Ο φόβος του μέλλοντος είναι ένας φόβος ο οποίος παρουσιάζει σφοδρή ανάπτυξη στις μέρες μας, προκαλώντας αγωνία και πανικό. Ο συγκεκριμένος αυτός φόβος, αφορά μόνο το ανθρώπινο είδος, καθώς δεν είναι δυνατή η ύπαρξή του σε άλλες μορφές ζωής.
Χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία αρνητικών σεναρίων για το μέλλον και ένα αίσθημα τρόμου – πανικού για το τι θα φέρει το άγνωστο (αύριο). Το χειρότερο σενάριο είναι αυτό που πιστεύουμε πως θα ισχύσει και θα υλοποιηθεί, φέρνοντας μαζί του και την καταστροφή.
Η βαθιά νοητική αντίληψη του ορισμένου φόβου, προσφέρει άμεση ανακούφιση. Αντίληψη μέσω νου και όχι συναισθήματος. Διαβάζοντας και κατανοώντας με τη χρήση λογικής, όχι επαφιόμενος στη συναισθηματική πλάνη.
Για να καταπολεμηθεί ο φόβος του μέλλοντος, απαιτείται γνώση. Όμως, η γνώση που προσφέρεται σήμερα είναι εμποτισμένη με ασάφεια. Η ασάφεια αναζωπυρώνει τον φόβο μέσω της σύγχυσης. Η πληροφορία λοιπόν που παίρνουμε, πρέπει να φροντίζουμε ώστε να είναι πάντοτε συγκεκριμένη. Ο φόβος του μέλλοντος μπορεί να αναλυθεί σε τρία τμήματα:
Αρχαϊκές μνήμες
Τις ενστικτώδεις ψυχολογικές συνήθειες σκέψης που έχουν τις ρίζες τους βαθιά στη ζωώδη φύση και ανάγονται στο αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αρχαίες οδύνες, φρικτές μνήμες, εφιαλτικές δυστυχίες βαθιά εδραιωμένες στο υποσυνείδητο, ανεβαίνουν συχνά στην επιφάνεια και προκαλούν μια κατάσταση φόβου και αγωνίας που κανένας βαθμός λογικής δεν είναι σε θέση να καθησυχάσει.
Η ευκολία της επικοινωνίας στην εποχή μας λόγω τεχνολογίας, θέτει ακόμη και τον πιο αποξενωμένο σε επικοινωνία με τις τραγωδίες, τους πόνους και τα βάσανα ενός τόπου μίλια μακριά. Ο φόβος του μέλλοντος είναι συνεπώς μια θλιβερή συγχώνευση ενστικτώδους μνήμης και προληπτικής φαντασίας.
Η ανάγκη της πρόβλεψης
Παράγωγο της τωρινής μας αγωνίας, αποτελεί η μόνιμη προσπάθειά μας να προβλέψουμε το μέλλον, πάντα όμως στα πλαίσια μιας μελλοντικής καταστροφής – κατάρρευσης. Φορτισμένοι από ένα γενικό αίσθημα κατάρρευσης (υγείας, εργασίας, ρουτίνας), προσπαθούμε να καθησυχαστούμε γεννώντας προβλέψεις για το μέλλον, οι οποίες όντας αβάσιμες, προωθούν το ήδη υπάρχον αίσθημα πανικού.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα συμβεί αύριο και ούτε θα έπρεπε. Δεν έχουμε όλα τα κομμάτια από τον σπασμένο καθρέφτη του αύριο, έτσι οτιδήποτε επιχειρήσουμε να δούμε θα αποτελέσει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή του. Δεν προβλέπουμε, προνοούμε, ώστε το αύριο να έχει καλύτερα θεμέλια από το χθες.
Η επιρροή του συλλογικού
Μία μάζα ατομικής κατάθλιψης και φόβου που μπορεί να δεχθεί ένα άτομο κι όμως δεν έχει τίποτε να κάνει με το ίδιο. Είναι τελείως εφικτό για τον άνθρωπο να συντονισθεί με τους φόβους άλλων ανθρώπων, ενώ ο ίδιος να μην έχει κανένα λόγο να φοβάται.
Μπορεί να ταυτισθεί με τα προαισθήματά τους για μελλοντική καταστροφή, έτσι ώστε να τα ερμηνεύει με όρους της δικής του επερχόμενης εμπειρίας. Κι όμως, αν μόνο το ήξερε, το μέλλον δεν του επιφυλάσσει καμία κρυφή καταστροφή. Εξαπατάται, λόγω της ανικανότητας του να διακρίνει μεταξύ του δικού του πεπρωμένου για το άμεσο μέλλον και του πεπρωμένου των άλλων μέσα στο περιβάλλον τους.
- Ο ρυθμός στα αντικείμενα, τη φύση και τους ανθρώπους - 26 Μαΐου 2022
- «Πόσο καιρό θα διαρκέσει η θεραπεία;» – Μια ψυχολόγος απαντά στην πιο συχνή ερώτηση - 13 Ιουλίου 2020
- Φόβος για το μέλλον (άγνωστο): Η επιδημία του σήμερα… - 1 Απριλίου 2020
- Άγχος και Ψυχοσωματικά συμπώματα: Όταν το σώμα μας μιλά αλλα εμείς δεν ακούμε - 21 Ιανουαρίου 2020
- Βουλιμία, υπερφαγία, ανορεξία: Διαγνωστικά κριτήρια και ψυχολογικοί παράγοντες - 11 Σεπτεμβρίου 2019
- Ομάδες υποστήριξης φοιτητών και νέων: Μια νέα προσέγγιση στο πεδίο της ψυχικής υγείας - 28 Ιουνίου 2019
- Μαθαίνοντας να συνδεόμαστε με τους άλλους ουσιαστικά - 31 Μαΐου 2019
- Την επόμενη φορά που θα χαθείς, μην κριθείς, κάποια στιγμή θα ανατείλεις ξανά - 6 Σεπτεμβρίου 2018
- Εραστής ή σύζυγος; Επιλέγοντας συντρόφους - 28 Ιουνίου 2018
- Βρίσκοντας το θάρρος να αντιμετωπίσουμε τη διαταραχή μας - 20 Οκτωβρίου 2017
