Την παιδαγωγική αξία του παιχνιδιού έχουν αναγνωρίσει διάφοροι διεθνείς οργανισμοί που εμπλέκονται στην εκπαίδευση των μικρών παιδιών, υιοθετώντας μάλιστα αναλυτικά προγράμματα βασισμένα στο παιχνίδι. Οι οδηγίες της Διεθνούς Ένωσης για την Εκπαίδευση των Μικρών Παιδιών (NAEYC & NAECS/SDE, 1991) υποστηρίζουν ότι προκειμένου τα προγράμματα να διασφαλίζουν την υψηλή ποιότητά τους, απαιτείται ένα ασφαλές και πλούσιο σε ερεθίσματα περιβάλλον το οποίο θα ενισχύει τη φυσική και κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη των μικρών παιδιών.
Ο ρόλος του παιχνιδιού είναι πολυσήμαντος στην ανάπτυξη νοητικών και γνωστικών δεξιοτήτων καθώς προσφέρει μια ποικιλία ερεθισμάτων για παρατήρηση, διερεύνηση, πειραματισμό, ανάπτυξη στρατηγικών, διατύπωση υποθέσεων, κατανόηση, επίτευξη στόχων και επίλυση προβλημάτων. Επιπλέον, μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά αντιλαμβάνονται το σώμα τους, τα όρια και τις δυνατότητές, αναπτύσσουν δεξιότητες προσανατολισμού και προσαρμογής του σώματός τους στις ανάγκες της κίνησης αλλά και στα πρόσωπα και αντικείμενα που συχνά το περιβάλλουν.
Advertisment
Πολύ σημαντικός εξάλλου, αποδεικνύεται ο ρόλος του παιχνιδιού στην ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων του παιδιού. Μέσα στο παιχνίδι τα παιδιά εκφράζονται, επικοινωνούν, αλληλεπιδρούν με τους συνομηλίκους, συγκροτούν ομάδες, δομώντας έτσι την εικόνα του εαυτού τους, των άλλων και του κόσμου.
Συχνά, αναρωτιόμαστε λοιπόν ποιος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού στο παιχνίδι των παιδιών. Κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι είναι πολυσήμαντος και πολυδιάστατος. Ο εκπαιδευτικός συχνά παρεμβαίνει στο παιχνίδι δίνοντας κατευθύνσεις, υποστηρίζοντας και ενθαρρύνοντας τα παιδιά (Αυγητίδου, 2001).
Με τις κατάλληλες παρεμβάσεις, τα παιδιά διευρύνουν το παιχνίδι τους υιοθετώντας δραστηριότητες λίγο πιο προωθημένες από αυτές που θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν χωρίς βοήθεια. Ο προσδιορισμός της «κατάλληλης στιγμής» για την παρέμβαση είναι καθοριστικής σημασίας. Οι συνηθέστερες «κατάλληλες στιγμές » για να παρέμβει ο εκπαιδευτικός είναι:
Advertisment
– Όταν πρέπει να βοηθήσει το παιδί που θέλει να παίξει αλλά δεν μπορεί να ενταχθεί σε κάποια ομάδα
– Όταν χρειάζεται να κατευθύνει ένα παιδί που περιφέρεται άσκοπα και δεβρίσκει τρόπο να απασχοληθεί και,
– Όταν είναι ανάγκη να προκαλέσει το ενδιαφέρον των παιδιών και να δώσει περισσότερα ερεθίσματα(Brown & Marchant. 2002).
Σε οποιαδήποτε περίπτωση η συμμετοχή του εκπαιδευτικού στο παιχνίδι δίνει το μήνυμα στα παιδιά για την αξία του παιχνιδιού και τη σχέση τους με αυτό.
Αλεξάνδρα Πετκοπούλου, Φιλόλογος – Med Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση – Photo: Author/Depositphotos
