Οι περισσότεροι γιατροί δεν πιστεύουν ότι βλάπτουν με υποβολές τους ασθενείς τους, αλλά ότι απλώς είναι ειλικρινείς μαζί τους και κάνουν αυτό που πρέπει. Όμως, όποτε προειδοποιούν τους ασθενείς για πιθανές παρενέργειες του φαρμάκου που τους έχουν χορηγήσει, είναι πολύ πιθανό να ενεργοποιούν την αντίδραση νοσέμπο.
Κάθε φορά που λένε ότι ο διαβήτης είναι χρόνιος και ανίατος, ότι η νόσος του Πάρκινσον επιδεινώνεται βαθμιαία, ότι ένα χρόνιο πρόβλημα ισχιαλγίας είναι απίθανο να βελτιωθεί ή ότι κάποιος έχει μόνο τρεις μήνες ζωής λόγω καρκίνου στον πνεύμονα, μπορεί να πιστεύουν ειλικρινά ότι αυτά ισχύουν – αλλά εκείνο που κάνουν είναι να προκαλούν μια δυνητικά επικίνδυνη αντίδραση νοσέμπο.
Advertisment
Οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι γιατροί και οι νοσηλευτές μπορούν να επιταχύνουν το θάνατο απλώς λέγοντας στον ασθενή ότι πάσχει από κάποιο θανατηφόρο νόσημα. Αν και δεν έχουν πρόθεση να τον βλάψουν, αυτό είναι καθαρό βουντού μεταμφιεσμένο σε επιστημονική ιατρική! Παρόμοια, ένα μεγάλο μέρος από αυτά που παρουσιάζουν ως ιατρική παιδεία και προληπτική ιατρική είναι απλώς ένας τρόπος για την εξάπλωση του φόβου που αυξάνει τις πιθανότητες ασθένειας.
Το “Μοντέλο της Θεραπείας με τη Δύναμη της Συνειδητότητας” υποστηρίζει ότι μια διάγνωση είναι μια «ανάμεικτη ευλογία». Μπορεί να σκοτώσει ή να θεραπεύσει, ανάλογα με τον τρόπο που ανακοινώνεται και με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται ο ασθενής μέσα από τα δικά του φίλτρα. Η δουλειά του γιατρού είναι να κάνει τη διάγνωση (αν την κάνει) με ένα τρόπο που θα φέρνει ανακούφιση και θα δίνει ελπίδα και αισιοδοξία. Αντί να εστιάζουν στο «πρόβλημα» που υπάρχει στο σώμα μας, οι γιατροί και οι θεραπευτές πρέπει να συγκεντρώνουν θαυμαστές ιστορίες ίασης απ΄όλο τον κόσμο και να γεμίζουν τους ασθενείς τους με την ειλικρινή αισιοδοξία ότι μπορούν να βελτιωθούν και θα βελτιωθούν – φτάνει να είναι διατεθειμένοι να απαλλαγούν από παλιά μοτίβα σκέψης και να είναι ανοιχτοί στην αλλαγή.
Μια πελάτισσά μου είναι χαρούμενη και θετική και έχει ελάχιστα συμπτώματα, μέχρι που πηγαίνει για την τριμηνιαία εξέτασή της στο νοσοκομείο. Ο γιατρός της εκεί της «υπενθυμίζει» ότι πάσχει από μια χρόνια εκφυλιστική διαταραχή με κακή ιατρική πρόγνωση, κάνει μερικές εξετάσεις, βγάζει μερικά απογοητευμένα «τς-τς-τς» κουνώντας το κεφάλι του και προκαλεί στην ασθενή του άγχος και πανικό.
Advertisment
Τα συμπτώματά της γρήγορα επιδεινώνονται, χάνει την πίστη της στην ικανότητά της να αυτοθεραπευτεί, και μετά έρχεται σε εμένα για να επιδιορθώσω τη ζημιά και να την επαναφέρω στη σωστή πορεία. Σε ένα πρόσφατο ραντεβού, ο γιατρός της της είπε: «Δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ καλά». Σίγουρα πίστευε ότι απλώς της έλεγε την αλήθεια, αλλά αυτή είναι απαράδεκτα κακή ιατρική. Είναι ένα μοντέλο ιατρικής που δεν λαμβάνει υπόψη του τη συνειδητότητα. Είναι ενεργοποίηση της αντίδρασης νοσέμπο. Ένας γιατρός που καταλαβαίνει το ρόλο των πεποιθήσεων και της αντίδρασης στρες σε μια αρρώστια, δεν θα μιλούσε ποτέ με αυτό τον τρόπο.
Αυτή η γυναίκα έχει μυασθένεια, μια πάθηση που θεωρείται προοδευτική και ανίατη από τη συμβατική ιατρική. Ο Ντάνιελ Μπλοκ είναι ένας φυσικοπαθητικός που διαγνώστηκε με μυασθένεια πριν από είκοσι χρόνια, σε ηλικία είκοσι δύο ετών, όταν ήδη είχε σοβαρά συμπτώματα. Αντί να στραφεί προς τη συμβατική ιατρική, προτίμησε τις εναλλακτικές προσεγγίσεις – και θεραπεύτηκε. Δεν πήρε φάρμακα και δεν έκανε εγχειρήσεις.
Σήμερα, παίζει ποδόσφαιρο, χόκεϊ και γκολφ, ενώ παίρνει μέρος σε διεθνή τουρνουά καράτε. Όπως και πολλοί άλλοι, θεωρεί ότι η ρίζα της αρρώστιας είναι η αρνητική σκέψη που προκαλεί στρες και έχει διαπιστώσει ότι η μυασθένεια συχνά συνδέεται με την απέχθεια για τον εαυτό, την τελειομανία και άλλες μορφές επίθεσης κατά του εαυτού. Ο ομοιοπαθητικός Λούις Κλάιν έχει θεραπεύσει αρκετές περιπτώσεις μυασθένειας.
Ένας από τους γιατρούς του Κύκλου Θεραπείας με τη Δύναμη της Συνειδητότητας επιμένει ότι «η διάγνωση είναι μαγεία» (με αποτέλεσμα να μην είναι πολύ συμπαθής σε μερικούς συναδέλφους του!). Όταν του έρχονται ασθενείς που έχουν ήδη κάποια διάγνωση από άλλο γιατρό, την απορρίπτει και τους ρωτάει τι νιώθουν και βιώνουν – και συνεχίζει από εκεί τη διαδικασία της θεραπείας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι γιατροί είναι προσκολλημένοι ακόμα σε ένα υλιστικό μοντέλο που τους λέει ότι ο νους δεν ασκεί καμία επίδραση στο σώμα και ότι η ασθένεια είναι κάτι το πραγματικό και ξεχωριστό από τον άνθρωπο που την «έχει».
Επιπλέον, συχνά δεν αντιλαμβάνονται τον αντίκτυπο που έχουν τα λόγια τους. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί θεραπευτές της ενεργειακής ψυχολογίας να θεραπεύουν ψυχικά τραύματα που έχουν προκληθεί από διαγνώσεις. Αν η διάγνωση και οι ιατρικές διαδικασίες γίνουν με εσφαλμένο τρόπο, μπορεί να προκαλέσουν αντίδραση παγώματος, κατάσταση αποσύνδεσης και χρόνιο στρες, κάτι που αποτελεί από μόνο του σοβαρό κίνδυνο για την υγεία και καθιστά σχεδόν αδύνατη την ίαση.
Ο Τζον Κάμπατ-Ζιν, ιδρυτής της γνωστής Κλινικής Μείωσης του Στρες στη Μασαχουσέτη, περιγράφει την περίπτωση μιας μεσήλικης βιβλιοθηκάριου με χρόνια συμφοριτική καρδιακή ανεπάρκεια. Την παρακολουθούσαν σε μια καρδιολογική κλινική για μια δεκαετία, αλλά συνέχιζε να πηγαίνει στη δουλειά της και να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και δεν διέτρεχε άμεσο κίνδυνο. Η βιβλιοθηκάριος βρισκόταν στην κλινική όταν έφτασε μια ομάδα με εκπαιδευόμενους γιατρούς μαζί με ένα γνωστό καρδιολόγο.
Αυτός τη χαιρέτησε και μετά γύρισε στους εκπαιδευόμενους. «Αυτή η γυναίκα έχει TS», είπε και μετά έφυγε βιαστικά. Η γυναίκα πανικοβλήθηκε και άρχισε να ιδρώνει. Οι σφυγμοί της ανέβηκαν στους 150 το λεπτό και οι πνεύμονές της – που ήταν καθαροί πριν από μερικά λεπτά – άρχισαν να γεμίζουν με υγρό. Όταν τη ρώτησαν τι είχε, αυτή εξήγησε σε ένα γιατρό ότι ο καρδιολόγος είχε πει ότι έχει TS, το οποίο πίστευε ότι σημαίνει«Terminal Situation”, δηλαδή, «Καταληκτική Κατάσταση».
Ο γιατρός το βρήκε αστείο αρχικά και την καθησύχασε, λέγοντας ότι το TS σημαίνει «Tricuspid Stenosis” (Στένωση Τριγλώχινας) και ότι αυτή ήταν η ιατρική ονομασία της πάθησης της καρδιακής βαλβίδας από την οποία υπέφερε. Οι πνεύμονές της συνέχισαν να γεμίζουν με υγρό, έχασε τις αισθήσεις της και πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια αργότερα εκείνη τη μέρα.
Σύμφωνα με την προσέγγιση της Θεραπείας με τη Δύναμη της Συνειδητότητας, κάθε σύμπτωμα ή πάθηση είναι απλώς ένας δείκτης «κολλημένων» δονήσεων, έτσι δεν είναι τίποτα σπουδαίο, εκτός αν το κάνουμε εμείς σπουδαίο. Και ίσως η καλύτερη χρήση μιας διάγνωσης είναι να τη θεωρήσουμε απλώς μια εξυπηρετική ένδειξη που μας αποκαλύπτει βαθύτερα συναισθηματικά θέματα.
Όσο μεγαλύτερη σημασία δίνετε σε οποιαδήποτε διάγνωση – ή όσο περισσότερο τη μετατρέπετε σε δράμα – τόσο πιο πιθανό είναι ότι θα σκέφτεστε σαν ανήμπορο θύμα και όχι σαν συνειδητός δημιουργός. Από τη στιγμή που είμαστε σε κυματική αντίδραση, τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να βρίσκεται κανείς σε κατάσταση άρνησης σχετικά με την αρρώστια και να ελπίζει αόριστα ότι θα φύγει μόνη της, ενώ κατά βάθος φοβάται ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει.
Είναι μια κατάσταση ήρεμης και διαισθητικής γνώσης που σας διαβεβαιώνει ότι όλα πάνε καλά, ότι βρίσκεστε στην αγκαλιά της αγάπης και καθοδηγείστε συνεχώς προς την υγεία, την ευεξία και την ευτυχία.
“Άλλαξε τις σκέψεις σου, άλλαξε τη ζωή σου” Gill Edwards εκδόσεις Διόπτρα
