Περιμένουμε. Να φύγουμε από τη δουλειά, να τελειώσει ημέρα, να έρθει το σαββατοκύριακο, η αργία, τα Χριστούγεννα, το καλοκαίρι, η καινούργια χρονιά, να μας πει ο άλλος πρώτος το σ’αγαπώ. Περιμένουμε πάντα το πασπαλισμένο με χρυσόσκονη αύριο. Σε αυτό εναποθέτουμε όλες τις προσδοκίες για την ευτυχία μας. Το αύριο έχει τη μαγεία του άγνωστου και το μέλλον φαντάζει φωτεινό και γεμάτο ελπίδα, άσπιλο. Τα προβλήματα και οι έγνοιες δεν έχουν προλάβει να το φθείρουν.
Και έτσι περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Περιμένοντας… Ποτέ ζώντας το παρόν. Όμως η ζωή διαδραματίζεται στο παρόν, στο εδώ και στο τώρα! Το μέλλον δεν μας ανήκει, μπορεί να έρθει μπορεί και όχι. Το παρελθόν από την άλλη, ξεγλιστρά αφήνοντας πίσω του μόνο αναμνήσεις, πειραγμένες βέβαια και αυτές κατά πως μας αρέσει, προσθέτοντας λίγη αίγλη και αφαιρώντας λίγη θλίψη. Μόνο το τώρα έχουμε. Μόνο αυτό. Αυτό, λοιπόν πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε και να αξιοποιούμε στο έπακρο. Αυτό έχουμε τη δύναμη να διαμορφώσουμε και να αλλάξουμε.
Advertisment
Στο παρόν πρέπει να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας, χωρίς αναβολές και δισταγμό, να τολμάμε, να χαιρόμαστε, να συγχωρούμε, να λέμε σ’αγαπώ. Ακόμα και τα προβλήματα και τις δυσκολίες να τα δεχόμαστε με χαρά, γιατί αυτά πλάθουν και δυναμώνουν το χαρακτήρα μας, όπως η φωτιά το μέταλλο. Μας δίνουν σχήμα και αξία. Στο κάτω-κάτω, κάτι που αρχικά έμοιαζε με δυσκολία, με αναποδιά, μπορεί στο μέλλον να αποδειχθεί μια πολύτιμη εμπειρία.
Περιμένοντας μπορεί να δούμε ως θεατές την ίδια μας τη ζωή να περνά από μπροστά μας χωρίς ποτέ να γίνουμε οι πρωταγωνιστές. Και είναι κρίμα, γιατί το έργο της ζωής είναι μονόπρακτο και χωρίς πρόβα, αν το χάσουμε δεν θα έχουμε δεύτερη ευκαιρία. Σκληρή η αλήθεια. Κάποιοι το καταλαβαίνουν εγκαίρως, κάποιοι ποτέ. Όμως, ποτέ δεν είναι αργά. Ας κάνουμε, λοιπόν, κάτι ώστε να μην περάσει και αυτή η χρονιά περιμένοντας…
Κάτια Μπρούζου – Φοιτήτρια Ιατρικής
Advertisment
