη ή «πραγματική» όσο φαινόταν αρχικά… όσα χρόνια κι αν την υποστηρίζαμε ή την πιστεύαμε! Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, τόσο κατηγοριοποιημένα και σταθερά, όσο πιστεύαμε πως είναι. Υπάρχει μια ροή, μια σύνδεση, μια τάξη, στο χαοτικό προηγούμενο νοητικό περιβάλλον μας που, ενώ ήταν πάντα εκεί, εμείς αδυνατούσαμε να το δούμε!
Αυτός ο «αποπρογραμματισμός» είναι αναγκαστικά διαδικασία και όχι «στιγμιαία αποκάλυψη», όπως νομίζουν ή θα ήθελαν πολλοί να είναι. Τίποτα δεν μας φανερώνεται, αν δεν είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να το δούμε. Τόσο «απλά»!
Τα πάντα εξαρτώνται ΜΟΝΟ από εμάς…. μόνο που αυτό το «εμάς», ούτε το γνωρίζουμε, ούτε συνεπώς το ελέγχουμε. Και εκεί ακριβώς ξεκινά το «ζόρισμα» μα και η δουλειά που οφείλουμε να κάνουμε με τον εαυτό μας, απελευθερώνοντας (στη διαδικασία) το Νου μας από την δέσμευση της ψευδαίσθησης.
Δύσκολη μα και μαγική διαδικασία, που τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει όταν εμείς το αποφασίσουμε. Αλλά και τίποτα δεν εξαγοράζει τα οφέλη της, που αυτός ο κόσμος μπορεί να διατιμήσει και να κατατάξει. Περιλαμβάνει τα πάντα… όλους τους τομείς της ζωής μας, όλες τις σχέσεις μας, όλες τις έννοιες που πιστεύουμε πως γνωρίζουμε, όλες τις οπτικές και τα θέματα που μας απασχολούν.
Οι άνθρωποι που το τολμούν δεν γυρνάνε πίσω. Είναι αδύνατον να ξαναπέσουν σε λήθαργο προσποιούμενοι πως «δεν γνωρίζουν». Ο φόβος γίνεται σύμμαχος, καθώς σπάμε μια – μία της ψευδαισθήσεις που φαίνονται τόσο πραγματικές. Ξεκινάμε να έχουμε για πρώτη φορά στη ζωή μας πραγματικές επιλογές, μάς φανερώνονται περισσότερες εναλλακτικές απ’ όσες αντιλαμβανόμασταν πριν, στην στενή, περιοριστική οπτική μας και επιτέλους παίρνουμε τα ηνία της ζωής μας.
Όλ’ αυτά όμως βρίσκονται έξω από το σύστημα που μας σκλαβώνει. Και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του, είμαστε εμείς οι ίδιοι!
