Γκρινιάζω… αυτός είναι ο τρόπος μου
Όταν μία σχέση τελειώνει, νιώθεις μόνος. Είτε το έχεις επιλέξει και νιώθεις ανακούφιση, είτε έχεις συμβιβαστεί με την επιλογή του άλλου, κάποιες στιγμές η μοναξιά σου χτυπάει την πόρτα. Όσο περνάει ο καιρός, συνηθίζεις και βλέπεις τα ωραία της ελευθερίας. Κάνεις ό,τι θέλεις, όποτε θέλεις, χωρίς να δίνεις λογαριασμό, χωρίς απολογίες. Μπορείς να βγαίνεις ό,τι ώρα θέλεις, με τις φίλες ή τον κολλητό σου, να κάθεσαι με τις ώρες στον καναπέ, να γυρίσεις με τις πιτζάμες μέσα στο σπίτι, ακόμα και να μην ξυρίζεις τα πόδια σου ολόκληρες εβδομάδες.
Advertisment
Ο καιρός περνάει και οι μοναχικές συνήθειες εισβάλουν, μέρα με την μέρα, και πιο πολύ στην καθημερινότητά σου. Τότε, δύσκολα διαπραγματεύεσαι κάτι διαφορετικό, ας πούμε κάποιον να καθίσει δίπλα σου με τις ώρες στον καναπέ, ή κάποιον να θέλει να αλλάξει τις εξόδους του σαββατοκύριακου με φίλες, συναδέλφους ή τον κολλητό σου. Κάποιον που θα πρέπει να πάρεις τηλέφωνο, όταν απλά δεν θέλεις να μιλήσεις με κανέναν, ή κάποιον που χωρίς προειδοποίηση θα χτυπήσει το κουδούνι μέσα στη νύχτα.
Διαβάστε επίσης από Dn / jK
Advertisment
Βέβαια, δεν εξαρτάται μόνο από σένα. Υπάρχουν και αυτοί οι άγνωστοι και επίμονοι άνθρωποι, που εμφανίζονται τυχαία στην ζωή σου, θέλουν να σε γνωρίσουν και κάνουν τα πάντα μέχρι να γίνουν μέρος της καθημερινότητάς σου. Αφιερώνουν χρόνο για να σε εντυπωσιάσουν και να σε κατακτήσουν. Κάνουν πράγματα για να δείξουν το ενδιαφέρον τους και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου. Και, ενώ είσαι σίγουρος πως δεν σε αγγίζει η προσπάθεια τους και δεν ενδιαφέρεσαι όταν εμφανίζονται, μέσα σου χαμογελάς και χαίρεσαι. Κάπως έτσι, αρχίζεις να δένεσαι.
Ξαφνικά όμως, όλα αλλάζουν, το ενδιαφέρον μειώνεται, η επικοινωνία το ίδιο, το τηλέφωνο σπάνια χτυπά, τα μηνύματα λιγοστεύουν και για καθημερινές, μικρές και εντυπωσιακές εκπλήξεις, δεν γίνεται ούτε λόγος. Τι κάνεις λοιπόν, το δέχεσαι απλά ή ψάχνεις τρόπο να τα ξανακερδίσεις; Μα φυσικά, προσπαθείς να δείξεις με όποιον τρόπο έχεις αυτό που θέλεις, αυτό που σου λείπει, να διεκδικήσεις αυτό που σε έμαθε, και συνήθως ο πρώτος τρόπος που χρησιμοποιείς είναι η γκρίνια. Και τότε, οι ισορροπίες αλλάζουν, τα προβλήματα εμφανίζονται και μαζί τους και οι εντάσεις, καθώς και η μουρμούρα. Κάπως έτσι πάει και αυτή η ιστορία…
“…Είμαι γκρινιάρα. Το ξέρω. Έχεις δίκιο, απόλυτο δίκιο. Μην κοιτάς, που δεν το δέχομαι, όταν το λες. Απλά, ψάχνω τρόπο να σου δείξω αυτά που μου λείπουν, αυτά που έχω ανάγκη. Γκρινιάζει, όποιος θέλει προσοχή, όποιος θέλει φροντίδα, έτσι είμαι κι εγώ.
Εξάλλου, δεν φταίω μόνο εγώ γι αυτό, φταις κι εσύ. Ναι, ναι εσύ, που αποφάσισες ξαφνικά να χαλάσεις την ηρεμία μου, την μοναξιά μου, εσύ που τόσο ξαφνικά μπήκες στην ζωή μου. Έκανες τα πάντα για να εισβάλλεις σε αυτή, και τώρα ξαφνικά, μου τα αλλάζεις όλα. Με λες γκρινιάρα, όταν ζητάω τον χρόνο σου, όταν δεν μου αρέσει η σιωπή σου, όταν δεν δέχομαι την απουσία σου. Μα, πως να τα δεχτώ, αφού έκανες τόσα για να μπεις στην ζωή μου, και τώρα απλά μου ζητάς να δεχτώ την αποχώρηση σου.
Όταν είσαι μόνος, συνήθως το κάνεις από επιλογή, επειδή αυτό που είχες σε πίεζε, επειδή έχεις ανάγκη από ηρεμία, μάλλον γιατί θέλεις χρόνο για τον εαυτό σου, επειδή έχεις άλλες προτεραιότητες, ίσως γιατί δεν βρήκες κάτι να σε καλύπτει, ίσως γιατί αυτό έχεις ανάγκη αυτό το διάστημα. Είσαι αρνητικός και δύσπιστος, όταν κάποιος σε πλησιάζει, δεν εμπιστεύεσαι εύκολα και βασανίζεις όποιον το τολμήσει. Μα, όταν του αφήσεις ένα μικρό παραθυράκι, σημαίνει πως κάτι έχει αυτός ο άνθρωπος, πως μπορεί να σε κερδίσει, πως σε καλύπτει, πως σε εντυπωσιάζει. Δεν είναι άδικο, λοιπόν να σου παίρνει πίσω ξαφνικά, ότι σου έδωσε; Τι λες κι εσύ;”
Αυτά σκέφτεσαι, αυτά προσπαθείς να πεις, κάπως έτσι είναι τα μηνύματα που θέλεις να στείλεις, αυτά θέλεις να εξηγήσεις. Μα, τελικά δεν κάνεις τίποτα από αυτά. Θυμώνεις, φωνάζεις, αντιδράς, και σίγουρα, δεν κάνεις κάτι από αυτά που πρέπει. Ίσως από εγωισμό, από αδυναμία, ίσως γιατί πρέπει να φανείς δυνατός και σκληρός. Ποιος ξέρει γιατί, ούτε καν εσύ ο ίδιος. Φυσικά και θα ήταν καλύτερα, να πεις αυτά που θέλεις, αυτά που νιώθεις. Μα μάλλον, φοβήθηκες μήπως πληγωθείς. Και που κατέληξες; Απλά τα κράτησες όλα μέσα σου, και τελικά πληγώθηκες.
Τελικά, μάλλον είναι καλύτερα να είσαι ειλικρινής, και να γκρινιάζεις γι αυτό που πραγματικά θέλεις. Όταν λες αυτό που νιώθεις, είναι πιο εύκολο να γίνεις κατανοητός. Είναι πιο εύκολο να διεκδικήσεις, αυτό που πραγματικά προσπαθείς να κερδίσεις, αυτό που σου έδωσαν και φοβήθηκες, μήπως χάσεις. Οπότε, πες αυτά που έχεις ανάγκη να πεις, και τότε μόνο θα δεις αν πραγματικά άξιζε. Μακάρι, για σένα, να άξιζε!
- Μην φοβάσαι το παρελθόν, αν έχεις μάθει να κοιτάς μπροστά - 6 Ιουλίου 2017
- 5 μήνες μετά… - 26 Ιουνίου 2017
- Η αντίδραση που έγινε… πάθος - 11 Ιανουαρίου 2017
