Εργάζομαι από τα 19. Σήμερα είμαι 39 ετών. Στο διάστημα αυτών των 20 χρόνων έχω τολμήσει να παραιτηθώ δύο φορές από τη δουλειά μου. Δεν είμαι πρακτικός άνθρωπος, αλλά άκρως συναισθηματική. Συνεπώς, τις αποφάσεις μου αυτές υπαγόρευσαν βαθιές εσωτερικές ανάγκες για αλλαγή.
Την πρώτη φορά…
Ήμουν 25. Πηγαινοερχόμουν Αθήνα – Κέρκυρα, όπου έδινα τα τελευταία μαθήματα για να πάρω το πτυχίο μου από το τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Στο διάστημα αυτό, όμως, γνώρισα το μεγάλο μου έρωτα και γρήγορα τέθηκε το δίλημμα: να μείνω στην Αθήνα ή να ξαναγυρίσω στην Κέρκυρα; Στην Αθήνα είχα κάνει έναν κύκλο γνωριμιών, είχα πολλά ιδιαίτερα μαθήματα και εργαζόμουν για ένα μεγάλο φροντιστήριο. Στην Κέρκυρα δεν είχα πλέον κανένα: όλοι οι φίλοι μου είχαν πάρει το πτυχίο τους και είχαν επιστρέψει στο σπίτι τους. Έπρεπε να ξαναρχίσω από την αρχή.
Advertisment
Επέλεξα τη δεύτερη επιλογή σε πείσμα όλων που έβλεπαν ότι αφήνω μία μεγάλη σιγουριά για μια νέα ζωή που δεν είχα ιδέα πώς θα κατέληγε. Με πολύ ενθουσιασμό αλλά και φόβο, όχι μόνο για όσα άφηνα, όσο για την περίπτωση να αποτύχω και να γυρίσω πίσω, καλωσόρισα τη νέα μου ζωή. Στην αρχή ήταν δύσκολα, αλλά σύντομα βρήκα (δημιουργικές) εναλλακτικές: ξεκίνησα ένα μεταπτυχιακό, εντάχθηκα σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα του πανεπιστημίου, γνώρισα νέους φίλους, έχτισα εκ νέου τον κύκλο μου, βρήκα δουλειά σε φροντιστήριο.
Παρά τις αρχικές (πολλές) απογοητεύσεις, δεν το έβαλα κάτω γιατί αγκάλιασα και υποστήριξα την επιλογή μου, απαγορεύοντας στον εαυτό μου να δει την αποτυχία. Όλα εξελίχθηκαν υπέροχα: σήμερα είμαι παντρεμένη με τον άνθρωπό μου κι έχουμε έναν υπέροχο γιο.
Τη δεύτερη φορά…
Ήμουν 38. Είχα γεννήσει το γιο μου και ήθελα να μείνω στο σπίτι, να τον μεγαλώσω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σταματούσα και να εργάζομαι. Ήμουν καθηγήτρια σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης, αλλά το επάγγελμα αυτό, με τα σημερινά δεδομένα του εκπαιδευτικού συστήματος (στείρα αποστήθιση, τυποποίηση γνώσης), με είχε κουράσει και ήθελα να ασχοληθώ με κάτι πιο δημιουργικό. Αγαπούσα πολύ το γράψιμο και αποφάσισα ότι ήταν πια καιρός να κάνω κάτι γι’ αυτό. Φυσικά με ένα μικρό παιδί και τις ανάγκες να τρέχουν, ήταν τρελό να παραιτηθώ. Το έκανα, όμως, αφού είδα ότι υπήρχαν εναλλακτικές να εργαστεί κανείς γράφοντας από τον υπολογιστή του σπιτιού του.
Advertisment
Αυτή τη φορά, τη δύναμη μου έδωσε ο γιος μου. Σε κάθε απόρριψη, αποτυχία, απελπισία, το γλυκό του πρόσωπο με ενθάρρυνε να συνεχίσω, γιατί γνώριζα ότι αν νιώθω καλά με όσα κάνω, τότε θα είναι και ο ίδιος καλά. Προς το παρόν, γράφω οτιδήποτε: άρθρα για περιοδικά, εργασίες για φοιτητές, κείμενα παντός τύπου. Ακόμα ψάχνω το δημιουργικό και συγγραφικό μου δρόμο, αλλά νιώθω ότι βρίσκομαι στο σωστό μονοπάτι.
Το βασικότερο, είναι ότι τόλμησα να αφήσω καταστάσεις που δεν με γέμιζαν, οι οποίες αν συνέχιζαν θα με βύθιζαν στην απόγνωση και τη μελαγχολία. Η σκέψη αυτή, ήταν πολύ πιο ισχυρή από οποιονδήποτε φόβο κρατούσε αναποφάσιστη, μπερδεμένη και διστακτική. Η σκέψη ότι θα μείνω στα ίδια, δεν θα εξελιχθώ, θα ζω σε μία γνώριμη, αλλά καταπιεστική στασιμότητα ήταν το έναυσμα, αλλά η κινητήρια δύναμη που με ώθησε σε αποφάσεις και τελικά στη δράση ήταν οι δύο μεγάλες αγάπες της ζωής μου.
Εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι όποιος αισθάνεται ότι θέλει μια αλλαγή, σημαίνει ότι κατά κάποιο τρόπο είναι και έτοιμος να την τολμήσει, διαφορετικά δεν θα δυσανασχετούσε με τις καταστάσεις που βιώνει. Και για όποιον θέλει πραγματικά να τολμήσει, κατά έναν μαγικό τρόπο, έρχεται πάντα μία ισχυρή ώθηση, που θα τον σπρώξει προς την κατεύθυνση που ονειρεύεται• αρκεί να είναι δεκτικός σε αυτό το κάλεσμα.
Αλλαγή δεν σημαίνει απαραίτητα και επιτυχία, ή ας το θέσω σωστότερα, άμεση επιτυχία. Σημαίνει, όμως σίγουρα, βελτίωση. Βελτίωση πρώτα από όλα για την αυτο-εικόνα και αυτοεκτίμησή μας, διότι αν δεν τολμήσουμε, πάντα θα καταδικάζουμε τον εαυτό μας για δειλία, όσο και αν προσπαθούμε να τον καθησυχάσουμε ότι «έκανε το σωστό». Και μόνο για αυτό λοιπόν… πιστεύω ότι αξίζει να τολμάμε να υποστηρίζουμε τις επιλογές και τα όνειρά μας.
Ελένη Σωκράτους
Powered by Διόπτρα
