Τα πιο σπουδαία “μπορώ” που αρθρώνουμε είναι εκείνα που συνοδεύονται από όλα όσα θέλουμε πραγματικά. Δε θα ήταν υπερβολή αν τολμούσαμε να πούμε ότι πολλές από τις καταστάσεις που έχουν εδραιωθεί μέσα στα στενά πλαίσια της κοινωνίας μας ως επιτυχίες δεν είναι παρά στερεοτυπικές συμπεριφορές ή δραστηριότητες οι οποίες δεν θα ταίριαζαν σε όλους μιας και δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Και καλά κάνουμε. Γιατί να χρίζουμε τους άλλους κριτές των επιτευγμάτων μας, λοιπόν; Ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς τους ίδιους κι εκείνους, τους ελάχιστους εκλεκτούς που βρίσκονται ουσιαστικά δίπλα μας, ποια είναι τα όνειρά μας, τι έχουμε περάσει μέχρι σήμερα, τα βιώματά μας, με τι κατάλοιπα είχαμε να πολεμήσουμε ώσπου να φτάσουμε στο παρόν, τι μας ταιριάζει, τι απεχθανόμαστε και τελικά ποιοι πραγματικά είμαστε ή πού θέλουμε να φτάσουμε;
Advertisment
Το να επιτρέπουμε στους γύρω μας να τοποθετούν τις πράξεις μας και τις επιδιώξεις μας σε κουτάκια βάσει προκαθορισμένων και κονσερβοποιημένων προτύπων είναι τουλάχιστον άδικο για τους πολύχρωμους, πολύπλευρους κι όμορφους εαυτούς μας. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που προσπαθώντας να ταιριάξουν, παρασυρόμενοι στη δίνη των κοινωνικών επιβολών, σκότωσαν κάποτε εντελώς τα όνειρά τους προκειμένου να πετύχουν ξένα όνειρα ώστε να θεωρούνται ευρέως επιτυχημένοι.
Πρακτικά έγιναν οι επιτυχημένοι αυτοί άνθρωποι που τόσο πίστεψαν ότι ήθελαν να γίνουν μα αν τους ρωτήσεις και τολμήσουν ποτέ να απαντήσουν ειλικρινά πόσο ευτυχισμένοι αισθάνονται, το κενό μέσα τους θα είναι ίσως απροσδιόριστο αλλά εμφανές.
Υπάρχουν ορισμένοι – λίγοι ίσως – που ακόμη πιστεύουν στις αληθινές επιθυμίες, στις αληθινές κλήσεις των ανθρώπων, σε όσα τραβάει του καθενός η ψυχή όσο ακόμη είναι αμόλυντη από όλα εκείνα που νοθεύουν τη δημιουργικότητά μας, στην καθαρή ελεύθερη σκέψη, στο ένστικτό μας, στην αγάπη μας για ζωή και προσφορά, στις γοητευτικές διαφορετικότητές μας, σε όσα λέγαμε πως θέλαμε να γίνουμε όσο ήμασταν παιδιά, σε όσα αγαπήσαμε μεγαλώνοντας μα δεν τολμήσαμε να αρθρώσουμε ποτέ αφού για κάποιους δεν ήταν αρκετά “επιτυχημένα”, στην τάση μας για όλα εκείνα που το μέσα μας αναζητά ακόμη και δεν λάθεψε ποτέ, στα πραγματικά μας θέλω που συνοδεύονται από αληθινά μπορώ.
Advertisment
Είναι εκείνοι οι ίδιοι άνθρωποι που θα συναντήσουν στο δρόμο τους άπειρα εμπόδια. Τόσα που θα νόμιζε κανείς ότι ίσως και να έπρεπε να τους αποθαρρύνουν κάποτε μιας κι αψηφώντας τα καταλήγουν αυτοκαταστροφικοί. Μπορεί να μην έχουν τα προς το ζην, μπορεί για χρόνια να μην αμείβονταν για το έργο τους παρά μόνο ηθικά ή ψυχολογικά, αφού επέλεξαν να ασχοληθούν με όλα όσα γεμίζουν την καρδιά τους κι ας προσφέρουν μαζί μ’ εκείνα και την ίδια σε όσους ξέρουν να εκτιμούν.
Μα δεν παύουν να θέλουν. Δεν παύουν να πιστεύουν. Δεν παύουν τελικά να μπορούν τα θέλω τους μέσα σε έναν κόσμο που δεν θέλησε ποτέ όλα εκείνα που μπόρεσε μα για τους πολλούς στέφθηκε επιτυχημένος.
Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να κρίνει όσα κατάφερες ή όλα εκείνα για τα οποία προσπαθείς. Δεν ορίζει κανείς άνθρωπος την επιτυχία ως γενικότερη παγιωμένη έννοια, να το θυμάσαι. Θα έχεις πετύχει μόνο όταν έρθει η στιγμή να κοιτάξεις στον καθρέφτη τον εαυτό σου και δεις εκεί μέσα όλα όσα στ’ αλήθεια είσαι. Και μη νομίζεις ότι η προσπάθεια δεν μετράει.
Ξέρεις, οι περισσότεροι δεν τόλμησαν να προσπαθήσουν καν τα πραγματικά όνειρά τους. Αν είσαι από εκείνους που δεν άκουσαν τις ξένες σειρήνες αλλά ακολούθησαν τους καταδικούς τους πειρασμούς, τότε ήδη μπορείς να αισθάνεσαι υπερήφανος. Είναι μεγάλη υπόθεση να μην προδίδει κανείς τον εαυτό του προσπαθώντας να γίνει “επιτυχημένος” στα μάτια την μάζας. Πάντα θα υπάρχει εκεί έξω κάποιος που κατάφερε αυτό που προσπάθησαν μετά μανίας να σου περάσουν ως αδύνατο.
- Είναι εντάξει να πέφτεις αλλά να μη βουλιάζεις, να φοβάσαι αλλά να μην παραιτείσαι - 23 Μαρτίου 2020
- Ο φίλος δεν είναι ούτε ψυχολόγος, ούτε σύντροφος, ούτε γονιός - 5 Αυγούστου 2019
- Τα πιο σπουδαία “μπορώ” μας είναι εκείνα που συνοδεύονται από όλα όσα θέλουμε πραγματικά - 13 Φεβρουαρίου 2019
