Έρωτας θεός, αιώνια ετών 7
Η πρώτη φορά που σε είδα ήταν ροζ. Εσύ, με το κοντό σου παντελονάκι και μια κώμη καπελάκι, εντός της τάξεως με ένα τσούρμο παιδικές ψυχές να υποδύεσαι ένα σούπερ ήρωα στο κέντρο όλων κι εγώ να σε χαζεύω με το στόμα ανοιχτό, γυρνώντας παράλληλα αμήχανα τις τούφες των μαλλιών μου. Έβγαινες μπροστά και βροντοφώναζες πως εσύ θα σώσεις τον κόσμο γιατί είσαι ο μαχητής του καλού και εγώ χανόμουν ένιωθα μέσα στην τόσο δυνατή σου ψυχή και στα μπλε σου τα ματάκια που ανάβλυζαν χείμαρρους θεληματικότητας. Το είχα όντως πιστέψει πως εσύ θα έσωζες τον κόσμο, να ξέρεις, και πως μαζί με μένα θα το χτίσουμε ξανά από την αρχή.
Advertisment
Θα βάζαμε την Ελένη, το Χρήστο και το Δημητράκη να μας βοηθήσουν σε αυτό το μεγαλειώδες έργο. Λιθαράκι λιθαράκι και όνειρο το όνειρο μια νέα πολιτεία μαγική θα ήταν προ των πυλών. Μια πολιτεία όπου τα παιδιά θα κυβερνούσαν, εμείς. Τότε δε γνώριζα έννοιες καθοριστικές του γένους μας, ούτε ιδέες καταλυτικές περί ανθρωπίνου είδους. Δημοκρατία, αλληλεγγύη, σεβασμός, αξιοπρέπεια, ηθική, τιμή, ανθρωπιά. Λίγο αργότερα τις έμαθα στα χαρτιά, τα βιβλία και τις οθόνες μου, όμως αυτό που τελικά συνειδητοποίησα ήταν πως ανέκαθεν υπήρχαν μέσα μου και πως αυτά όλα ουσιαστικά δε διδάσκονται από δασκάλους και καθηγητάδες πάσης φύσεως.
Στην παιδική μας ηλικία ήδη ξέρουμε, ήδη νιώθουμε. Και αυτό που νιώθουμε είναι η αλήθεια μας. Ένα κι ένα κάνουν δύο –τα βασικά τότε τα γνωρίζαμε- και αυτά τα δύο είναι όλων. Ούτε δικά σου, ούτε δικά μου. Θα τα κόψουμε μικρά κομματάκια και θα τα μοιραστούμε όλη η τάξη. Δε θα κλέψεις το κομμάτι μου, ούτε εγώ το δικό σου κι αν το δικό μου είναι μεγαλύτερο θα σου χαρίσω απλόχερα αυτό που σου αναλογεί και μετά θα είμαστε φίλοι ξανά. Τόσο απλά. Μέσα στην τάξη λοιπόν κι οι δυό, εγώ στο χάζεμα της αύρας σου και στο φευγιό και εσύ σε ένα παιχνίδι δίχως τέλος, να δίνεις μάχες ανεξάντλητες με τις δυνάμεις του κακού για να στεριώσει ένας θεός παιδικός εντός του κόσμου.
Advertisment
Δεν είχες σπαθιά, ούτε όπλα. Είχες ένα πηγούνι θεληματικό και λακάκια στα μάγουλα. Τα χέρια σου αιωρούνταν στον αέρα μαγικά και έμοιαζε να βγάζεις λόγους αγγελικούς με μια φωνή όλο πηγμή, σταθερή και σίγουρη και μια ματιά γεμάτη πολύχρωμες φωτοβολίδες. Ήσουν λίγο τροφαντούλης και με αυτήν τη λαχανί μπλουζίτσα έμοιαζες με χελωνονιντζάκι. Ήσουν λίγο αστείος τώρα που το σκέφτομαι, αλλά στα μάτια τα δικά μου, έγινες ο ένας. Ο ένας του “τότε” και ο ένας του “πάντα”.
Η πρώτη φορά που σε είδα, σήμανε τον έρωτα. Όχι όμως αυτόν τον έρωτα, τον κτητικό, τον ιδιοτελή, τον εγωιστικό όπου όλοι γνωρίζουμε. Αυτός ο έρωτας είχε ένα κλικ λευκού φωτός στη ματιά του. Αν με ρωτάς, δεν είναι το λευκό του κενού, ή αυτό της τρέλας. Είναι αυτό το φως το αγνό, το αθώο, το ταξιδιάρικο, το σχεδόν μεταφυσικό, που σε κάνει να αισθάνεσαι και να μην αισθάνεσαι, να ανεβάζεις παλμούς και να γεννάς ιδέες και το μυαλό να φεύγει και να έχει σημαία του μόνο την αλήθεια. Ναι, αυτή που όλοι έχουμε μέσα μας.
Ίσως ακούγεται λίγο κουτό όλο αυτό, παιδικό και γραφικό. Όμως η πρώτη φορά που τον είδα, όπως και η κάθε φορά που τον βλέπω είναι ακριβώς έτσι. Ίσως δεν είναι σε τάξη, ίσως η μπλούζα του δεν είναι λαχανί και ίσως είναι λίγο ψηλότερος από τον ήρωα μου. Κάθε φορά όμως που αντικρίζω τον έρωτα, και ίσως παραδόξως δεν είναι μόνο μία όπως πολλοί υποστηρίζουν, όλα τα συναισθήματά μου γίνονται με μιας λευκά. Μέσα τους γεννούν λίγο το ροζ του “τότε” και το κόκκινο του “τώρα”. Με κάνουν να αισθάνομαι ξανά παιδί με τους συμμαθητές μου τριγύρω να παίζουν και με αυτόν στο κέντρο να το θαυμάζω και να νιώθω πως μαζί του θα αλλάξω τον κόσμο.
Όπως τότε, έτσι και τώρα. Ποτέ λοιπόν δεν είναι αργά, ούτε να ερωτευτούμε, ούτε να νιώσουμε παιδιά ξανά, ούτε να χτίσουμε έναν κόσμο από την αρχή. Εσείς τι λέτε;
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
