Θυμάμαι την μητέρα μου όταν ήμουν μικρός συχνά να μου λέει το παραμυθάκι της κοκκινοσκουφίτσας. Ήταν από τα αγαπημένα μου γιατί κάθε φορά φανταζόμουν και μία άλλη εξέλιξη της ιστορίας του.
Δεν μπορούσα να φανταστώ την μητέρα μου σαν κοκκινοσκουφίτσα και επειδή αδελφή είχα, φανταζόμουν ότι κοκκινοσκουφίτσα ήταν η αδελφή μου και γιαγιά του δάσους η μητέρα μου. Για τον λύκο δεν είχα βρει υποψήφιο για πολλά χρόνια. Δεν ξέρω πως, αλλά πίστευα ότι οι λύκοι δεν είναι κακοί. Μεγαλώνοντας πέρασαν μπροστά μου πολλές και διάφορες εκδοχές του παραμυθιού, άλλες διδακτικές, άλλες πικάντικες, άλλες χιουμοριστικές.
Advertisment
Τις προάλλες με αφορμή μια συζήτηση σκέφτηκα μια άλλη εκδοχή του παραμυθιού: Λύκε, λύκε είσαι εδώ; Σιγοτραγουδάς κοκκινοσκουφίτσα περπατώντας μέσα στο δάσος της καθημερινότητας με αγωνία περιμένοντας να εμφανιστεί ο ‘δικός σου’ λύκος. Ώρες ατελείωτες περπατάς μέσα στους δρόμους, στα γραφεία, στις δουλειές, στα μπαρ, στα σπίτια, στα ταξίδια, στα κινητά μονολογώντας λύκε, λύκε είσαι εδώ;
Ξαφνικά από το πουθενά, αθόρυβα εμφανίζεται ο ‘καλός σου’ και εσύ χαίρεσαι που επιτέλους κάποιος λύκος σε άκουσε και ήρθε. Συνεπαρμένη, με χοροπηδητά, πηγαίνετε αγκαζέ στο σπιτάκι του δάσους να χαρείτε την γνωριμία σας, μιας και η γιαγιά δεν σας βλέπει. Όταν μετά από λίγο χρόνο ο λύκος βγάλει την στολή παραλλαγής του και φανεί η αστραφτερή οδοντοστοιχία του, κάπου εκεί νοιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά λες δεν μπορεί, αυτός είναι ο λύκος μου, ο καλός μου λύκος.
Κάπως έτσι αποφασίζεις να του δώσεις μια 2η ευκαιρία μέχρι να ξανάρθεις στα ίδια. Τότε θλιμμένη και απογοητευμένη σκέφτεσαι, “μα πως; εγώ όλα του τα έδωσα, ήταν τόσο όμορφος, γλυκός και σαγηνευτικός όταν τον γνώρισα τώρα τι έγινε;” Τελικά με πολύ κόπο και πόνο, με θιγμένο τον εγωισμό και τραυματισμένη την καρδούλα σου αποφασίζεις ότι δεν είναι πια αυτός ο λύκος σου.
Advertisment
Φεύγεις παίρνοντας μαζί σου το άδειο καλαθάκι, ισιώνοντας όπως μπορείς το τσαλακωμένο φορεματάκι σου τραβώντας τον δρόμο της επιστροφής. Θλίψη και δάκρυα γεμίζουν τα μάτια σου, πόνος την καρδιά σου, πολλά τα τηλεφωνήματα από τις φιλενάδες που και αυτές συνάντησαν τον λύκο τους. Συσκέψεις επί συσκέψεων μέχρι να αποτολμήσεις μια νέα απόπειρα να βγεις βόλτα στο δάσος ψάχνοντας τον λύκο σου. Μόνο εσύ ξέρεις πόσες φορές το έχεις κάνει αυτό και μόνο εσύ μπορείς να βγεις για μια σιωπηλή βόλτα στο δάσος νοιώθοντας: ‘είμαι εδώ, όταν είσαι έτοιμος έλα’.
Οι προσδοκίες είναι το κόκκινο σκουφάκι που φοράς καλή μου, αυτό βλέπει ο άλλος και γίνεται λύκος για να παίξετε μαζί το έργο της σχέσης σας. Βλέπει το κόκκινο σκουφάκι και σαν καλό παιδί που είναι βάζει την στολή του λύκου και έρχεται χαμογελαστός να σε συναντήσει σαν ‘’γαμπρός’’. Μαζί παίζετε το έργο της σχέσης σας, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Είναι μια ανομολόγητη συμφωνία που μαζί κάνετε.
Αν αφήσεις το κόκκινο σκουφάκι των προσδοκιών σπίτι σου και βγεις βόλτα στο δάσος με το αστραφτερό κόκκινό σου φόρεμα, λαμπερή και αεράτη, δεν ψάχνεις κανένα λύκο. Δεν ψάχνεις τίποτα όταν απλά νοιώθεις ‘’είμαι εδώ, όταν είσαι έτοιμος έλα’’. Σιωπηλά προσκαλείς τον ‘καλό σου’ να έρθει χωρίς την στολή του λύκου, αυτός θα σε ακούσει και στον πιο βαθύ του ύπνο. Τρέχοντας θα έρθει να σε βρει, γιατί αυτό το κάλεσμα είναι μια έκκληση αγάπης που παντού ακούγεται.
Όταν πέμπεις “είμαι εδώ, όταν είσαι έτοιμος έλα” είσαι πια σίγουρη ότι μπορείς να δεις τον άλλο όπως είναι, να τον εκτιμήσεις με όλα τα καλά και δύσκολά του, να τον αποδεχτείς χωρίς κριτική. Γιατί όταν δεν φοράς πια το σκουφάκι των προσδοκιών, ο άλλος δεν αισθάνεται αναγκασμένος να εκπληρώνει τις δικές σου προσδοκίες. Έρχεται για να δημιουργήσετε μαζί τα δικά σας όνειρα, έρχεται για να δημιουργήσετε την δική σας πραγματικότητα.
Το κόκκινο σκουφί των προσδοκιών το φοράνε όλοι, γυναίκες και άνδρες. Προσδοκία είναι να βλέπουμε τον άλλο όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως αυτός είναι. Προσδοκία είναι να περιμένουμε από τον άλλο στην σχέση να εκπληρώσει τα δικά μας θέλω που εμείς δεν μπορούμε. Αυτό το βάρος καμία σχέση δεν το αντέχει.
Οι ιδανικές σχέσεις δεν χτίζονται πάνω σε προσωπικές προσδοκίες. Χτίζονται όταν ο καθένας αποφασίσει να απαλλαγεί από τα κόκκινα σκουφάκια και τις στολές που φοράει, τότε μόνο μπορεί να απλώσει τρυφερά το χέρι σε αυτόν που εμφανίστηκε χωρίς προσδοκίες, αλλά με αγάπη. Έτσι ανθίζουν οι σχέσεις, παίρνουν ανοιξιάτικα χρώματα, γεμίζουν ευωδίες, τραγουδούν μελωδίες και χαμογελούν στην κάθε μέρα που ξημερώνει.
- Κόψε ταχύτητα, θα σκοτωθούμε… - 8 Ιουνίου 2018
- Μεγάλες προσδοκίες, μικρές σχέσεις - 27 Φεβρουαρίου 2018
- Ποιος ο ρόλος των σχέσεων στην καθημερινότητα και τη ζωή μας; - 28 Νοεμβρίου 2017
