Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Η ανταποδοτική λειτουργία είναι ένας συμπαντικός νόμος που μπαίνει σε κίνηση ακαριαία, μόλις λάβει χώρα μια δράση ανεξάρτητα από το μέγεθος και τη ποιότητα της. Απ’ την απειροελάχιστη, σιωπηρή ενέργεια έως και την πιο θορυβώδη, τη πιο μεγάλη, το σύμπαν αντιδρά με τον ίδιο τρόπο, σαν να πάλλεται μια ελαστική μεμβράνη καθώς δέχεται μια δύναμη προς το μέρος της και προσπαθεί να επαναφέρει την επιφάνεια της στην αρχική της κατάσταση. Ο μηχανισμός μοιάζει να γίνεται μηχανικά αλλά ωστόσο είναι νοήμων και μάλιστα με μεγάλη σοφία κι ευφυΐα.
Advertisment
Η αρχή της λειτουργίας του σύμπαντος είναι το δούναι και λαβείν. Κάθε ύπαρξη σε όποιο επίπεδο της εξέλιξης κι αν βρίσκεται αποτελεί, τρόπον τινά, μέσο διατροφής για τις υπόλοιπες που βρίσκονται ψηλότερα, κι αυτές με τη σειρά τους ακόμη και δίχως να το συνειδητοποιούν προσφέρουν ως αντάλλαγμα κάτι γι αυτό που λαμβάνουν.
Ο άνθρωπος, ως η πιο εξελιγμένη μορφή στο ορατό σύμπαν, χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως όλα τα κατώτερα βασίλεια και προσφέρει με τη σειρά του, μέσω των σκέψεων και των συναισθημάτων, τροφή σε άλλα, αόρατα, βασίλεια που βρίσκονται στους ψυχικούς και νοητικούς κόσμους κι ανάλογα με την ποιότητα αυτών των σκέψεων και των συναισθημάτων έλκει και τις αντίστοιχες οντότητες οι οποίες προσκολλούνται στην αύρα του και τρέφονται με τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.
Στο φυσικό πεδίο αυτή η αρχή της δράσης κι ανταπόδοσης έχει εφαρμογή σε οποιαδήποτε συμπεριφορά είτε αφορά σε σκέψεις είτε σε λόγο ή σε πράξεις. Στην ουσία δεν υπάρχει ούτε μια δράση που να μη προκαλεί την ανάλογη αντίδραση εκ μέρους του σύμπαντος η οποία εκφράζεται μέσα από ένα φαινόμενο το οποίο εκδηλώνεται στη καθημερινότητα μας.
Advertisment
Παρατηρήστε ότι κάθε συναλλαγή έχει ένα τίμημα, όσο μικρό κι αν είναι, είτε πρόκειται για χρηματική αξία, είτε συναισθηματική, ή αφορά σε ένα καλό λόγο παρηγοριάς ή ακόμη κι αν πρόκειται για μια εθελοντική προσφορά. Δε μπορούμε να πάρουμε αν δε δώσουμε. Κατ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργούν όλα στη φύση κι αν πολλές φορές μοιάζει να μας χαρίζεται κάτι, έχουμε εργαστεί γι αυτό με κάποιο τρόπο στο παρελθόν και δε το γνωρίζουμε. Όλα είναι ενεργειακή δύναμη που διαχέει τα πάντα κι επιδιώκει την εξισορρόπηση. Η τάση είναι να μην υστερεί πουθενά αλλά ούτε και να λιμνάζει.
Ωστόσο υπάρχουν ενίοτε φραγμοί: Αν κάπου παρακρατηθεί, θα αποδράσει με τη βία εν μέσω μεγάλης αναταραχής, αν κάπου υστερεί θα κινηθεί προς τα εκεί με σκοπό να μεταφέρει ανάλογη ποσότητα από το απόθεμα της. Όπου προσωρινά δε μπορεί να διέλθει κι ο αγωγός νιώθει ότι δεν λαμβάνει την ζωτική της δύναμη, βιώνει δυσαρμονία. Η ενέργεια προσπαθεί υπομονετικά να τον διαπεράσει, αλλά εκείνος δεν διαθέτει τις απαραίτητες ανοιχτές πύλες και τις προϋποθέσεις γι αυτό το σκοπό. Όταν όλα λειτουργούν ομαλά το ενεργειακό κανάλι νιώθει ευφορία κι αφθονία.
Ωστόσο οι ενεργειακές δυνάμεις, παρότι αγνές και καθαρές εν αρχή ως συμπαντικές, χρωματίζονται από την ποιότητα του αγωγού και όταν τον διαποτίσουν δεν είναι εκείνες που πιθανόν θα τον δηλητηριάσουν, αλλά τα δικά του αρνητικά κατάλοιπα που αναδεύονται: Αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα ή μιαρός λόγος κι άνομες πράξεις. Σκεφτείτε το αντίστροφο στην θετική ποιότητα του αγωγού και θα αντικρύσετε την εικόνα ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Συλλογιστείτε ότι το νερό που ρέει στη φύση μολύνεται από το αρδευτικό σύστημα και τα κανάλια που διαπερνά κι όχι εκ φύσεως και θα έχετε την αναλογία της ροής των ενεργειών στο σύμπαν. Η ζωή καθώς διαπερνά όλη τη πλάση κομίζει τα του Καίσαρος των Καίσαρι, δίχως καμία διάθεση εκδίκησης ή φιλοφρόνησης, απλά διεκπεραιώνει μια συμπαντική λειτουργία.
Η ζωή χρησιμοποιεί κάθε μέσο και ύπαρξη για να στήσει το σκηνικό μέσα στο οποίο θα εκτυλιχθεί το σενάριο της ανταπόδοσης, το οποίο έχει ήδη υφανθεί. Πολλές υπάρξεις θα γίνουν, εν αγνοία τους, αγωγοί διεκπεραίωσης, αλλά αν αυτό συμβεί δεν είναι από τύχη, απλά πληρούν τις αναγκαίες κι ικανές συνθήκης αυτής της χρήσης, είτε πρόκειται για καλό ή για κακό. Τελικά αν αποδεχθούμε αυτή την τρόπον τινά μοιρολατρική οπτική, που όμως δεν είναι όπως θα δούμε πιο κάτω, τι απομένει στον άχρονο ταξιδιώτη της ζωής;
Η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα θα ρίξει ένα ελάχιστο φως και στις έννοιες του πεπρωμένου και του μοιραίου. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, έλεγαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι και σύμφωνα με τις απόκρυφες διδασκαλίες, τα λόγια αυτά είχαν βάση, αν συγχρόνως λάβουμε υπόψη τον συμπαντικό νόμο με τον οποίο ξεκινήσαμε αυτό το κείμενο. Δούναι και Λαβείν. Άρα το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου χτίζεται πάνω σ’ αυτόν τον νόμο κι ως προς αυτό το σκέλος είναι αναπόφευκτο.
Δηλαδή με απλά λόγια: Κάθε δράση, στο παρόν, υφαίνει ένα νήμα το οποίο καθώς προχωράμε ξετυλίγεται κι αυτό στο διάβα μας. Έτσι η επόμενη στιγμή, περιέχει φαινόμενα που έρχονται για να αποδοθεί το αποτέλεσμα των προηγούμενων δράσεων. Καλό είναι ο αναγνώστης να μην εκλαμβάνει τον χωροχρόνο όπως έχει συνηθίσει αλλά αν θέλει να συλλάβει το ακριβές νόημα του κειμένου, είναι προτιμότερο να τον θεωρήσει ως κάτι ρευστό που απλώνεται γύρω του δίχως όρια.
Είναι λοιπόν ο άνθρωπος δέσμιος αυτών των παρελθοντικών δράσεων του; Αυτό που σίγουρα δε μπορεί να αποφύγει είναι αυτό που ο ίδιος δημιούργησε. Θετικό ή αρνητικό. Φυσικά όταν πρόκειται για ανταμοιβή κανείς δε χρειάζεται να αναρωτηθεί για ποιο λόγο λαμβάνει. Κάθε καλό καλοδεχούμενο. Αν όμως κάποιος μπορούσε να σταθεί για ένα λεπτό και να αναρωτηθεί: Μα για ποιο λόγο λαμβάνω; Και μέσα από αυτή την αναρώτηση κατανοήσει ότι, τώρα γίνεται ο αποδέκτης των δικών του καλών δράσεων, είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει κανένα λόγο να μη συνεχίσει τις καλές τους δράσεις.
Ωστόσο οι περισσότεροι άνθρωποι δε κοντοστέκονται για να συλλογιστούν, ειδικά όταν είναι χαρούμενοι, αλλά κι όταν δεν είναι συνήθως όλα τα αποδίδουν στη μοίρα, στο τυχαίο. Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη, κάποιοι από μας είναι τυχεροί και κάποιοι άτυχοι, οπότε ότι κι αν κάνουμε, πρώτον δεν αλλάζει τίποτε και δεύτερον δεν ευθυνόμαστε για τίποτε. Συνεπώς ο κύκλος των τυχερών και των άτυχων συνεχίζει να περιστρέφεται με αμείωτο ρυθμό και με την ίδια φορά, αφού ασυνείδητα όλοι συνεχίζουμε να αναπαράγουμε την ίδια ποιότητα δράσεων.
Το γεγονός όμως ότι: Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, δε σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι άμοιρος ευθυνών, τουναντίον μάλιστα σ’ αυτόν εναπόκειται αν θα αντιστραφεί ή όχι η φορά του κύκλου της «τύχης». Όλο το μυστικό βρίσκεται στο τρόπο που αντιμετωπίζει το φαινόμενο του «πεπρωμένου» που ήρθε να τον συναντήσει. Η διαχείριση της σημερινής κατάστασης που βιώνει κι ο τρόπος αυτής της συμπεριφοράς παράγει έναν νέο κύκλο. Αφού το δούναι και λαβείν ισχύει ανά πάσα στιγμή, τότε έχουμε ανά πάσα στιγμή την ευκαιρία να αντιστρέψουμε τη τροχιά του πεπρωμένου.
Κάθε περίπτωση αφήνει πίσω της ένα μικρό ή μεγάλο κέρδος σε όποιον δεν παραιτείται. Σ’ αυτόν που φαινομενικά θα ηττηθεί θα προσδώσει σοφία για την επόμενη μάχη, αρκεί να θυμάται. Να θυμάται για ποιο λόγο ηττήθηκε. Σ’ εκείνον που θα καταφέρει να νικήσει, τον κατώτερο εαυτό του, που θα ανταποκριθεί με στρατηγική κι εξυπνάδα, θα ακουμπήσει στα πόδια του το τρόπαιο αυτής της μεγαλειώδης νίκης, που δεν είναι άλλο από μια καλύτερη ζωή σε ένα ψηλότερο σκαλί στην πυραμίδα της εξέλιξης.
Είναι κρίσιμο να θυμόμαστε πως είτε ηττηθούμε είτε νικήσουμε, ο ανταγωνιστής ήταν ο δικός μας εαυτός και θα τον κουβαλάμε συνεχώς μέσα μας μέχρι να κατανοήσει ότι ηγέτης είναι ο ανώτερος εαυτός. Μέχρι δηλαδή να ανυψωθεί και να εργαστεί για λογαριασμό Εκείνου. Αυτός ο τροχός του δούναι και λαβείν θα συνεχίσει να γυρίζει αδυσώπητα προσφέροντας ευκαιρίες εξέλιξης. Εικονικές μάχες που θα εμφανίζονται στη ζωή των ανθρώπων οι οποίοι θα καλούνται να αποδείξουν πόσο επιδέξιοι έχουν γίνει στο πέρασμα του χρόνου. Εδώ είναι χρήσιμο να θυμηθούμε την αξία της ρήσης: Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Η αστοχία, δηλαδή, για δεύτερη φορά δείχνει έναν άνθρωπο που δε φέρεται έξυπνα, που χαραμίζει τις ευκαιρίες, γι αυτό και πιο πάνω μίλησα για ενθύμηση, επειδή συνήθως οι ήττες έρχονται εξ αιτίας του γεγονότος ότι δεν δρούμε συνειδητά.
Εν ολίγοις απουσιάζουμε από τον στίβο της μάχης ή μαχόμαστε αδιάφορα ή ακόμη χειρότερα, μοιρολατρικά. Αυτό είναι μεγάλο λάθος, διότι κάθε μάχη, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη εξασκούμε τις ικανότητες μας κι ειδικά οι μικρές είναι αυτές που μας προετοιμάζουν για τη μεγάλη, γιατί ανθρώπινη ζωή χωρίς μάχη δεν υπάρχει. Αν σε κάποιον υπάρξει τέτοια ζωή θα είναι επειδή έχει μάθει, πια, να νικάει τόσο εύκολα που κανένα φαινόμενο δε μπορεί να του σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη. Έτσι η δική του ζωή θα φαντάζει σ’ αυτόν γαλήνια, παρόλο που δε θα είναι, επειδή ο ίδιος θα έχει ανέβει σε ένα ψηλότερο επίπεδο και θα αντιμετωπίζει πλέον τα φαινόμενα αφ’ υψηλού.
Ωστόσο μη πτοείστε, η φράση «δις» αντιστοιχεί καλύτερα σε δισεκατομμύρια παρά στον αριθμό δύο, γιατί τόσα είναι τα λάθη μας, αλλά μέσα από αυτά θα φτάσουμε στο ορθό.
Δούναι και Λαβείν. Από μια απλή καλημέρα μέχρι την πιο μεγάλη πράξη-λόγο-σκέψη. Είναι ο αργαλειός με τον οποίον υφαίνουμε κάθε μιας στιγμή. Αν είμαστε επάγρυπνοι στο παρόν και παρατηρούμε τις δράσεις μας, τότε γνωρίζουμε αυτόματα τι θα συμβεί μετά. Θα είμαστε έτοιμοι να ελιχθούμε, ανάλογα, στην επόμενη ευκαιρία που ο τροχός θα μας εμφανίσει. Με δράση κι όχι με αντί-δράση, δεν εναντιωνόμαστε προς το φαινόμενο. Δοκιμάζουμε δίχως ταραχή κάθε λύση που έχει εφαρμογή κι αν διαπιστώσουμε ότι έχουμε κάνει το καλύτερο, το αφήνουμε έξυπνα να πάρει αυτό που ζητάει και να μας δώσει αυτό που έχει φέρει. Αν δράσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο στωικά, με κατανόηση, τότε το φαινόμενο θα αποσυρθεί και το Δούναι μας , θα γίνει Λαβείν. Το μυστικό είναι στο συναίσθημα που θα αναδυθεί εκείνη την ώρα.
Σκεφτείτε θετικά και νιώστε θετικά και τότε μέσα στην αρένα της ζωής, ακόμη κι αν ο τροχός της ζωής έχει ένα υπόλοιπο αρνητικό να εμφανίσει, θα έχετε συμμάχους όλες εκείνες τις οντότητες που θρέψατε με την θετική ποιότητα των σκέψεων-συναισθημάτων σας, γιατί το δούναι και λαβείν το γνωρίζουν όλα τα όντα και σπεύδουν να ανταποδώσουν αυτό που λαμβάνουν. Τα ανώτερα υπέρ-συνειδητά, τα κατώτερα υποσυνείδητα ή σε ελάχιστες περιπτώσεις συνειδητά και τα κατώτατα, ενστικτωδώς ή ασυνείδητα. Όλες οι υπάρξεις λειτουργούν στο βωμό του δούναι και λαβείν ανάλογα με το επίπεδο τους. Εδώ θα θυμηθούμε μια άλλη ρήση που λέει: Ποτέ δε βαδίζεις μόνος.
Η αξία των θετικών σκέψεων-συναισθημάτων είναι, ως εκ τούτου, διπλή. Αφενός υφαίνει ένα όμορφο υφαντό για λογαριασμό μας , το οποίο θα λάβουμε κάποια στιγμή στη καθημερινότητα μας, αφετέρου στρώνει τραπέζι σε πολύ καλούς φίλους, οι οποίοι είναι ευγνώμονες για τα εδέσματα που τους προσφέραμε και δε θ’ αργήσουν να μας το ανταποδώσουν.
Προσπαθήστε να έχετε κάθε στιγμή κατά νου, την συμπαντική αρχή του Δούναι και Λαβείν. Να είστε συνειδητοί κι επάγρυπνοι. Αν ωστόσο χαθείτε μέσα στην ροή της καθημερινότητας, τότε η επανόρθωση θα έχει ένα μεγάλο τίμημα. Τότε θυμηθείτε πως: Μόνο ένας ανώτερος νόμος μπορεί να εξαλείψει τις συνέπειες ενός άλλου και δεν υπάρχει ανώτερος νόμος απ’ την ανιδιοτελή αγάπη. Αν ξεχάσετε όλα όσα είπαμε μέχρις εδώ, μη ξεχάσετε ποτέ την προηγούμενη φράση.
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
