Γράφει η Ζαχίρ Μικαέλ
Μετά από τόση διαδρομή, τόσα βουνά, φουρτούνες, εμπόδια, πίστευα ότι το έχασα. Δεν μπορώ να ερωτευτώ και σίγουρα δεν πίστευα στον κεραυνοβόλο έρωτα. Δεν ξέρω, έλεγα, παιχνίδια του μυαλού… περίεργα παιχνίδια. Η διαδρομή, επιτέλους ξεκάθαρη και δεν μιλώ για αυτόν… τα κατάφερα!
Advertisment
Είχα χαράξει το μονοπάτι μου, ανηφορικό μεν αλλά δικό μου… καθαρό, με καθαρό μυαλό, ξεκάθαρους ανθρώπους δίπλα μου, απλά και όμορφα, το ποταμάκι γαλήνιο και ο βυθός πεντακάθαρος. Αρμονικά με όλα και όλους (τουλάχιστον από τη μεριά μου) από την άλλη, δεν έχω ιδέα, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Είμαι ελεύθερη ή τουλάχιστον, η αίσθηση της ελευθερίας με πλημμυρίζει… και ήρθε.
Τον είδα, τον ξεχώρισα, γνώριμος και γοητευτικός. Πώς γίνεται κάποιος να μου χαϊδεύει την ψυχή από μακριά; Πόσο λάθος είχα, έφερε τα πάνω κάτω… σαν να με τύλιξε ο ανεμοστρόβιλος, πετούσα σε γρήγορους ρυθμούς, δεν προλάβαινα να δω τίποτα έξω από αυτό, μόνο την αλλαγή μου από τη σιδηρά συγκροτημένη κυρία, στο αδύναμο κοριτσάκι κατ’ επιλογή μάλιστα, δεν με τρόμαζε, γιατί λάτρευα την στιγμή που μπορώ να χαθώ στην αγκαλιά του. Είναι έρωτας… αγάπη, όπως εγώ τη νιώθω, αποδοχή όλης της υπαρχής του σαν θείο δώρο, κάτι που πηγάζει από μέσα χωρίς να έχει σχέση το μυαλό, παρόλο που το μυαλό το πολεμά, αυτό μένει καθαρό, αμετάβλητο και δυνατό. Έρωτας!
Οι Τίτλοι τέλους ήρθαν νωρίς και η κουρτίνα στη σκηνή έπεσε απότομα… Τί ήταν αυτό…; ό,τι και να ήταν… ήταν… το έζησα… τώρα ας μαζέψω… τι έχει απομείνει.
Advertisment
Τι σκεπτόμουν άραγε; Μα δεν σκεφτόμουν… γιατί στεκόμουν εκεί γυμνή… εκτεθειμένη, εντελώς ακάλυπτη, σα να έβλεπα ταινία που δεν θα είχε τέλος. Η ανάγκη της αγάπης, της αγκαλιάς, τι ωραία παραμύθια έλεγε… πως στόλιζε τη στιγμή και δεν ένιωθα την καταστροφή. Ψάχνω να καταλάβω αυτά που δεν μπορούν να κατανοηθούν… τώρα είναι απλά… μόνο μπροστά. Η μαμά είναι καλά και ο άνθρωπος. Τη γυναίκα και το καημένο κοριτσάκι μέσα μου πρέπει να φροντίσω… να θρηνήσω για μένα, για την αγάπη μου, για αυτό το «εμείς»… έχω λίγες αμφιβολίες για το πώς αντέχει, και εγώ που ήμουν; γιατί δεν το προσέχω το καημένο… Μην μιλάς έτσι… πέρασε και χειρότερα και είναι εδώ μαζί μου.
Συγνώμη μικρό μου που σε έβαλα σε αυτό. Μη φοβάσαι, θα περάσει, σιγά σιγά… πάμε… προχώρα λίγο… μικρά, μικρά, βηματάκια… μη φοβάσαι, σε κρατώ… να το περάσουμε και αυτό. Να θυμάμαι ότι μπορώ να θρηνήσω για αυτό που έχασα, ό,τι και να ήταν, ψευδαίσθηση ή όχι, ήταν η αλήθεια μου. Να θυμάμαι ότι δεν ήταν για μένα, ότι για μένα είναι κάποιος άλλος εκεί έξω, ο δικός μου ο άνθρωπος, που θα μπορεί να είναι πραγματικά δίπλα μου, που δεν θα χρειάζεται να είναι δυνατός και σκληρός, να με διώχνει για το καλό μου, όταν αυτός με έβαλε σε αυτό.
Μα τι καλός που είναι… Υπεράνω… που με προσέχει τόσο όπως λέει και το τραγούδι του Μηλιώκα «για το καλό μου για το καλό μου… μέχρι που πήρανε νεκρό το διπλανό μου» (ούτε εγώ ήμουν καλύτερη…) αλλά από κάπου πρέπει να πιαστώ. Να θυμάμαι να κλαίω όταν το έχω ανάγκη… να φεύγει για λίγο η μαυρίλα από μέσα… Κρατώ τους αληθινούς φίλους κοντά. Δεν πειράζει που η σούπερ γυναίκα, τώρα, δεν θα έχει τόσες δυνάμεις, που δεν θα είναι τόσο καλή σε όλα, έχει να σώσει το μικρό της.
Να θυμάμαι να με φροντίζω να με αγαπώ να κάμνω διαλογισμό και να μην ακούω λάθος μουσική. Να μου χαϊδεύω την ψυχή… να ηρεμεί. Η μόνη οδός είναι να προχωρήσω, να μην εισπράττω ούτε να συμβιβαστώ σε τίποτα λιγότερο από αυτό που αξίζω. Και αξίζω και αξίζει το μικρό μου! Σιγά… σιγά… κοριτσάκι μου μικρό… να εμπιστευτούμε, θα περάσει και αυτό… Σε λίγο θα μπορούμε να το βλέπουμε από μακριά και θα βρούμε και τι μας δίδαξε!
