Οι περισσότεροι άνθρωποι που πάσχουν από μια διαταραχή (κατάθλιψη, άγχος, κρίσεις πανικού, αϋπνίες, φοβίες κ.ά.) δηλώνουν πως το κύριο μέλημα τους και η ισχυρότερη επιθυμία τους, είναι να απελευθερωθούν από τα δεσμά της ψυχικής τους ασθένειας και να επιστρέψουν στο ‘φυσιολογικό’. Μάλιστα, η αντίδρασή τους πάντα επάνω στο θέμα είναι έντονη και χαρακτηρίζεται από θυμό (για την παρούσα διαταραχή) και λύπη (για τον εαυτό τους).
Τα πράγματα περιπλέκονται όμως όταν έρχεται η επόμενη ερώτηση: «Ποιοι είναι οι τρόποι που έχεις επιλέξει για να διαχειριστείς και να θεραπεύσεις αυτή σου τη διαταραχή;». Εδώ υπάρχει κόμπιασμα. Ο ασθενής μπερδεύεται. Μοιάζει τόσο αλλόκοτο να κάνει κανείς τόση φασαρία για κάτι και όταν τον ρωτάς το σχέδιο δράσης του ξαφνικά να σιωπά! Όταν δεν μας αρέσει το μπλουζάκι που αγοράσαμε από ένα μαγαζί, τρέχουμε την επόμενη μέρα να το αλλάξουμε. Αν το μαγαζί αυτό είναι κλειστό, θα φάμε τον κόσμο να βρούμε αλλού κάποιο να μας εξυπηρετήσει – εξάλλου δεν θέλουμε να χάσουμε τα λεφτά μας και να μείνουμε με ένα μπλουζάκι που δεν μας κάνει!
Advertisment
Όταν όμως έχει να κάνει με την ψυχική μας υγεία, εκεί αλλάζει το θέμα. Αρχικά, οποιοδήποτε σύμπτωμα και να εκδηλώσουμε, θα περιμένουμε να γίνει ανυπόφορο πριν αναζητήσουμε βοήθεια. Μετά, όταν αποφασίσουμε να ζητήσουμε βοήθεια, θα βάλουμε την ίδια προσπάθεια να βρούμε κατάλληλο ειδικό που θα βάζαμε και για να επιστρέψουμε εκείνο το μπλουζάκι; Θα γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα για να φροντίσουμε τον εαυτό μας;
Και έπειτα, δεχόμαστε να μπούμε στη διαδικασία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τη διαταραχή του, αφιερώνοντάς σε εμάς μια ώρα κάθε εβδομάδα, ή προτιμάμε να πάρουμε ένα φάρμακο που θα κάνει το σώμα μας να σιωπήσει για λίγο ακόμα, μέχρι να μην αντέχει άλλο πια…
Πριν και για όσο καιρό λοιπόν κάνουμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας, το παρακάτω κομμάτι ίσως βοηθήσει να διαμορφώσουμε την οπτική μας γωνία.
Advertisment
Θυμός προς τον εαυτό μας
Αρχικά, είναι πολύ χρήσιμο να κατανοήσουμε πως όλος ο θυμός που εξαπολύουμε προς τη διαταραχή που μας ταλαιπωρεί και μας δεσμεύει, κατευθύνεται προς τον εαυτό μας.
Όλα τα συμπτώματα που εκδηλώνουμε, είναι κομμάτι του εαυτού μας, οπότε διοχετεύουμε θυμό και αυτό-δηλητηριαζόμαστε καθημερινά. Έτσι, αποδυναμώνουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα που σιγά σιγά αρχίζει να μπερδεύεται από τις πολλαπλές αλλαγές στη χημεία του σώματος μας (άγχος – θυμός – λύπη – πόνος).
Προστατεύοντας το μυστικό μας
Όταν ανοιγόμαστε και μιλάμε στον Ψυχολόγο αποδυναμώνουμε άμεσα τη διαταραχή μας και τα συμπτώματα της. Όταν παλεύουμε να κρατήσουμε κάτι μέσα μας, του δίνουμε δύναμη. Τη δική μας δύναμη. Όλη αυτή την προσπάθεια που καταβάλλουμε ώστε να μην ανοιχτούμε και εκτεθούμε, θα μπορούσε να στραφεί προς την θεραπεία μας και όχι προς τη διατήρηση του θέματός μας.
Το πρόβλημα μας γίνεται σιγά σιγά το μυστικό μας και αποκτάμε σχέση μαζί του. Ασυνείδητα προσπαθούμε να το προστατέψουμε, νομίζοντας ότι έτσι θα προστατέψουμε τον εαυτό μας, με το να μη το μοιραστούμε. Δεν είναι έτσι. Όσο αφιερώνουμε σκέψη και προσπάθεια επάνω σε κάτι, τόσο το θρέφουμε. Καιρός να το συνειδητοποιήσουμε, πριν κάνουμε τις επιλογές μας και πάρουμε τις αποφάσεις μας.
- Ο ρυθμός στα αντικείμενα, τη φύση και τους ανθρώπους - 26 Μαΐου 2022
- «Πόσο καιρό θα διαρκέσει η θεραπεία;» – Μια ψυχολόγος απαντά στην πιο συχνή ερώτηση - 13 Ιουλίου 2020
- Φόβος για το μέλλον (άγνωστο): Η επιδημία του σήμερα… - 1 Απριλίου 2020
