Επιλέγω μια σχέση αποπνικτική χωρίς αέρα, επιλέγω φίλους χειριστικούς και κατά βάση κτητικούς, επιλέγω μια δουλειά που με βουλιάζει καθημερινά και πάει κόντρα στο είναι μου γιατί με βόλεψε, επιλέγω μια ζωή… ζωούλα, υποκοριστικό.
Επιλέγω έναν περίγυρο τοξικό γιατί η στάμπα του καλού παιδιού στο πρώτο μου ξεγύμνωμα δεν κατάφερε να βγει, επιλέγω το πρωί να πίνω μόνο έναν καφέ μέτριο με δόση ζαχαρίνης, επιλέγω να αφήνομαι με τον καιρό και όταν επιστρέφω σπίτι μετά από μια τεράστια μέρα να γίνομαι ένα με τον καναπέ, επιλέγω το βράδυ να αναλογίζομαι τις επιλογές μου, να δακρύζω και να με πιάνουν ταχυκαρδίες.
Advertisment
Επιλέγω να φορτώνω στους ώμους μου τα προβλήματα των άλλων, των όποιων άλλων, επιλέγω να είμαι αυτή που πάντα θα λέει «Δε με νοιάζει που θα συνεχίσουμε το βράδυ μας, ό,τι θέλετε εσείς!», επιλέγω η διάθεσή μου να πηγαίνει πάντα σετάκι με τη δική τους, επιλέγω τελικά να επιλέγω ότι με ρίχνει ακόμα πιο πολύ. Επιλέγω.
Καλώς, ή κακώς οι επιλογές μας μας ορίζουν. Παρμένες συναισθηματικά, άδικες πολλές φορές για κάποιους, ή για εμάς τους ίδιους, άλλες φορές ανακουφιστικές και άλλοτε δύσκολες πολύ, οι άτιμες οι αποφάσεις μας όσο ζόρικες κι αν είναι, τελικά είμαστε εμείς.
Είτε θα πάρουμε ευχαρίστηση μέσα από αυτές και θα μας οδηγήσουν σε ένα μέλλον λαμπρό, είτε θα πάρουμε απογοήτευση, είτε κάποιο σοφό μάθημα. Αυτό κρατείστε. Για κάποιο λόγο συμβαίνει και τη δεδομένη στιγμή επιλέγουμε ακόμα και να αυτομαστιγωθούμε. Επιλέγουμε ίσως να εξιλεωθούμε μέσα από αυτό. Δεν είναι κακό. Ανθρώπινο είναι. Το ζήτημα είναι να πάμε κι ένα βήμα παραπέρα.
Advertisment
Είναι πιο τίμιο να αποδεχτούμε πως όλα τα παραπάνω τα επιλέγουμε, από το να ρίχνουμε ευθύνες στο φίλο, τη σχέση με τη μαμά μας, τα παιδικά μας χρόνια, τη σχέση μας, κάποιον άνθρωπο που μας πλήγωσε πολύ και άφησε το στίγμα του.
Είναι πολύ πιο τίμιο να πούμε «Ναι, επιλέγω να είμαι σε μια τοξική σχέση γιατί τουλάχιστον εκεί νιώθω ασφαλής και αυτό για μένα είναι σημαντικό» για παράδειγμα. Πόσες εκατομμύρια επιγνώσεις σημαντικές μπορούμε να κάνουμε για εμάς όταν αποφασίζουμε να κοιτάξουμε την αλήθεια μας ξεκάθαρα, δε βρίσκετε; Είναι μαγικό!
Η στιγμή της επίγνωσης είναι το πρώτο βήμα για να πάμε από την τοξικότητα στη χαρά, στην αλλαγή, σε ένα αισιόδοξο αύριο, στο:
Επιλέγω να ξυπνάω το πρωί και να κοιτάζω τον ήλιο κατάματα και ας με καίει, επιλέγω να ρισκάρω και στα «θέλω» μου να γκαζώνω ενστικτωδώς, επιλέγω να νιώθω «ευχαριστώ» για τους ανθρώπους μου καθημερινά και να τους λέω πόσο πολύ τους αγαπώ. Επιλέγω.
Επιλέγω να κλείνω τους κύκλους μου εγώ και να μη γίνομαι έρμαιο συνθηκών, επιλέγω οι φίλοι μου να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και να είναι αυτοί, επιλέγω να με αντέχω στα δύσκολα και στα ωραία μου γιατί με αγαπάω! Επιλέγω. Για παράδειγμα…
«Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να διαλέγει. Αυτό είναι και η δύναμή του. Η ισχύς των αποφάσεών του», είχε γράψει σε ένα αγαπημένο μου βιβλίο ο Πάολο Κοέλο. Τα σχόλια νομίζω είναι περιττά. Οι επιλογές μας πράγματι, είναι η δύναμή μας. Και αν καμιά φορά νιώθετε πως πηγάζουν μέσα από την αδυναμία σας, για αλλάξτε οπτική και νιώστε το μάθημα που παίρνετε. Έτσι μπράβο. Χαμογελάστε.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
