Για το χρόνο
Πέτα χρόνε φθονερέ,
Advertisment
μέχρι να τελειώσεις τον αγώνα σου.
Επισκέψου τις ώρες τις τεμπέλικες,
που πατούν με μολυβένιο βήμα
και τρέχουν με το ρυθμό του βαριδιού.
Χόρτασε μ΄αυτά που καταβροχθίζει η μήτρα σου
που δεν είναι άλλα απ΄όσα είναι ψεύτικα και μάταια,
αφρός που θα πεθάνει.
Advertisment
Τόσο μικρή η απώλειά μας είναι,
τόσο μικρό το κέρδος σου.
Γιατί όταν κάθε κακό θα έχεις θάψει
και, τελευταίον, θα ΄χεις καταβροχθίσει τον άπληστο εαυτό σου,
η απέραντη Αιωνιότητα θα καλωσορίσει την ευτυχία μας
δίνοντας στον καθένα ένα φιλί.
Και η Χαρά θα μας παρασύρει στην πλημμύρα της
μαζί με ό,τι στ΄αλήθεια καλό είναι και τέλεια θεϊκό.
Με την Αλήθεια και τη Γαλήνη και την Αγάπη να λάμπουν
γύρω απ΄τον ανώτατο Θρόνο
Εκείνου που η ματιά του δημιουργεί από μόνη της την ευτυχία.
Όταν κάποτε θ΄ανηφορίσει η ψυχή μας,
η οδηγημένη από τους ουρανούς,
τότε θα πάψει όλη αυτή η γήινη χυδαιότητα.
Κι εμείς, στεφανωμένοι μ΄άστρα,
θα καθόμαστ΄εκεί για πάντα,
θριαμβευτές πάνω στο Θάνατο,
πάνω στην Τύχη
και πάνω σε σένα, Χρόνε.
Τζον Μίλτον (1608 – 1674)
