Στην είσοδο αυτή δεν ακούγεται τσιμουδιά.
Οι καρδιές δεν μαρτυρούν το χτύπο τους, όσο και αν έχουν μαρτυρήσει στων εισβολέων τα χέρια.
Στριμώχνονται στις γωνίες του σπιτιού να χωρέσουν αγωνία και καημό.
Ψηλαφιστά βρίσκουν ανάσες πεταμένες στο πάτωμα.
Advertisment
Μία φθαρμένη φωτογραφία ξενοιασιάς, ένα ζευγάρι γόβες που κάποτε λικνίστηκαν ρυθμικά στους ήχους μελωδίας, μία μπάλα ποδοσφαίρου που μετράει άπειρα σουτ και πάσες, μία φυσαρμόνικα σμιλεμένη από νότες.
Με αυτά δεν εξοντώνεις, όμως, τους εχθρούς.
Οι σφαίρες του θανάτου αγοράζονται από χοντρά πορτοφόλια που τα πασπατεύουν άπληστα δάχτυλα.
Οι λάμψεις που σκίζουν για λίγο το πυκνό σκοτάδι, δεν είναι ενδείξεις ή προσκλήσεις για τον εορτασμό μιας εθνικής γιορτής ή ενός καρναβαλιού χαράς.
Advertisment
Η ζωή βρίσκεται κρυμμένη κάτω από ξύλινες σκάλες που άλλοτε παιδιά ανεβοκατέβαιναν ή έκαναν τσουλήθρα στις κουπαστές. Η ζωή αγκομαχάει κι αναρωτιέται πόσο λίγη αξία έχει πια.
Ο πόλεμος του κέρδους, οι έφοδοι του παραλογισμού, η οργή της μισαλλοδοξίας την έχουν περικυκλώσει από παντού.
Της έχουν κλέψει τα πάντα, αξίες και ιδανικά.
Της έχουν υποβαθμίσει νοήματα και λέξεις.
Της έχουν ξεριζώσει το σεβασμό τραβώντας και σέρνοντάς την σε στρατόπεδα εκτέλεσης.
Την έχουν μισερώσει κλέβοντας τα παιδιά της, αφαιρώντας τους στυγνά την αθωότητα, τη στιγμή που τοποθετούν στα λευκά τους χέρια τα μαύρα όπλα.
Η ζωή παραλυμένη μετράει το χρόνο και ο χρόνος τη ζωή. Κονταροχτυπιούνται μέσα στο άδειο σπίτι
Κονταροχτυπιούνται μες στα άδεια στήθη.
Κονταροχτυπιούνται μες στων ανυπεράσπιστων τις άδειες ψυχές.
Και προσεύχονται, μία για πάντα, η σειρήνα της φρίκης να σιγήσει.
- Η εσωτερική μας φωνή μας φέρνει σ’ επαφή με αυτό που πραγματικά λαχταρούμε - 15 Οκτωβρίου 2019
- Είμαστε οι άνθρωποι σαν τις όψεις του φεγγαριού… - 2 Σεπτεμβρίου 2019
- Δεν ζητάω πολλά - 25 Ιουλίου 2019
