Ούτε το παγόβουνο φαίνεται ολόκληρο

Ο αθλητής μοιάζει με το παγόβουνο. Την μέρα του αγώνα βλέπουμε το 10%. Το 90% το γνωρίζει μόνο αυτός και ίσως όσοι βρέθηκαν δίπλα

Do…Dare…Denia

Η νίκη δημιουργεί χαμόγελα, φίλους και θαυμαστές. Είναι όμως, μακρύς ο δρόμος μέχρι το βάθρο, και συνήθως δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Αν δεν παλέψεις σκληρά, πώς θα πετύχεις;

Ένας αθλητής έχει κάνει πολλές θυσίες, έχει στερηθεί απολαύσεις και έχει νικήσει φόβους. Δίνει την προσωπική του μάχη κάθε μέρα, κουράζεται, πονάει, αλλά δεν το βάζει κάτω. Έχει χάσει μάχες, έχει κλάψει, έχει πει πολλά “όχι”, καθώς έπρεπε να κάνει προπόνηση. Έχει στερηθεί τους φίλους του και έχει περάσει πολλά σαββατόβραδα μόνος, καθώς ο στόχος είναι πάνω απ’ όλα.

Στερείται, για το όνειρο

Έβαλε ένα στόχο και πολλές φορές διαλέγει την μοναχικότητα, γιατί έμαθε να μην τον καταλαβαίνουν, να μην συμμερίζονται τον πόνο του, την κούρασή του, το άγχος του, την προσπάθεια του. Δεν είναι εύκολο να τον καταλάβεις, είναι δύσκολος και επίπονος ο τρόπος ζωής του, μα αξίζει μια προσπάθεια. Έχει μεγαλύτερη ανάγκη για συμπαράσταση, συζήτηση και συντροφιά στην προετοιμασία του, πάρα την μέρα του αγώνα. Εξάλλου, η προετοιμασία διαρκεί πολύ, είναι δύσκολη και καθοριστική για τη νίκη.

Είναι καλύτερη η νίκη, όταν μπορείς να την μοιραστείς

Ο κάθε αθλητής διψά για νίκες, επιτυχίες, χαμόγελα από αγαπημένα πρόσωπα. Ανάλογα με το αγώνισμα του, έχει την ευκαιρία να χαρεί το βάθρο, το μετάλλιο, το πρωτάθλημα και την καταξίωση. Κάποιοι αθλητές δίνουν έναν και μόνο αγώνα, και εκεί πρέπει να αποδείξουν τα πάντα. Είναι η δική τους μέρα και έχουν περάσει πολλά για να φτάσουν εκεί. Κάποιοι κρίνουν τον αθλητή από την έκβαση του αγώνα, και ξεχνούν την προσπάθεια του. Μήπως, κάνουν λάθος;

Ο αθλητής μοιάζει με το παγόβουνο. Η θάλασσα καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του, και εμείς βλέπουμε μόνο το 10% από αυτό που είναι. Έτσι γίνεται και με τον αθλητή. Την μέρα του αγώνα βλέπουμε το 10%. Το 90% το γνωρίζει μόνο αυτός και ίσως όσοι βρέθηκαν δίπλα του, στον αγώνα για την επιτυχία, για το όνειρο. Χειροκροτήστε τον νικητή και τον χαμένο, δεν ξέρετε πόσο κουράστηκαν να φτάσουν μέχρι εδώ.

Για τον συντάκτη
Τελευταία άρθρα

Συντάκτης | Do…Dare…Denia

Σαν παιδί ήθελα να ανήκω στην κοινωνία των “μεγάλων”, τωρα που μεγάλωσα θέλω να ξαναγίνω “παιδί”. Όχι, όχι, μην αγχώνεστε- μην μπερδεύεστε δεν έχω θεμα με την ηλικία. Απλά, όταν λέω γκρι, θέλω να φαντάζομαι έναν ελέφαντα… Όταν ζωγραφίζω ένα αρνι, δεν θέλω να μοιάζει με γέρικο κριάρι… Θέλω να έχω φίλη μια αλεπού… Όχι, όχι δεν τρελάθηκα…. Απλά, σαν άλλος “μικρός πρίγκιπας”, έχω φτιάξει ένα δικό μου “φανταστικό πλανήτη”. Follow me…