Μια μέρα!
Γράφει η Ζαχίρ Μικαέλ
Advertisment
Ανοίγουν τα μάτια σιγά σιγά, σε κατάσταση νιρβάνας, ένα χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο, η ανάσα γεμίζει τα πνευμόνια με την αίσθηση της ζωής, αχ αυτή η μυρωδιά του πρωινού… Φρέσκα, σαν για πρώτη και τελευταία φορά, παρατηρώντας εμένα καθώς και το κάθε τι γύρω μου, έχοντας βαθειά επίγνωση του πόσο τυχερή είμαι που έχω αυτή την ευκαιρία να ταξιδέψω στη στιγμή, στο χρόνο, να γίνω μέρος του όλου. Πώς να μην πάρω αυτή την πρόκληση της ζωής… όταν μου δίνει τόσα, όταν με γεμίζει τόσο…
Εγερτήριο, όλοι πάνω… νυσταγμένα μουτράκια ετοιμάζονται γρήγορα γρήγορα, η μικρή βάζει τα φυλλαράκια στους μεταξοσκώληκες, ο μικρός φροντίζει τους σκύλους και εγώ ετοιμάζω το κολατσιό μας, όλοι σε κίνηση, στη γιορτή της ημέρας. ΕΤΟΙΜΟΙ! Ξεκινάμε… Καθαρό μυαλό, ενεργοποιημένες οι αισθήσεις. Σε λίγα λεπτά τα μικρά είναι στο σχολείο τους, πήρα και έδωσα φιλιά και αγκαλιές αχ… τι αίσθηση και αυτή… πόση αγάπη εισπράττεις από τα παιδιά, από τις αθώες τους ψυχούλες.
Ξεκινώ και εγώ για το γραφείο, άργησα λίγο και άρχισε η κίνηση στους δρόμους… τα 20 θα γίνουν 40 λεπτά διαδρομή… δεν πειράζει, θα ειδοποιήσω… Με ανοικτές όλες τις αισθήσεις, στη διαδρομή φρέσκα όλα για πρώτη φορά. Τα χέρια στο τιμόνι, το σώμα στο κάθισμα, ακόμα και τη ζώνη μου φορώ, με αφήνω να νιώσω τους τροχούς που με πάνε σιγά σιγά στη δουλειά, τον αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπο, τα μάτια στο δρόμο μεν αλλά δεν μπορούν να μη δουν και το πάρα πέρα… το φώς της μέρας σε ακουμπά και σε διαπερνά, ο αέρα δε χαϊδεύει μόνο το πρόσωπο, περνά και χαϊδεύει τα στάχια, τους δίνει κίνηση και ζωή και όχι μόνο… μόλις και αντιστέκομαι στον πειρασμό, να παρκάρω το αυτοκίνητο και να αρχίσω μαζί του τον χορό… Επιφυλάσσομαι σκέφτηκα… προχωρώντας.
Advertisment
Μπαίνω με αυτή την τρελή διάθεση στο γραφείο, καλημερίζοντας με νόημα και αγάπη, μες την τρελή χαρά της ζωής… κάποιοι το συνήθισαν, κάποιοι άλλοι πάλι όχι… ανταποκρίνονται μεν στο καλημέρα αλλά με τη δική τους, γνωστή δική τους όψη στο πρόσωπο. Ας τους δω, σαν να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου.
Ας φύγω από αυτό το χαμόγελο και ας αρχίσω την εργασία μου βάζοντας χέρια (αφή) και νοημοσύνη. Συγκεντρώνοντας όλη την προσοχή μου στην πράξη, σα να γίνεται (που γίνεται), για πρώτη φορά. Η συνάδελφος στο δίπλα γραφείο δεν είναι στις καλές της… προσπάθησα να μεταφέρω λίγη αισιοδοξία… αν μη τι άλλο… αλλά μάταια, δεν ακούει… Συνέχισα το έργο μου με την ίδια προσοχή, ήμουν πράγματι πολύ παραγωγική, ανάλαφρη σαν να γίνονταν όλα δια μαγείας… από τα χέρια, με λεπτεπίλεπτο τρόπο και λεπτές γραμμές (ακόμα και στον ήχο της φωνής).
Το αποτέλεσμα, στην πιο «πεζή» διαδικασία, μετατράπηκε σε καλλιτέχνημα με λεπτεπίλεπτες γραμμές και όμορφα φανταχτερά χρώματα… Από δίπλα οι γκρίνιες, η κριτική, οι υποδείξεις επέμεναν… έχω την εντύπωση ότι η δική μου στάση, με το πρόσωπο να έχει ζωγραφισμένη την αίσθηση της ολοκλήρωσης και της ικανοποίησης, δεν τη βοηθούσε… αλλά και πάλι δεν ήθελα να το χαλάσω ούτε να επιτρέψω να το χαλάσουν… σιγά σιγά η ατμόσφαιρα έγινε ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη… πολλές αρνητικές δονήσεις γύρω μου… με μόνη ασπίδα, τις δικές μου θετικές δονήσεις… δεν είναι και λίγες!
Επέλεξα να παρατηρώ, επιμένοντας στη δική μου εσωτερική κατάσταση! Ένας άνθρωπος κοντά μου δεν ήταν καλά, καθόλου καλά… δεν θέλει να ακούσει ούτε να δει βέβαια… το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω αυτό που έκανα. Μπαίνει τελεία και τώρα παύλα… πάμε για άλλα! Πιο συναρπαστικά, στον κόσμο των παιδιών! Τρέχω να τους παραλάβω. Μια ανάσα, μια μικρή απόσυρση στα παρασκήνια του μυαλού, να είναι η μαμά φρέσκια με καθαρό μυαλό, να είναι εκεί, δίπλα τους, στη στιγμή. Θέλω σαν τρελή να μάθω πώς πέρασαν στο σχολείο, τι έγινε με την εκθεσούλα, αν έπαιξε στο διάλλειμα με τη Μαρία. Μέσα σε δυο-τρεις γραμμές, ενημερώθηκα (σαν να εφαρμόζουν το «τα πολλά λόγια είναι φτώχια») και δυνάμωσαν την ένταση του ραδιόφωνου και έτσι απλά αρχίζει ο τρελός ρυθμός.
Φτάσαμε… έλα τώρα, διακριτικά χωρίς να στερείς την ελευθερία, το χαμόγελο και τη χαρά, να χαμηλώσουμε τους τόνους. Ας οργανωθούμε λέω … Τι έχουμε να κάνουμε σήμερα; Ο μεγάλος απλά με ενημέρωσε και άρχισε… απλά πράγματα σκέφτηκα με ικανοποίηση. Η μικρή άρχισε χωρίς να το αναλύσουμε, απλά, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού ότι, μόλις τελειώσει μπορεί να παίξει.
Κάθε βήμα και ενθουσιασμός κάθε εργασία που ολοκληρωνόταν και πάρτι… Αφού το έβλεπε, ήταν κοντά… το τραμπολίνο έβγαζε πόδια και μας πλησίαζε… σε λίγα λεπτά είμαστε και οι τρεις μέσα, να τραμπαλιζόμαστε κυριολεκτικά! Μπορείτε να δείτε την εικόνα; τρεις τρελοί να πετούν πάνω κάτω… όπως στις ταινίες ή τα παραμύθια… αλλά στα αλήθεια!
Μια μέρα! Τόσο απλό… Την έζησα τη μέρα μου, πήρα τη στιγμή και μεγαλούργησα… Ταξίδευα στο χρόνο, έγινα ρευστή, χάιδεψα και είδα ό,τι πέρασε από τα μάτια μου, ήμουν εκεί… Ύπνο τώρα! Όλοι στα κρεβάτια μας!
