Ποτέ δεν ήταν εύκολο να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της αρετής. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που επικρατεί η επίπλαστη πραγματικότητα της εικόνας, γίνεται ακόμη δυσκολότερο. Οι ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται συνειδητά από εμάς τους ίδιους, μέσω της ψηφιοποίησης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που μας έχουν “καταπιεί” όλους, είναι τα εμπόδια για να περπατήσουμε στον δύσβατο δρόμο της ενδοσκόπησης, να πλησιάσουμε την αλήθεια και να τιμήσουμε το δίκαιο.
Η άρνηση να παραδεχτούμε τα λάθη μας πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό και στη συνέχεια δημόσια στον περίγυρό μας είναι το πρώτο σημάδι παρακμής. Οτιδήποτε αμαυρώνει την εικόνα που πλασάρουμε προς τα έξω, πρέπει να εξοντώνεται ακαριαία. Όλα πρέπει να κυλούν ομαλά. Τίποτα να μην διαταράσσει την τάξη του συστήματος του “ιδανικού κόσμου” που ζούμε.
Advertisment
Εφόσον εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε την αλήθειά μας, πώς περιμένουμε από τους άλλους ν’ αποδεχτούν την δική τους; Μόνον οι ακέραιοι χαρακτήρες, οι συμπαγείς προσωπικότητες, οι διαπλασμένες με αρχές και αξίες αντέχουν το βάρος των σφαλμάτων τους. Εκείνες που είναι άθικτες από το σαράκι της ματαιοδοξίας και της ανασφάλειας. Εδώ, όμως εμείς έχουμε κενό, σαν να κόπηκε το σήμα και να μαύρισε η οθόνη της συνείδησής μας.
Αιτίες υπάρχουν πολλές, εκτός από την διαπαιδαγώγηση που λάβαμε ως παιδιά και που θα έπρεπε να λειτουργεί ως ασπίδα στα λεγόμενα “σημεία των καιρών”. Η κυριότερη αιτία είναι η ακόρεστη ανάγκη να φαινόμαστε καλύτεροι, ανώτεροι, σπουδαιότεροι σε όσους δεν μας γνωρίζουν καλά εντός ή εκτός Ίντερνετ. Απόρροια της γενικότερης παρακμής των ηθών μας, της οικονομικής ανέχειας, της ανεργίας, του άγχους της επιβίωσης και της αστείρευτης μοναξιάς μας.
Όλα τα παραπάνω μάς έχουν μετατρέψει σε αδύναμες, φοβισμένες οντότητες, που ψάχνουν αγωνιωδώς μια πηγή χαράς και αυτοεπιβεβαίωσης. Αναζητούμε την αναγνώριση μέσα από το ανώνυμο πλήθος αρχικά, που γίνεται επώνυμο στη συνέχεια και βαφτίζεται “φίλοι”, “κολλητοί” κι “αδέλφια”. Κάπως να τονώσουμε το πεσμένο μας ηθικό, να ψηλώσουμε το ανάστημά μας, να γιγαντωθούμε πίσω από τις γυάλινες οθόνες. Πίσω από αυτές όπου εξιδανικευόμαστε κι εξιδανικεύουμε. Εκεί που γινόμαστε κάποιοι άλλοι. Ίσως αυτοί που ονειρευόμασταν να γίνουμε. Και στην προσπάθειά μας αυτή, αντιγράφουμε ιδέες, συμπεριφορές, προφίλ.
Advertisment
Το χειρότερο, δακτυλοδείχνουμε και κριτικάρουμε τόσο εύκολα τους άλλους που μας αντιστέκονται και που δεν ακολουθούν την δική μας γραμμή. Προς Θεού, όμως, να μη στραφεί κάποιο άλλο δάχτυλο και δείξει εμάς. Εμείς πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στο απυρόβλητο. Να φανούμε άμεμπτοι και υπεράνω υποψίας.
Τότε είναι που η αλήθεια και το δίκαιο απομακρύνονται από μας, όπως τα πουλιά από τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Τότε είναι που η αλήθεια και το δίκαιο κουκουλώνονται με τα πανιά της άρνησης, όπως οι καθρέφτες σε περίοδο πένθους. Τότε ακριβώς είναι που σφραγίζουμε την αλλοτρίωσή μας με την ταμπελίτσα ενός μόνιμου θύματος που ποτέ δεν φταίει για τίποτα.
Στην βασιλική μας σκηνή τα ανομήματά μας πρέπει να μένουν στο σκοτάδι κι οι προβολείς να φωτίζουν μόνο το λαμπερό προσωπείο μας. Για λίγα χειροκροτήματα και “likes” από την αυλή μας θα κάναμε τα πάντα. Αρκούν αυτά σαν όπιο, για να ξεχάσουμε την πολιτική μας διαφθορά, την πολιτισμική μας κατάντια, την ουσιαστική μας ανυπαρξία κι απάθεια στον ευρύτερο κοινωνικό και γεωγραφικό χώρο που ζούμε. Και μετά, όταν σβήνουν οι προβολείς και τα φώτα του σπιτιού μας, όταν κλείνουμε κινητά, τάμπλετ και υπολογιστές, το σώμα μας μάς εκδικείται με νοσήματα διάφορα, γιατί η συνείδησή μας αιμορραγεί εσωτερικά και πεθαίνει η ψυχή μας.
Σαντίνα Δεναξά – Photo: Author/Depositphotos
- Η εσωτερική μας φωνή μας φέρνει σ’ επαφή με αυτό που πραγματικά λαχταρούμε - 15 Οκτωβρίου 2019
- Είμαστε οι άνθρωποι σαν τις όψεις του φεγγαριού… - 2 Σεπτεμβρίου 2019
- Δεν ζητάω πολλά - 25 Ιουλίου 2019
