«Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος» – Ζωή που δεν γιορτάζεις, μοιάζει με έναν ατέλειωτο μακρύ δρόμο που δεν συναντάς ούτε ένα πανδοχείο για να ξεκουραστείς. Δημόκριτος απόσπ.230
Σας προσκαλώ να σκεφτούμε το εξής απλό: Ένα παιδί βρίσκεται στην ηλικία εκείνη που προσπαθεί να περπατήσει. Το κάθε βήμα, το κάθε μικρό βήμα είναι σημαντικό, γιατί είναι ένα ακόμα μάθημα στο μακρύ δρόμο της ανεξαρτησίας, του πώς να στηρίζεται στα πόδια του. Ας φανταστούμε πως κάθε τέτοιο βήμα περνάει απαρατήρητο από τους γονείς, οι οποίοι ασχολούνται με «πιο σημαντικά πράγματα» και θεωρούν ότι δεν αξίζει το κόπο να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή σε κάτι τόσο κοινό. “Στο κάτω – κάτω δεν είναι τίποτα σπουδαίο… Όλοι τελικά μαθαίνουν να περπατούν. Δεν θα το κάνουμε και θέμα που το παιδί μας έκανε ένα τόσο δα μικρό βήμα!”
Advertisment
Τώρα, ας φανταστούμε ένα διαφορετικό ενδεχόμενο. Οι γονείς γιορτάζουν το κάθε μικρό βήμα που καταφέρνει το παιδί. Χειροκροτούν κάθε φορά που πέφτει γιατί έχει κάνει ακόμα μια προσπάθεια που το φέρνει εγγύτερα σε αυτό που προσπαθεί. Το επαινούν αναγνωρίζοντας ότι αυτό το μικρό βήμα, ακόμα κι αν τώρα δεν είναι σταθερό, θα το βοηθήσει σταδιακά να σταθεί στα πόδια του, να περπατήσει, να χαρεί τη φύση, να τρέξει μαραθώνιο, να γνωρίσει τον κόσμο.
Και τα δύο παιδιά, μάλλον, θα περπατήσουν. Για ποιό παιδί τα πρώτα βήματα θα μείνουν ως βίωμα μιας όμορφης περιπέτειας και σύνδεσης με τους γονείς; Για ποιό παιδί η προσπάθεια να περπατήσει θα καταγραφεί σαν κάτι που δεν αξίζει και τόσο τον κόπο αφού πρόκειται για επιβίωση;
Ας μεταφέρουμε τώρα αυτό το απλό, μικρό παράδειγμα από το πραγματικό περπάτημα, στο «περπάτημα» που κάνουμε στην αρχή μιας νέας σημαντικής εμπειρίας, ενός νέου δρόμου, όπως αυτός της ανακάλυψης των ταλέντων μας. Κι ας δούμε ότι η επιβράβευση κι η αναγνώριση των βημάτων που κάνουμε «χρωματίζει» το δρόμο, του δίνει συγκεκριμένη αξία: την αξία της περιπέτειας ή την «αξία» μιας απλής διεκπεραιωτικής διαδικασίας.
Advertisment
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό, κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα προς μια νέα εμπειρία να γίνουμε εμείς οι ίδιοι «οι επαινετικοί γονείς» του εαυτού μας, αυτοί που γιορτάζουν, που αναγνωρίζουν και τιμούν το δρόμο αυτό. Αυτοί που ήδη μας βλέπουν να τα καταφέρνουμε αλλά που βλέπουν και τις μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης που ανοίγονται από αυτά τα πρώτα, αυτά, αβέβαια βήματα.
Κάποτε ένας θεραπευτής μου ’χε πει μια φράση που όταν την άκουσα με είχε …σοκάρει: «Τα βήματα που κάνεις, χωρίς να τα γιορτάζεις είναι σαν να μην τα ’χεις κάνει». Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά την αξία της γιορτής. Αυτό που συνήθιζα, όταν πετύχαινα κάτι ήταν… απλώς να το προσπερνάω και να πηγαίνω στο επόμενο βήμα.
Πήρε πολλά χρόνια για να κατανοήσω ότι η γιορτή είναι για τη ψυχή, ότι η πέψη για το σώμα. Είναι ο χρόνος χαλάρωσης και ξεκούρασης, που χρειάζεται ο καθένας μας, όταν αποπειράται κάτι νέο ή δύσκολο και όταν έχει ολοκληρώσει έστω και ένα μικρό βήμα, για να το αφομοιώσει και να τον θρέψει. Είναι ο χώρος που δίνουμε στον εαυτό μας για να απορροφήσει την ουσία, «τα θρεπτικά συστατικά» της νέας μας εμπειρίας, συστατικά που μας επιτρέπουν να αναπτυχθούμε και να προχωρήσουμε.
Η γιορτή που εννοούσε ο μέντοράς μου δεν έχει να κάνει με το «γλέντι» για να «να δείξουμε» ότι γιορτάζουμε. Έχει να κάνει με το να τιμήσουμε τον εαυτό μας που καταφέρνει να κινηθεί προς το στόχο του. Έχει να κάνει με την επιβράβευση, με το να δώσουμε στον εαυτό μας ότι τον αναζωογονεί: μια βόλτα στη θάλασσα, έναν καφέ με αγαπημένους ανθρώπους, ένα παιχνίδι που δεν έχουμε δοκιμάσει πριν. Κι όπως πολλές φορές λέω στους ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί «τη γιορτή να την παίρνεις «σοβαρά». Είναι το δώρο που διαλέγεις για τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή σου: τον εαυτό σου.
Έτσι η γιορτή σηματοδοτεί την απαρχή της επόμενης διαδρομής και δεν είναι ο χαμένος χρόνος, όπως πίστευα κάποτε. Η γιορτή είναι που μας οδηγεί από την ψυχρή γνώση του δρόμου και των επιτυχιών μας στη ζεστή κατάκτηση και κατανόησή τους.
Γι’ αυτό σου λέω: να τις καλοδέχεσαι τις χαρές και τις πιο μικρές επιτυχίες και να τις γιορτάζεις. Έτσι, θα ξέρουν πως σε σένα θα βρίσκουν πάντα ένα φιλόξενο σπίτι. Κι όλοι έχουμε ανάγκη από ένα ζεστό σπίτι που είναι πάντα ανοιχτό να μας καλοδεχτεί. Το ίδιο κι οι χαρές που σε περιμένουν. Jέρεις πολλούς που ξαναπάνε σε σπίτια που δεν τους καλοδέχονται;
Αγγελική Πλουμά
[toggle title="Πηγές"]
“Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν στον «Δρόμο της Πεταλούδας»” Αγγελική Πλουμά, εκδόσεις Φίλντισι 2016.
«Παίζοντας και Θεραπεύοντας», Kanta Kantz, https://playandheal.com/Greek/about.php
[/toggle]
- Αν είναι να χάσεις κάτι από μια εμπειρία, φρόντισε να μην είναι το μάθημα! - 10 Σεπτεμβρίου 2018
- Γυναίκα θα πει… - 12 Ιουλίου 2018
- Είμαστε κι εμείς, τα παιδιά που γεννηθήκαμε ενήλικες - 14 Δεκεμβρίου 2017
