Μεγαλώνεις… κι όσο μεγαλώνεις τόσο πιο επίμονα παρατηρείς τον εαυτό σου να αγωνίζεται να βρει τη θέση του σ’ αυτόν τον κόσμο. Συχνά, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται: ποια είσαι και που, τελοσπάντων, ανήκεις; Και ποιος ή τι άραγε, θα σου προσφέρει, κάποια στιγμή, την απάντηση; Δεν ξέρεις, δεν μπορείς να απαντήσεις.
Αντί για απάντηση, στο νου σου, αίφνης, ξυπνά μια παλιά, θαμμένη στα κατάβαθα του μυαλού σου εικόνα: εσύ, ένα μικρό κοριτσάκι στη μέση του σαλονιού της γιαγιάς σου, μπροστά στο έπιπλο με τα πολλά συρτάρια, γεμάτη από μια δυνατά περίεργη δίψα, να μάθεις τι κρύβεται εκεί μέσα.
Advertisment
Η περιέργειά σου είναι τόσο μεγάλη, που αψηφάς σχεδόν αδιάφορα, τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις και τις ρητές εντολές, την απαγόρευση της γιαγιάς να μην ανοίξεις τα συρτάρια: ό,τι και να σου λέει η γιαγιά, με όσες τιμωρίες και να σε απειλήσει, εσύ ακάθεκτη, ανοίγεις τα συρτάρια, με κάποια προφύλαξη κιόλας, επειδή η γιαγιά μαγειρεύει στην κουζίνα, όσο πιο αθόρυβα, για να μην σε πάρει είδηση.
Ανοίγεις τα συρτάρια με ενθουσιαστική προσμονή και να, η χαρά της ανακάλυψης είναι όλη δική σου… κάθε συρτάρι κρύβει μέσα του και κάτι διαφορετικό: παλιές φωτογραφίες, ξεχασμένα διακοσμητικά, τράπουλες, ακόμη και παλιά παιχνίδια.. Απορροφημένη απ΄ τις ανακαλύψεις σου, ούτε που αντιλαμβάνεσαι πως κάποιος μπήκε στο σαλόνι, και προχωράς σε επόμενο συρτάρι, μέχρι που… ξαφνικά, ακούς τη φωνή της γιαγιάς, γυρνάς και τη βλέπεις μπροστά σου! Θυμάσαι τι σου είπε; Σίγουρα, σε μάλωσε-βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτεσαι, ίσως καταβάθος μέσα της, να γελούσε και λιγάκι για τα καμώματά σου. Θυμάσαι, όμως τι της απάντησες εσύ; “Ψάχνω, γιαγιά, αυτό είναι το παιχνίδι μου”.
Αυτό είναι το παιχνίδι σου ακόμη και σήμερα, έτσι δεν είναι; Καθώς σήμερα συνεχίζεις να περιπλανιέσαι, όπως τότε… να μετακινείσαι από εμπειρία σε εμπειρία, να βουτάς ακατάπαυστα όλο και πιο βαθιά στο βυθό της γνώσης, να θέτεις όλο και πιο πολλές ερωτήσεις στον εαυτό σου, για τη ζωή, μα και για τους άλλους, καθώς μαζί με τα χρόνια σου, νιώθεις να μεγαλώνει ανάλογα και η περιέργειά σου, εκείνη η αδιάκοπη δίψα που σε ακολουθεί από την πιο μικρή σου ηλικία, εκείνη η δίψα που στο όνομά της, διατύπωσες τα πιο πολλά γιατί μα και έκανες τις πιο μεγάλες αταξίες.
Advertisment
Τελικά, οι εμπειρίες σου είναι σαν εκείνα τα συρτάρια: για την ακρίβεια, κάθε εμπειρία και ένα διαφορετικό συρτάρι που θ’ ανοίξεις, διψώντας για το περιεχόμενό του, με τη χαρά, και τώρα πια συνάμα, με την ευθύνη της ανακάλυψης, να σε ακολουθεί: Γιατί η ζωή, δεν είναι παρά, ένα δωμάτιο με πολλά και μεγάλα συρτάρια, γεμάτα, το καθένα και από μια καινούργια γνώση για σένα, μια γνώση, που σιγά-σιγά, θα σου δώσει την ικανότητα ν’ αντιληφθείς, το πού ανήκεις.
“Ψάχνω, γιαγιά, αυτό είναι το παιχνίδι μου”: Η έρευνα, η χαρά της ανακάλυψης που με διακατείχε από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι, τότε που ό κόσμος ολόγυρά μου, φαινόταν συναρπαστικά μεγάλος για τις αισθήσεις μου. Ακόμη ψάχνω γιαγιά, αφού, μαζί με εμένα που μεγάλωσα, ενηλικιώθηκε και η περιέργειά μου, εκείνη ακριβώς η περιέργεια που παραμένοντας ανέπαφη, ξέρει καλά τον τρόπο να με ταξιδεύει αδιάκοπα σε καινούργια μέρη!
- Όλα εκείνα που διψάμε να μάθουμε, τα γνωρίζουμε ήδη βαθιά μέσα μας - 16 Νοεμβρίου 2017
- Μάθε να βλέπεις πέρα από την επιφάνεια… - 10 Νοεμβρίου 2017
- Να μάθεις να γιορτάζεις την αποτυχία - 30 Οκτωβρίου 2017
