Αφαιρέσαμε από τον σκληρό μας δίσκο το συναίσθημα και γίναμε μηχανές λογικής. Αγνοήσαμε, όμως, πως ό,τι δεν εκφράζεται βραχυκυκλώνει τα καλώδια της ζωής μας
Ποια ήταν η τελευταία φορά που ρώτησες τον εαυτό σου πώς νιώθει και εκείνος σου απάντησε ειλικρινά; Ποια ήταν η φορά που δεν κρύφτηκες πίσω από το τι θα έπρεπε να νιώσεις, που δεν άφησες την ψυχρή λογική του «πρέπει» να βιάσει το συναίσθημά σου; Πότε θυμάσαι να αποδέχτηκες την αδυναμία που σου δημιουργεί το συναίσθημα και να το άφησες να υπάρξει δίχως να το κρίνεις, να το μαστιγώσεις ή να το κρύψεις κάτω από το χαλί;
Advertisment
Είμαστε μηχανές προγραμματισμένες να ζούμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Τον τρόπο που μας μεγάλωσαν. Τουλάχιστον μέχρι να ξυπνήσουμε και θελήσουμε να γίνουμε οι συγγραφείς της δικής μας ιστορίας. Είμαστε μηχανές που δεν τις βολεύει να νιώθουν. Γιατί όταν νιώθουμε, βγαίνουμε από τα όριά μας, ξεβολευόμαστε.
Όταν νιώθουμε, ζούμε πραγματικά. Κι εμείς, όχι, δεν έχουμε μάθει να ζούμε. Μοναχά να επιβιώνουμε, να αντέχουμε, να παλεύουμε. Δυστυχώς, νομίζουμε πως αν υπακούσουμε στη λογική μας, η ψυχή μας θα σωπάσει. Νομίζουμε πως έχουμε τον έλεγχο να τιθασεύσουμε τα άλογα συναισθήματά μας και να τα εξαφανίσουμε. Δεν μας είπαν πως ό,τι κρατάμε μέσα μας είναι προορισμένο να ξεπηδήσει άγρια με όποια μορφή βρει.
Advertisment
