Όταν πονάς μα προχωράς, μεγαλώνεις τα όριά σου

Όταν πονάς μα προχωράς, μεγαλώνεις τα όριά σου. Ίσως το να σκληραίνεις, σε φέρνει πιο κοντά σε εσένα, μα πιο μακριά από τους ανθρώπους,

Ρίνα Σερέτη

Όταν πονάς μα προχωράς, μεγαλώνεις τα όριά σου. Ίσως το να σκληραίνεις, σε φέρνει πιο κοντά σε εσένα, μα πιο μακριά από τους ανθρώπους, επιστρέφεις στην Πηγή σου και αυτή η Πηγή είναι αστείρευτη!

Το αόρατο πλέγμα που δημιουργείται δεν είναι και τόσο αόρατο τελικά, δεν κρύβεται πίσω από το χαμόγελό σου. Μοιάζεις αλλόκοτος για τον κόσμο, παράξενος, κλεισμένος σε έναν κόσμο που επειδή δεν τον επέλεξαν οι ίδιοι, θεωρούν πως δεν υπάρχει. Πιστεύεις στις νεράιδες, τους δράκους, τα ξωτικά και σε κάθε μυθικό πλάσμα Επειδή κάτι δεν το βλέπεις με γυμνό μάτι, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει

Advertisment

Κι εσύ, που αρνείσαι τα πάντα και δέχεσαι μόνο τη στέρεα γη σου ως αληθινή, αν δεν γδύσεις τα μάτια της ψυχής σου πώς περιμένεις να δεις, να νιώσεις; Ίσως και να μην πιστεύεις πως έχεις ψυχή. Παραμένεις μόνος και μακριά από αυτό που πραγματικά είσαι. Δεν θέλεις, δεν επιτρέπεις στα μάτια του μυαλού σου να αναγνωρίσουν εσένα και τα απεριόριστα όριά σου. Δεν υπάρχουν όρια, όταν δεν κρατιέσαι από τον πόνο, τη μελαγχολία και τη μιζέρια. Δεν υπάρχουν όρια όταν προχωράς, μετατοπίζεσαι έστω λίγο από την ασφάλεια του δεν μπορώ.

Αυτή είναι η χειρότερη μοναξιά, να έρθεις στη γη και να νομίζεις πως έζησες. Τα κύτταρα έχουν μνήμη, την οποία ο εγκέφαλος τη συνθλίβει ολοένα και πιο πολύ με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η άνιση μάχη, σε κρατά στη γη, άνθρωπο, κι όταν η ψυχή πετάξει, κανένας ουρανός δεν την χωρά, γιαυτό και επιστρέφει.

Όταν πονάς μα προχωράς, μεγαλώνεις τα όριά σου. Όταν πονάς, επιστρέφεις σε εσένα μετά από κάθε δυσκολία τόσο αδύναμος, τόσο μόνος. Θα τα καταφέρω, ψελλίζεις, μα μέσα σου είναι κάτι στιγμές που δεν θες να σου συμβεί. Αυτό που θες, είναι να γκρεμιστείς, για να νιώσεις και μόνο την θαλπωρή του να σε σώζουν.

Advertisment

Κουράστηκες να σώζεσαι, βαρέθηκες να ακούς γι’ αυτή τη μαγική δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Κουράστηκες να μεγαλώνεις τα όριά σου και να απομακρύνεσαι ολοένα και πιο πολύ από όλους γιατί αρέσκονται κολλημένοι στη στέρεη γη τους.

Νιώθεις τόσο μόνος στην αρχή. Θες εκείνο το κράτημα που θα αφεθείς, θα εμπιστευτείς, θα μοιραστείς τα βάρη, θα συνδέσεις τα δικά σου όρια με του διπλανού σου.Μα πότε συμβαίνει αυτό για να συμβεί και τώρα; Μόνος γεννήθηκες και μόνος συνεχίζεις. Προχωράς τη ζωή σου λίγο πιο κάτω κι αυτό σου ανοίγει τον χώρο σου, μεγαλώνει τις αόρατες διαστάσεις, τις ψυχικές σου διαστάσεις. Σαν μεγαλώνει η ψυχή, μην τη φοβάσαι τη ζωή, έχει πάντα κάτι από το δικό σου παρακάτω. Βρίσκεις εσένα μέσα στη ζωή κι έτσι όλα αποκτούν νόημα!

Όταν πονάς μα προχωράς, μεγαλώνεις τα όριά σου. Τίποτα δεν είναι έξω από εσένα και κανένα “γιατί” δεν χρειάζεται να ερμηνευτεί. Προχωράς σε ένα μονοπάτι τόσο ξένο, μα θα το ανακαλύψεις και μόνο επειδή το επέλεξες. Συνεχίζεις το δρόμο αυτό που μοιάζει τόσο δύσβατος, επειδή δεν τον γνωρίζεις. Όμως όσο τον ζεις, τον νιώθεις, μπαίνεις μέσα του, ανακαλύπτεις εσένα μέσα από τα βήματά σου στη γη του. Εσένα, μέσα από τη ζεστή σου ανάσα, στον κρύο αέρα του. Εσένα μέσα από την λάμψη των αστεριών, του παράξενου ουρανού του.

Μεγαλώνεις τα όριά σου, όταν δεν αφήνεσαι πίσω σε ό,τι σε πονά. Δυναμώνεις, πατάς γερά τα πόδια σου στη γη και σαν ισορροπήσεις εκεί, θες να πετάξεις ψηλά, να αγγίξεις το στερέωμα, να βρεις εκείνο που έχει κάτι από εσένα και δεν σε πληγώνει, θες να μεγαλώσεις τα όριά σου. Κι όσο τα μεγαλώνεις, τόσο ενώνεσαι, τόσο συνδέεσαι με την Πηγή κι όλα μοιάζουν Ένα κι όλα είναι Ένα, χωρίς όρια, χωρίς πόνο γιατί όλα έχουν κάτι από εσένα.