Ο συστηματικός χώρος μάθησης είναι το σχολείο, η σχολική τάξη. Και μάλιστα η τάξη που γεμίζει με το εύκρατο κλίμα της αμοιβαίας ειλικρίνειας ανάμεσα στον δάσκαλο και στον μαθητή. Είναι η σχολική τάξη όπου ισότιμα δάσκαλος και μαθητής διερευνούν τα «ουσιαστικά ζητήματα», απορροφώνται από την άδολη συνεργασία και προχωρούν με σταθερό βήμα στο πολύχρωμο μονοπάτι της μάθησης μέσα από την ανακάλυψη.
Το σχολείο δεν πρέπει να είναι πια χώρος λατρείας του παρελθόντος, αλλά ένας χώρος που γεννά οράματα για το μέλλον, που δημιουργεί πόλους αντίστασης σε μια επερχόμενη εξαφάνιση κάθε ανθρώπινης σπίθας. Η σωστή παιδεία, θα πρέπει να έχει κοινωνικό και ανθρωπιστικό περιεχόμενο. Κοινωνικό, με την έννοια ότι θα έχει στενή σύνδεση με την πραγματικότητα και σκοπό να συνηθίσει ο νέος στην ομαδική – κοινωνική ζωή, και ανθρωπιστικό, αφού θα μαθαίνει στον νέο να εργάζεται με άλλους, να αναζητά την ευτυχία του μέσα στην ευτυχία του συνόλου και να κάνει ό,τι μπορεί για τη θεμελίωση μιας καλύτερης κοινωνίας.
Advertisment
Το σχολείο οφείλει να καλλιεργεί έναν άνθρωπο δυναμικό και καθολικό. Έναν άνθρωπο με ήθος και εμφανείς δημόσιες αρετές. Αυτό σημαίνει να μην αρκείται ο άνθρωπος, σ’ αυτό που έχει πετύχει ως τώρα με την ατομική και συλλογική προσπάθεια, αλλά να αγωνίζεται όλο και περισσότερο για την καλυτέρευση των συνθηκών της δικής του ζωής, αλλά και της ζωής των άλλων.
Διαβάστε επίσης: Η παιδεία ενός ανθρώπου φαίνεται στη συμπεριφορά
Έτσι μόνο καλλιεργείται η ανοχή και ο σεβασμός προς το διαφορετικό. Ο νέος μαθαίνει να μην περιορίζει τον ανθρωπισμό του στα όρια της οικογένειας, του σχολείου ή της πατρίδας, αλλά με την ωρίμανση που του προσφέρει η παιδεία, να τον επεκτείνει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, πιστεύοντας ότι η περιβόητη παγκοσμιοποίηση θα πάρει μια πράγματι ανθρώπινη μορφή, τέτοια που θα σταματήσει τις κυριαρχίες και τους πολέμους.
Advertisment
Το σχολείο σήμερα καλείται να προετοιμάσει το νέο άνθρωπο, να τον εφοδιάσει με τις κατάλληλες γνώσεις, να αναπτύξει τις δεξιότητές του, να καλλιεργήσει τις πνευματικές δυνατότητες και τη φαντασία του, ώστε να είναι σε θέση να οργανώνει, να επιλύει και να εκτελεί τα καθήκοντά του, αλλά ταυτόχρονα να ζει αρμονικά και ταυτισμένος με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, δίνοντας ουσιαστικό περιεχόμενο στην προσωπική και κοινωνική του ζωή και να τον κάνει να αντιδρά, πάντα, γόνιμα και όχι αόριστα, βίαια, ανερμάτιστα.
Αντιδρά ο νέος άνθρωπος γιατί, ενώ οραματίζεται έναν κόσμο γεμάτο ισότητα και δικαιοσύνη, αντικρίζει έναν κόσμο κοινωνικών ανισοτήτων, διακρίσεων και αναξιοκρατίας. Αντιδρά γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι έχει μείνει χωρίς όραμα, χωρίς ιδανικά. Η κυριαρχία της εκπαίδευσης σε βάρος της παιδείας είναι που γέννησε όλα αυτά.
