Δεν είναι όλοι για όλους και αυτό δεν είναι κακό
Κλισέ νούμερο 1: Όλοι είμαστε φτιαγμένοι απο τα ίδια υλικά. Κλαίμε, πονάμε, ερωτευόμαστε, γελάμε, δρούμε, αντιδρούμε και τα συναφή. Μοιάζουμε.
Advertisment
Κλισέ νούμερο 2: Ο κάθε άνθρωπος σκέπτεται και μετέπειτα λειτουργεί και πράττει με βάση την αντίληψη, τα βιώματα και τις εμπειρίες του. Δηλαδή μοναδικά.
Κλισέ νούμερο 3: Γεννηθήκαμε για να ξεχωρίζουμε κύριοι. Να πατάμε γκάζι στις στροφές ορισμένοι κι άλλοι να διαβάζουμε προσεκτικά τα σύμβολα στις πινακίδες μην πάθουμε κανένα κακό. Και όχι, αυτό δεν είναι κακό.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Για ακόμα μια φορά, αντιλαμβάνομαι πως ό,τι πιο ουσιαστικό μας δίνει τροφή για σκέψη έχει καταντήσει να αναγάγεται στη σφαίρα του «κλισέ». Πολλοί από εσάς ίσως σκεφτείτε πως το «κουράζω» αρκετά. Πως ακόμα μια φορά θα πούμε μια από τα ίδια. Δεν πτοούμαι. Στα μάτια πολλών ίσως μοιάζω εξωγήινη. «Εγώ με τις ιδέες μου» δεν τραγουδούσε ο αείμνηστος Άσημος; Ε, κάπως έτσι πηγαίνει η ιστορία… Δε γίνεται σε όλα να συμφωνούμε. Δε γίνεται να τα βρίσκουμε πάντα. Δε γίνεται το κεφάλι να είναι διαρκώς σε μια κινούμενη κατάφαση και αυτό απλά δε γίνεται γιατί δεν είναι όλοι για όλους και αυτό δεν είναι κακό.
Πόσες φορές βρεθήκατε αντιμέτωποι με συμπεριφορές ανθρώπων που θεωρούσατε πως κάποτε «γνωρίζατε απ’ έξω κι ανακατωτά» και ξαφνικά ένα βλέμμα τους μόνο αποκρουστικό σας πάγωσε και σας έβαλε σε μια διαδικασία να αναθεωρήσετε; Πόσες φορές αλλάξατε δρόμο όταν κάπου στο βάθος αχνοφαινόταν ένας παλιός σας γνωστός που κάποτε κάνατε πολλή παρέα, αλλά πλέον δε θέλετε ούτε να τον ξέρετε; Πόσες φορές σας άγχωσε το γεγονός οτι «πρέπει» αναγκαστικά να βρεθείτε σε ένα χώρο με πρόσωπα γνώριμα που δε σας λένε τίποτα ουσιαστικά, αλλά επιβάλλετε να είστε; Γνωρίζετε ακριβώς για ποιο πράμα μιλάω. Αλλάζουμε.
Αλλάζουμε και εξελισσόμαστε και αν αυτό δε συνέβαινε, ή αν αυτό δε συμβαίνει, τότε είμαστε ήδη νεκροί. Δεν είσαι αυτός που ήσουν δύο χρόνια πριν κι αν με ρωτήσεις προσωπικά, δεν είμαι αυτή που ήμουν ούτε καν πριν δύο μήνες. Μη νομίζεις πως αυτό σε πολλούς εκεί έξω «χτυπάει» ωραία. Πολλοί δε σε αναγνωρίζουν, άλλοι ζηλεύουν, άλλοι θαυμάζουν και λίγοι ουσιαστικά μένουν. Αυτούς τους λίγους κράτα. Οι υπόλοιποι είναι απλά περιττοί.
Άνθρωποι που σε θεωρούν «δεδομένο στανταράκι», ατομάκια που έχουν την εντύπωση πως έχουν πάνω σου κάποια υποτυπώδη άτυπη εξουσία, μονάδες που πολύ λυπάμαι, όμως δε βλέπουν καθαρά. Δε δέχονται αλλαγές. Σε έχουν σε κουτιά, κομμένο και ραμμένο, με περιλαίμιο μια ταμπέλα. Αγνόησέ τους στην καλύτερη, πέτα τους την ταμπέλα στα μούτρα στη χειρότερη. Καλό θα ήταν να μη φτάνεις στα άκρα βέβαια. Δεν οφελεί. Για σένα.
Απο κει και πέρα, ζύγισε τις καταστάσεις. Δεν είναι όλοι για όλους φίλοι μου και αυτό δεν είναι κακό. Αν ήταν, σκεφτείτε πόσο κακός και μίζερος θα ήταν αυτός ο κόσμος που φανταστείτε, είναι ήδη! Τουλάχιστον όμως είμαστε διαφορετικοί! Και αυτό, όσο μπορεί να μας ενώσει, να μας κάνει ένα κλικ πιο δημιουργικούς, να μας αναπτερώσει, να μας ολοκληρώσει ακόμα, άλλο τόσο μπορεί και να μας χωρίσει. Και επιμένω. Δεν είναι κακό.
Από το να φοράμε διαρκώς προσωπεία -πόσα ακόμα πια!- που επιτάσσουν ψεύτικα χαμόγελα και γλοιώδεις, ηλίθιες και ανούσιες συμπάθειες, χίλιες φορές να κρατάμε αποστάσεις και επιτέλους να είμαστε εμείς! Πόσο μαγικό. Να είμαστε εμείς… Μιαν ακόμα ατάκα που κατάντησε «κλισέ», όμως ναι, προτιμώ να είμαι εξωγήινη στον κόσμο ορισμένων και να υποστηρίζω τα «δικά» μου, παρά να είμαι μαριονέτα πάλι στον ίδιο αυτό κόσμο. Εσείς;
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
