Μέρες τώρα το ίδιο όνειρο. Είμαι σ’ ένα δωμάτιο. Δεν ξέρω πως βρέθηκα εκεί ούτε γιατί. Βλέπω μια μάσκα. Σαν φιγούρα τίποτα το ιδιαίτερο. Ένα ακίνητο πρόσωπο. Με τόση δύναμη όμως! Τόση όση λείπει σ’ εμένα. Και αυτό με νικάει και δεν την φοράω, αλλά με φοράει.
Τότε όλα αλλάζουν. Γίνομαι αυτό που θέλω να είμαι, αλλά δεν μπορώ. Γιατί όσες φορές κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερνα. Η ντροπή ή αλλιώς ο φόβος με νικούσε. Ένα “δεν” με κυνηγούσε πάντα. “Δεν θα τα καταφέρω”, “δεν μπορώ”, “δεν θα αρέσω”…
Advertisment
Βγαίνοντας απ’ αυτό το δωμάτιο συναντώ και άλλους ανθρώπους. Οι περισσότεροι είναι γνωστοί μου ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Η μάσκα γίνεται για μένα ταυτόχρονα μια απόκρυψη αλλά και μια αποκάλυψη. Είναι μια απελευθέρωση αλλά και μια δέσμευση.
Στο τέλος όμως θέλω απεγνωσμένα να τους κοιτάξω όλους και να φωνάξω: «Εγώ είμαι δεν με καταλάβατε;». Θέλω να τους κοιτάξω κατάματα χωρίς τίποτα δανεικό πάνω μου. Ξυπνάω όμως λουσμένη στον ιδρώτα και δεν προλαβαίνω.
ΤΩΡΑ όμως πρέπει να βάλω ένα ΤΕΛΟΣ! Κουράστηκα… Τέρμα οι μάσκες! Δεν θέλω κανένα ξένο σώμα επάνω μου. Το λέω σε όλους σας: «Εγώ είμαι πραγματικά όχι όσα βλέπετε, αλλά όσα δεν ξέρετε. Και που από εδώ και πέρα θέλω και μπορώ να σας δείξω». Και εάν καμιά φορά δεις κι εσύ ή το έχεις ήδη δει το ίδιο όνειρο, έλα να ενώσουμε τις φωνές μας και να πετάξουμε τη μάσκα μαζί!
Advertisment
Πολυξένη
