Κατά τη διάρκεια ενός ερευνητικού πειράματος, ένας βιολόγος έβαλε έναν καρχαρία σε μια μεγάλη δεξαμενή με νερό και ύστερα απελευθέρωσε μερικά μικρά ψάρια – δολώματα στη δεξαμενή. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο καρχαρίας κολύμπησε γρήγορα στη δεξαμενή, επιτέθηκε και έφαγε τα μικρότερα ψάρια.
Ο βιολόγος αμέσως μετά πρόσθεσε ένα σκληρό κομμάτι από υαλοβάμβακα στη δεξαμενή, δημιουργώντας δύο διαφορετικά τμήματα. Τοποθέτησε τον καρχαρία από τη μεριά του διαχωριστικού και μια νέα σειρά δολωμάτων από την άλλη μεριά. Ο καρχαρίας και πάλι προσπάθησε να επιτεθεί. Αυτή η φορά, ωστόσο, βρήκε στον διαχωριστικό υαλοβάμβακα και αναπήδησε προς τα πίσω. Απτόητος ο καρχαρίας επαναλάμβανε τη συμπεριφορά ανά λίγα λεπτά, χωρίς όμως κανένα όφελος. Στο μεταξύ, τα ψάρια της άλλης πλευράς κολυμπούσαν άθικτα από την άλλη πλευρά του διαχωριστικού. Τελικά, μετά από μια ώρα προσπάθειας, ο καρχαρίας παραιτήθηκε.
Advertisment
Αυτό το πείραμα επαναλήφθηκε αρκετές δεκάδες φορές στις επόμενες εβδομάδες. Κάθε φορά, ο καρχαρίας γινόταν λιγότερο επιθετικός και έκανε λιγότερες απόπειρες επίθεσης στο δόλωμα, μέχρι που τελικά κουράστηκε να χτυπά πάνω στο διαχωριστικό και απλά σταμάτησε τελείως τις προσπάθειες. Ο ερευνητής βιολόγος αφαίρεσε τον διαχωριστικό υαλοβάμβακα, αλλά ο καρχαρίας δεν επιτέθηκε. Είχε συνηθίσει πια να πιστεύει στην ύπαρξη ενός εμποδίου ανάμεσα σε αυτόν και στα ψάρια, οπότε τα ψάρια κολυμπούσαν όπου ήθελαν, χωρίς κίνδυνο.
Το ηθικό δίδαγμα
Οι περισσότεροι από εμάς, αφού βιώσουμε κάποια επαναλαμβανόμενα εμπόδια και αποτυχίες, παραιτούμαστε συναισθηματικά και σταματάμε να προσπαθούμε. Όπως ο καρχαρίας στην ιστορία, πιστεύουμε κι εμείς ότι αφού αποτύχαμε στο παρελθόν, θα αποτυγχάνουμε και στο μέλλον. Με άλλα λόγια, συνεχίζουμε να βλέπουμε εμπόδια μπροστά μας, ακόμα και όταν αυτά δεν υπάρχουν πραγματικά ανάμεσα σε εμάς και εκεί που θέλουμε να πάμε.
Advertisment
