Το επόμενο κεφάλαιο. Έτσι θα είναι ο τίτλος, είπα μέσα μου, ένας τίτλος που είναι πολύ παραπάνω από αυτό που είναι η ζωή μου. Εντελώς τυχαία, όσο τυχαίο μπορεί να είναι οτιδήποτε στη ζωή, είδα ένα άρθρο που είχα γράψει πριν από ένα χρόνο περίπου.
Ένα άρθρο, το οποίο είχε γραφτεί μέσα από την καρδιά μου. Και είπα να το διαβάσω ξανά μιας και είχε τόση πολύ απήχηση στον κόσμο (για κάποιο λόγο). Το περίεργο σε όλο αυτό είναι ότι, δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου.
Advertisment
Δεν διάβαζα απλά ένα άρθρο, διάβαζα τη ζωή μου. Ήμουν εγώ, η ζωή μου, τα παιδιά μου, τα συναισθήματά μου. Μόλις τελείωσα να διαβάζω και ενώ είχα ήδη φορτιστεί συναισθηματικά, πήρα αυτή την απόφαση: να γράψω τη συνέχεια. Το τι έγινε μετά, πώς πορευθήκαμε σαν οικογένεια αλλά και σε προσωπικό επίπεδο και ειλικρινά, πιστεύω να είσαστε έτοιμοι γι’ αυτό, μιας και ήταν μια απίστευτη χρονιά.
Θα ξεκινήσω, βεβαίως, από την Ελενίτσα, η οποία είναι ακόμα τρελά ερωτευμένη με το νησί όπως και όλοι μας άλλωστε. Η αυθόρμητη επιθυμία που είχε να ζωγραφίζει πάνω σε πέτρες θαλάσσης όταν πρωτοφτάσαμε στην Ελλάδα, έχει εξελιχθεί σε κάτι εντελώς μαγικό και ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο παρά περήφανος για εκείνη.
Advertisment
Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς και σε γεμίζει μέσα σου τότε, δημιουργείς, και όταν δημιουργείς, είσαι ζωντανός σαν άνθρωπος. Τα κορίτσια μας, η Ιωάννα και η Σοφία, τα «Αυστραλάκια», πλέον 14 και 12 χρόνων, έχουν γίνει «Ελληνάκια» με τη «βούλα» θα έλεγα . Πλέον όλες οι συζητήσεις (και οι τσακωμοί) γίνονται στα ελληνικά. Έχουν δημιουργήσει τις φιλίες τους (κολλητούς τους λέμε τώρα) και η Αυστραλία είναι πλέον για εκείνες, ένας τόπος που θα ήθελαν να πάνε για διακοπές μόνο.
Στο σχολείο αριστεύουν και γενικά είναι πολύ ευτυχισμένες στο δικό τους μικρόκοσμο που λένε Ρόδο. Είναι πλέον το σπίτι τους. Βεβαίως, δεν θα ήθελα να μην αναφέρω το μικρότερο μέλος της οικογένειάς μας, τη Μαρίνα μας, τη γάτα, που πλέον έχει τη δική της οικογένεια με πέντε γατάκια που μένουν μαζί μας.
Είναι απίστευτο, πόση μαγεία και δυναμική μπορεί να κρύβεται πίσω από μια απόφαση. Μέσα στις χιλιάδες αποφάσεις που παίρνουμε για τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων (εάν είσαι γονιός, καταλαβαίνεις τι λέω), τα πάντα μπορεί να αλλάξουν σε μια στιγμή, εάν είναι πάντα προς το καλύτερο δεν το ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι, προτιμώ να μετανιώσω για κάτι που έκανα στη ζωή μου παρά για κάτι που δεν έκανα, να ζήσω μια ζωή με τη σκέψη του τι θα μπορούσε να είχε γίνει εάν είχα κάνει αυτό ή εάν είχα κάνει το άλλο και πώς, μια απόφαση, καθήμενος σε μια αυλή, κάπου στην Αυστραλία, άλλαξε τη ζωή μας, στη δική μας περίπτωση,προς το καλύτερο.
Είναι αυτές οι μαγικές – θα έλεγα – στιγμές, που η καρδιά σου αναλαμβάνει τα ηνία και εσύ, απλά, χαμογελάς. Ξέρω ότι, για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το πρώτο μου άρθρο, μπορεί να είναι δύσκολο να καταλάβει τι λέω αυτή τη στιγμή, ίσως και όχι. Όπως και να ‘χει όμως, μιλώ για τη ζωή, τη ζωή τη δική μου, τη δική σου, του οποιουδήποτε, δεν έχει σημασία. Σε μια χώρα η οποία έχει δυσκολίες, ιδιαιτερότητες και άλλα πολλά.
Μια χώρα όμως, απαρτίζεται από τον κόσμο, τους κατοίκους της και εμείς οι ίδιοι είμαστε που χαρακτηρίζουμε αυτή τη χώρα, όχι με την ταυτότητά μας αλλά με τη συμπεριφορά μας. Ήρθαμε σε αυτό τον ευλογημένο τόπο, από την Αυστραλία, πριν τριάμισι χρόνια με μόνο μια επιθυμία στην καρδιά μας, μια επιθυμία για καλύτερη ζωή. Καλύτερη ζωή που δεν είχε και τόσο να κάνει με το λογαριασμό τραπέζης αλλά με την ποιότητα της ίδιας της ζωής. Αυτό είναι κάτι που ακούω σε καθημερινή βάση και θα έλεγα ότι ο κόσμος μπερδεύει αυτές τις έννοιες.
Δηλαδή, για να έχεις καλή ποιότητα ζωής πρέπει να έχεις και γεμάτο πορτοφόλι, το οποίο μπορεί να έχει κάποια βάση αλλά δεν είναι και απόλυτο. Για παράδειγμα, μπορεί να ζεις σε ένα μεγάλο σπίτι και να έχεις μια καλή δουλειά στην πόλη που σου αποφέρει κάποιο πολύ καλό εισόδημα αλλά να είσαι συνέχεια στο τρέξιμο, με το άγχος της μεγάλης πόλης, τα δάνεια, την κίνηση και άλλα πολλά.
Είναι αυτό ποιότητα ζωής; Για εμένα όχι . Και αυτό μπορεί για τον καθένα να είναι διαφορετικό έτσι; Όταν κάθομαι κάτω από την μπουκαμβίλια μυρίζοντας τη θάλασσα και ακούγοντας τα πουλιά, όλα αυτά, φαίνονται τόσο απόμακρα πια, τόσο ξένα και όμως είναι μόνο τριάμισι χρόνια που ήμουν και εγώ μέρος αυτού, αλλά έκανα την επιλογή μου, κάναμε τη δύσκολη ερώτηση στον εαυτό μας. Τι θέλουμε από τη ζωή;
Και η απάντηση ήταν τόσο μα τόσο απλή όσο και εξαιρετικά περίπλοκη. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή, με τα παιδιά μας μαζί, να έχουμε ο ένας τον άλλο δίπλα μας. Ποιο ήταν το κόστος που θα έπρεπε να πληρώσουμε; Θα έπρεπε να κολυμπήσουμε σε βαθιά νερά, σε αχαρτογράφητη περιοχή. Θα έπρεπε να τολμήσουμε.
Να τολμήσουμε να ακούσουμε ίσως για πρώτη φορά την καρδιά μας και όχι αυτή τη στυγνή λογική που μας έλεγε τι χρειαζόμαστε για να είμαστε «ασφαλείς», μια καραμέλα που μας δίνουν από πολύ μικρή ηλικία και μας λέει ότι πρέπει να πάρουμε σπίτι για να έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, να βρούμε μια δουλειά σταθερή για να μη μείνουμε στο δρόμο και όλα αυτά τα τρομοκρατικά σενάρια που εάν δεν υπακούσουμε, είμαστε τελειωμένοι.
Και όλα αυτά καταγράφονται σε αυτό το μικρό μυαλουδάκι και όσο μεγαλώνουμε, γίνονται τρόποι ζωής και για να βγεις από αυτό τον κύκλο της τρομοκρατίας, πρέπει να παλέψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό μέχρις ότου απαλλαγείς και είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος να νιώσεις, να ερωτευτείς τη ζωή, να υπάρξεις. Απλά, να υπάρξεις. Μου πήρε πολύ χρόνο να ανοίξω τα μάτια της καρδιάς μου και να αναπνεύσω με το πνεύμα μου αλλά, νομίζω ότι έχω κάνει μια πολύ καλή αρχή.
Σίγουρα, πάντως, είμαι ένα βήμα πιο μπροστά από κάποιον που κάθεται στον καναπέ του και είναι θύμα των καταστάσεών του, έτσι πιστεύω. Όπως είχα αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο και εγώ αλλά και η Ελενίτσα, είχαμε πολύ καλές δουλειές στην Αυστραλία, με ένα πάρα πολύ καλό εισόδημα, ακόμα και για τα στάνταρ της Αυστραλίας. Αλλά τώρα είμαι εδώ, εδώ που είμαι χαρούμενος με αυτό που έχω και με αυτό που είμαι.
Εάν θέλω παραπάνω; Βεβαίως και θέλω παραπάνω. Εάν έχω όνειρα; Βεβαίως και έχω όνειρα. Αυτό που δεν έχω πια, είναι αυταπάτες, γιατί πλέον ζω τη ζωή που θέλω εγώ για τον εαυτό μου και την οικογένειά μου, δεν ζω σε μια εικονική πραγματικότητα κάποιου άλλου.
Είναι πολύ σημαντικό, νομίζω, κάποιος να έχει τη δυνατότητα να ορίζει το μέλλον του και όχι να είναι έρμαιο των καταστάσεων, που μπορεί να μην το αισθανόμαστε αλλά εάν κάτσουμε κάτω και είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα δούμε ότι έτσι κάπως είναι τα πράγματα. Περάσαμε δύσκολες μέρες, όντως, όταν ήρθαμε εδώ, αλλά μείναμε ενωμένοι, προσπαθήσαμε να δούμε τι μας διδάσκει το κάθε πρόβλημα και όχι να αντιδρούμε στο πρόβλημα και να λέμε «γιατί σε εμένα»;
Η Ελενίτσα και εγώ δουλεύουμε σεζόν για έξι μήνες και μετά ΟΑΕΔ. Για πρώτη φορά στη ζωή μας πήραμε επίδομα ανεργίας. Στην αρχή, σκεφτόμουν, Θεέ μου, ειλικρινά, πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Αλλά, κάναμε σωστό υπολογισμό των εξόδων, χωρίς περιττές δαπάνες και όχι μόνο τα βγάλαμε πέρα αλλά είχαμε και μια απίστευτη χρονιά.
Με αποκορύφωμα, Χριστούγεννα 2018, στο Λονδίνο. Ένα ταξίδι που όλοι χρειαζόμασταν, μετά από μια σεζόν με πολλές ώρες εργασίας και με τα παιδιά να έχουν την ανάγκη όπως και εμείς άλλωστε, να περάσουμε λίγο περισσότερο χρόνο μαζί, σαν οικογένεια.
Το ταξίδι αυτό ήταν ό,τι καλύτερο, για να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα που μας χαροποιούν, χωρίς να έχουμε τα τρελά έσοδα. Το ταξίδι αυτό, το οργανώναμε από την αρχή της σεζόν. Ήταν το όνειρο της Ιωάννας (η μεγάλη μου κόρη) να πάει στον Harry Potter και έγινε. Έγινε, όχι γιατί είχαμε ένα παχυλό λογαριασμό τραπέζης αλλά, γιατί το βάλαμε στο πρόγραμμα, όπως λέει και η Ελενίτσα.
Όταν έγραψα το πρώτο άρθρο, υπήρχαν κάποιοι που σχολίαζαν «καλά, κάτσε να περάσει κανένας χρόνος και θα δεις». Πολλοί έλεγαν ότι, θα πάμε πίσω στην Αυστραλία και άλλα σχόλια, τα οποία δεν είχαν θετικό τόνο, ας πούμε. Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Είμαστε ακόμα εδώ και όχι μόνο είμαστε ακόμα εδώ αλλά απολαμβάνουμε κάθε μέρα μας. Είμαστε ακόμα εδώ, με αγάπη για τη χώρα, για τη ζωή, για τον εαυτό μας.
Είναι σαν όλα γύρω μας να γίνονται όπως πρέπει να γίνουν, με μια απέραντη εμπιστοσύνη στο σύμπαν και τη δημιουργία. Πάντα, με ευγνωμοσύνη και σεβασμό για αυτά που έχουμε. Το μυστικό, νομίζω, είναι αυτό, για να είμαι ειλικρινής. Η ευγνωμοσύνη. Τώρα πια, ευγνωμονούμε για τα πάντα γύρω μας. Για το σπίτι που μένουμε, το μικρό μας αυτοκίνητο, το φαγητό στο τραπέζι μας, τη μικρή μας τηλεόραση και βεβαίως, το νησί της Ρόδου, που άνοιξε την αγκαλιά του και μας υποδέχθηκε.
Αυτό ήταν το επόμενο κεφάλαιο για τη μικρή μας οικογένεια! Είμαι σίγουρος ότι, θα υπάρχουν πολλά κεφάλαια στη μαγική πορεία της ζωής μας και ανυπομονώ να τα ζήσω, με τα κορίτσια μου. Με αγάπη, σεβασμό και ευγνωμοσύνη, σε αυτό το θείο δώρο που λέγεται ζωή. Η ζωή μου, η ζωή μας.
Δημήτρης Μελαχροινός
