Λίγο πριν την πρόσφατη είσοδο του Ουρανού στον Ταύρο και ο μικρός «πλανήτης» Χείρωνας άλλαξε Αρχέτυπο, μπαίνοντας πλέον στο ζώδιο του Κριού. Μάλιστα, θα παραμείνει εκεί για τα επόμενα δέκα σχεδόν χρόνια και ενώ όλοι οι υπόλοιποι αργοί πλανήτες (Ουρανός, Ποσειδώνας, Πλούτωνας) θα έχουν, εν τω μεταξύ, ήδη μετακινηθεί στο επόμενο ζώδιο.
Ο Χείρωνας (με κύκλο περιστροφής κατά μέσο όρο τα πεντήντα χρόνια) έχει – λόγω της πολύ ελλειπτικής του τροχιάς – τη χαρακτηριστική ιδιότητα να μένει για δυσανάλογα μεγάλα διαστήματα σε κάποια ζώδια, ενώ διελαύνει πολύ γρηγορότερα σε άλλα.
Advertisment
Μια τέτοια περίπτωση είναι και η διέλευση του Χείρωνα στον Κριό, η οποία ξεκίνησε πριν από λίγες εβδομάδες και θα διαρκέσει μέχρι το 2028. Στην Αστρολογία, κάθε μαθηματικό δεδομένο μπορεί να ερμηνευτεί και σίγουρα μια τέτοια «αργή» διέλευση έχει κι αυτή την αστρολογική της σημασία.
Ο Χείρωνας ενσαρκώνει, ως γνωστόν, την αυτοθεραπευτική δύναμη – μέσα μας, σε συλλογικό και σε ατομικό επίπεδο. Είναι ο μυθολογικός Κένταυρος-αρχιθεραπευτής και ταυτόχρονα ο ημίθεος, γιoς του Κρόνου και την νύμφης Φιλύρας. Αν και βασικά μια «low profile» μορφή, η ζωή του είναι πολυτάραχη και ο θάνατός του σημαδιακός. Ο Δίας επιτρέπει το θάνατο του Χείρωνα, μόνο μετά την απελευθέρωση του Προμηθέα από τον Ηρακλή. Και αυτό έχει τη σημασία του…
Το Αρχέτυπο του Κριού, από την άλλη, περιγράφεται μυθολογικά από το χρυσσόμαλλο Κριάρι που σώζει το Φρίξο και την Έλλη, μεταφέροντας το Φρίξο, στην πλάτη του, ως τη μακρινή Κολχίδα (Η Έλλη γλιστρά, στη διαδρομή, από τη ράχη του κριαριού και πέφτει σε μια θάλασσα, που λέγεται – μέχρι και σήμερα – Ελλήσποντος). Η ιστορία του Φρίξου και της Έλλης αποτελεί μια εξαιρετική και πολύ ανάγλυφη αλληγορία της ποιότητας που συμβολίζει ο Κριός, των ψυχολογικών μας εμποδίων προς την ποιότητα αυτή και της αρετής, που αναπτύσσουμε με τη βοήθεια του μεγάλου αυτού Αρχετύπου.
Advertisment
Ο Κρίος είναι η ποιότητα της αρχής – κάθε νέας αρχής – όπως ταυτόχρονα η ποιότητα της νιότης, του ενθουσιασμού και της ίδιας της ζωής. Μας μαθαίνει λοιπόν να ξεκινάμε – ξανά και ξανά – να επανεκκινούμε, να αφήνουμε πίσω το τέλος και να μπαίνουμε σε ένα νέο κύκλο εμπειρίας. Είναι το θεμελιώδες πύρινο Αρχέτυπο – η σπίθα που ανάβει μια νέα φωτιά.
Ο Κριός σημαίνει επίσης ορμή, εξ ου και η λέξη πολιορκητικός κριός. Η ποιότητά του είναι εμφανής παντού στη φύση, στην αρχή κάθε άνοιξης – όταν ο χειμώνας αποχωρεί, μην έχοντας αφήσει πίσω του τίποτε όρθιο. Χρειαζόμαστε όλοι αυτήν την ποιότητα στη ζωή, για να μπορούμε να ξανασηκωνόμαστε, να ξεκινάμε από την αρχή και να μπαίνουμε σ’ ένα νέο «χορό». Και «όποιος μπαίνει στο χορό, χορεύει». Όπως πολύ επιτυχημένα έχουν επισημάνει στο παρελθόν πολλοί και σημαντικοί Αστρολόγοι, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα έκφρασης του Κριού, σε ανθρώπινη μορφή, από τον ήρωα Αλέξη Ζορμπά, του Νίκου Καζαντζάκη.
Η «κακιά μητριά» (ένας συμβολισμός που χρησιμοποιείται συχνά και στα παραμύθια για να εκφράσει τις συνθήκες της γήινης ζωής), φέρνει το Φρίξο στο σημείο να φρίξει. Ο Φρίξος αντικρίζει – ψυχολογικά τουλάχιστον – την απειλή της ζωής του, από τη θυσία που δήθεν προστάζει γι’ αυτόν ο χρησμός του μαντείου. Έτσι, ζητά βοήθεια. Παρακαλεί την ουράνια μητέρα του – τη Νεφέλη – να τον βοηθήσει. Κι εκείνη του στέλνει αμέσως ένα υπέροχο και επιβλητικό χρυσόμμαλο κριάρι. Το κριάρι του μιλά και τον καλεί ν’ ανέβει στην πλάτη του..
Ο μυθολογικός Κριός είναι η ιδέα – η έμπνευση – που μας αναζωογονεί και μας παίρνει μακριά, μας πάει μπροστά, σε μια άλλη γη και σε άλλα μέρη. Είναι η ώθηση που συχνά χρειαζόμαστε για να ξεβολευτούμε και να ξεκινήσουμε από την αρχή, όταν έχουμε βαλτώσει – όταν η ζωή αρχίζει και μυρίζει θάνατο.
Το κριάρι είναι όλα εκείνα που μας ενθουσιάζουν, μας ξαναζωντανεύουν και μας κάνουν να θέλουμε να ζήσουμε. Είναι η αιώνια αρχή, το αιώνιο τώρα, η παντοτινή νιότη. Και ο Φρίξος είναι ο αρχάριος, μέσα μας – με τους δισταγμούς, τις αμφιβολίες, τους φόβους του. Αν δεν τον ανάγκαζε η ζωή, ο Φρίξος θα έμενε για πάντα παιδί και έτσι δεν θα έφτανε ποτέ στην Κολχίδα. Εκεί – μαθαίνουμε – ο Φρίξος γίνεται πρίγκιπας και ίσως και βασιλιάς.
Τι σηματοδοτεί, λοιπόν, η διέλευση του Χείρωνα στο ζώδιο του Κριού; Αν και όσον αφορά το Χείρωνα, μιλάμε για μια δύναμη αυτοθεραπευτική, ο Χείρωνας μπορεί να νοηθεί, ευρύτερα, ως η δύναμη που αξιοποιεί όλες μας τις δυσκολίες και τα τραύματα. Τα θεραπεύει, δίνοντάς τους νόημα και μετουσιώνοντάς τα, κυριολεκτικά, σε ευλογία.
Όλα εκείνα που μας πονούν και τα οποία συνήθως αποφεύγουμε – συχνά, με την αιτιολογία κάποιου «δεν μπορώ» – συνιστούν το κλειδί του Χείρωνα. Πίσω από κάθε «δεν μπορώ» μας, υπάρχει ίσως κι ένα «δεν θέλω». Και ολόκληρος ο άξονας «μπορώ-θέλω» είναι ταυτόχρονα ο αρχετυπικός άξονας που «γεννά» το Χείρωνα (μυθολογικά, ο Κρόνος και η νύμφη Φιλύρα και αστρολογικά, ο άξονας Αιγόκερου – Καρκίνου).
Κάθε «δεν μπορώ» (και «δεν θέλω») καλύπτει συνήθως κάποια πληγή – συγκαλύπτει ένα λόγο για τον οποίο αισθανόμαστε ανήμποροι ή απρόθυμοι. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο απευθύνεται η μεγαλειώδης δύναμη του Χείρωνα. Δεν είναι απλώς η πληγή ή ο πόνος – για όλα αυτά υπάρχει και ο χρόνος που είναι, λένε, ο καλύτερος γιατρός.
Ωστόσο, κάθε «δεν μπορώ» μας, χτίζει αυτόματα και νομοτελειακά ένα συνειδησιακό όριο – έναν εξελικτικό φραγμό. Αποτελεί ένα αόρατο και ασυνείδητο συχνά εμπόδιο στο δρόμο, το οποίο μας αδυνατίζει και μας στερεί τη δυνατότητα να πάμε μπροστά, παρακάτω, να πορευτούμε προς την ολοκλήρωσή μας. Γι’ αυτό και όλοι οι ήρωες της μυθολογίας στέλνονται πρώτα να μαθητεύσουν κοντά στο σοφό Κένταυρο. Πριν εκτελέσουν άθλους, χρειάζεται να ξαναβρούν τη δύναμή τους ή αλλιώς, να «κεντήσουν» – συμβολικά – την αύρα τους.
Τα όρια της συνείδησης – τα «δεν μπορώ», «δεν γίνεται», κτλ. – μοιάζουν με ένα τείχος. Και μαντέψτε, ποιά είναι η αρετή που ανοίγει τρύπες στα τείχη; Γιατρεύοντας, με τη βοήθεια του Χείρωνα, τον Κριό – μέσα μας – αρχίζουμε να «μπορούμε». Αφηνόμαστε, τουλάχιστον, σε νέες ιδέες, τολμούμε νέες αρχές και ανεβαίνουμε στην πλάτη των εσωτερικών μας ωθήσεων, που έρχονται πάντα με τη σωτήρια μορφή του ενθουσιασμού για κάτι νέο – για μια νέα δοκιμή, για μια νέα εμπειρία…
Ότι στην πορεία, ίσως, κάτι σημαντικό θα χρειαστεί να θυσιαστεί, ότι το ιδανικό ή τα σχέδιά μας μπορεί τελικά να μην εκπληρωθούν, όπως ακριβώς τα φανταστήκαμε – αυτό είναι βέβαιο! Ωστόσο, αυτό δεν θα έπρεπε να μας προβληματίζει καθόλου, γιατί θα είμαστε ήδη στην «Κολχίδα»! Ο Φρίξος, μέσα μας, θα έχει μεγαλώσει και θα έχει γίνει πρίγκιπας ή και βασιλιάς. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός του χρυσσόμαλλου κριαριού: να μας παρακινήσει, να μας κουβαλήσει, να μας πάει παρακάτω.
Η συνέχεια δεν έχει καμία σημασία – η στιγμή που αφηνόμαστε στη ράχη του είναι που μετράει, γιατί ο Κριός μας μιλά για τη στιγμή, για το «εδώ και τώρα». Σ’ αυτό το «τώρα», η ενέργειά του είναι «άπειρη» και μαγική. Γι’ αυτό και σε ένα πνευματικό επίπεδο ερμηνείας, η ποιότητα του Κριού είναι εκείνο ακριβώς που ο Έκχαρτ Τόλε και άλλοι ονομάζουν: «δύναμη του τώρα». Είναι η αγάπη για την ίδια τη ζωή – είναι όταν ο Αλέξης Ζορμπάς χορεύει, σα να μην υπάρχει αύριο, ούτε χθες.
Τέλος, στον Κριό κρύβεται ένα μεγάλο μάθημα για τον άνθρωπο – για κάθε άνθρωπο. Είναι μόνο ο φόβος της αποτυχίας που μας κάνει συχνά να μην ξεκινάμε ή να είμαστε τόσο πολύ επιφυλακτικοί με κάθε νέα αρχή. Τι θα γίνει, αν; Έτσι, συχνά, προτιμούμε να μείνουμε σε κάποιο βόλεμα – σε ένα βόλεμα, όμως, αντιπαραγωγικό.
Γι΄ αυτό και στη μυθολογική ιστορία του Φρίξου, ο χρησμός του μαντείου ζητείται όταν η γη αρχίζει να γίνεται άγονη, όταν τίποτα πια δεν φυτρώνει στους αγρούς. Ο χρησμός δεν λέει, «ο Φρίξος πρέπει να θυσιαστεί» – λέει, «ένας Φρίξος πρέπει να θυσιαστεί» και στην αρχαιότητα «φρίξος» ονομαζόταν επίσης το νεογέννητο αρνί.
Ο συμβολισμός παραπέμπει στο λεγόμενο «αμνό του Θεού» ή ακόμη και στο αρνί που συνηθίζουμε να σουβλίζουμε κάθε άνοιξη, το Πάσχα. Η κακιά μητριά του Φρίξου λειτουργεί, επίσης, προς όφελος μας γιατί μας αναγκάζει – με τον τρόπο της – να πάμε παρακάτω.
Στη ζωές όλων μας υπάρχουν κάποτε καταστάσεις που μας πνίγουν και μάλιστα συχνά χρόνιες.. Παρ’ όλα αυτα, ένα τείχος φαίνεται να υψώνεται μπροστά μας – ένα τείχος που φαντάζει αξεπέραστο και μας εγκλωβίζει. Φαίνεται να «μη μπορούμε» να κάνουμε τίποτα μπροστά του.
Ο Αλέξης Ζορμπάς – χάρη στο Νίκο Καζαντζάκη – μας διδάσκει, με τον πιο αριστουργηματικό τρόπο, ότι αποτυχία δεν υπάρχει! Και μάλιστα το δίδαγμα δεν έρχεται από κάποιο «γκουρού», αλλά μέσα από ένα «λαϊκό» και απλό ήρωα – το Ζορμπά.
Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν σήμερα πλήθος μεθόδων αυτοβελτίωσης. Με επιστημονική εγκυρότητα είμαστε πλέον σε θέση να γνωρίζουμε, ότι κάθε δοκιμή που δεν οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα παρέχει θετική ανατροφοδότηση και η εμπειρία της είναι εκ των ων ουκ άνευ για οποιαδήποτε περαιτέρω πρόοδο.
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτε για να χάσουμε, όταν το υπέροχο χρυσόμαλλο κριάρι μας καλεί στην πλάτη του. Ταυτόχρονα, κερδίζουμε το σημαντικότερο: την ίδια τη ζωή! Μια ζωή με ενθουσιασμό και πληρότητα. Για όποιον αμφιβάλλει, μια επανάληψη της θρυλικής ταινίας με τον Άντονυ Κουίν, θα τον πείσει σίγουρα. Καλή διασκέδαση!
Διαβάστε όλα τα άρθρα στη στήλη Χείρωνας σε Δράση
Διαβάστε περισσότερα για τον Πολυχώρο Χείρωνα
- Οδυσσέας και Ποσειδώνας - 28 Ιουνίου 2018
- Το Αρχέτυπο του Καρκίνου και ο κύκλος του νερού - 20 Ιουνίου 2018
- Χείρωνας στον Κριό: Μια μυθολογική προσέγγιση - 24 Μαΐου 2018
