Είναι αλήθεια, καλώς ή κακώς, πως η σύντομη σχετικά περίοδος που ζήσαμε (!) από την έξαρση του ιού, μπορεί εύκολα να ονομαστεί ως η “Εποχή του Κορονοϊού”, “Οι μέρες του εγκλεισμού ή της Πανδημίας” και τόσες άλλες ονομασίες για να περιγράψει κανείς τα πρωτόγνωρα γεγονότα που βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης.
Παρόλο που μερικοί μήνες δύσκολα μπορούν να χαρακτηρίσουν μια εποχή που, ούτως ή άλλως, τα μεγάλα γεγονότα παγκόσμιας κλίμακας και ενδιαφέροντος δεν λείπουν, το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι μας θα θυμόμαστε για όσο ζούμε την Πανδημία του 2020 που καθήλωσε έναν πλανήτη και τον υποχρέωσε ουσιαστικά σε αδράνεια, σε διάστημα μόλις λίγων εβδομάδων.
Advertisment
Ανάμεσα στα πράγματα που όλοι λίγο – πολύ αντιληφθήκαμε σχετικά γρήγορα, είναι πως τελικά όλα είναι τόσο εύθραυστα γύρω μας, σε βαθμό που κρίνεται αναγκαίο όταν επιστρέψουμε στην «κανονικότητά» μας, να αναθεωρήσουμε πάρα πολλά ζητήματα που αφορούν τον άνθρωπο συνολικά.
Είδαμε επίσης, να συμβαίνουν φρικτά γεγονότα κυρίως σε χώρες όπου ο ιός εξαπλώθηκε πριν του δώσουμε την απαραίτητη σημασία, άνθρωποι να χάνονται με ρυθμό που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και ολόκληρες χώρες να «βάζουν λουκέτο» στη ζωή που γνωρίζαμε μέχρι τότε.
Παρόλα αυτά, μέσα σε όλη αυτή τη θλίψη, την αγωνία, το φόβο που βλέπαμε να απλώνεται τις πρώτες μέρες της έξαρσης, είδαμε αρκετά γρήγορα τον άνθρωπο να αντιδρά στα χαστούκια και να περνάει στην αντεπίθεση. Πέρα από τις προσπάθειες των κυβερνήσεων, του ιατρικού προσωπικού και όσων εργάζονται για να καταπολεμήσουν τον ιό αυτό, είδαμε σιγά σιγά τον απλό άνθρωπο να βγάζει μια πηγαία αντίδραση απέναντι στην απειλή και να κάνει θαύματα.
Advertisment
Αν το καλοσκεφτούμε, ειδικά στη χώρα μας (που κακά τα ψέματα η παλαιότερη αλλά και η σύγχρονη ιστορία έχει δείξει πως δεν φημίζεται ιδιαίτερα για την ενότητα και την σύμπνοια του λαού της), οι περιπτώσεις αλληλεγγύης, εθελοντισμού και ανιδιοτελούς βοήθειας, βλέπουν σχεδόν καθημερινά το φως της δημοσιότητας.
Που βρισκόμαστε λοιπόν τώρα; Τι είναι αυτό που πρέπει να διαχειριστούμε; Με απλά λόγια, όλοι καταλαβαίνουμε πως βρισκόμαστε στη φάση όπου καλούμαστε να σηκώσουμε το βάρος μίας, ακόμη, νέας κατάστασης μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Να αφήσουμε, δηλαδή, πίσω το τελευταίο δίμηνο και να επιστρέψουμε στην «κανονικότητά μας.
Καλούμαστε, κοινώς, να παίξουμε ένα «παιχνίδι» στο οποίο να υποκριθούμε πως όλα αυτά που χάθηκαν και άλλαξαν ριζικά σε ένα δίμηνο, μπορούν να γίνουν όπως πριν… και βέβαια, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Είναι αδύνατο γιατί πολύ απλά άλλαξαν τα πάντα γύρω μας, κι ας μην το βλέπουμε άμεσα.
Αν αρχίσουμε από τα βασικά, που είναι η επιβίωσή μας και η πρόσβαση στην εργασία, είναι ξεκάθαρο πως έχουν έρθει τα πάνω κάτω ακόμη κι αν κάποιος δεν έχασε τη δουλειά του ή ακόμη κι αν συνέχισαν πολλοί να δουλεύουν από τα σπίτια τους κλπ. Δεν χρειάζεται να χάσουμε τη δουλειά μας για να δούμε το πόσο θα επηρεαστεί η οικονομία και οι κοινωνικές σχέσεις στο άμεσο μέλλον.
Θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε πολύ χώρο και χρόνο για να αναλύσουμε τις αλλαγές που καλούμαστε να διαχειριστούμε. Το σίγουρο είναι ότι είναι πολλές και πως η ζωή μας από εδώ και πέρα θα είναι διαφορετική. Ο ιός αυτός, άφησε πολλά θύματα πίσω του (μέχρι να επιστρέψει ίσως, αφού ακούμε καθημερινά άλλωστε για τον κίνδυνο ενός δεύτερου κύματος κλπ).
Σαφώς, αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι οι ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Από την άλλη όμως, οφείλουμε να δούμε την επόμενη μέρα γιατί η ζωή συνεχίζεται, όσο κλισέ κι αν ακούγεται.
Πέρα από τις ανθρώπινες ζωές, λοιπόν, προσωπικά πιστεύω πως το μεγαλύτερο θύμα που άφησε ο κορονοϊός πίσω του είναι ο θάνατος της ζωής όπως την ξέραμε. Η αποδόμηση όλων αυτών που θεωρούσαμε δεδομένα και περνούσαν καθημερινά σε ψιλά γράμματα, όσο εμείς «τρέχαμε».
Βέβαια, όλα αυτά, έχουν τονιστεί από πολλούς και είναι κάτι που αρκετοί παρατήρησαν από την αρχή των γεγονότων αυτών. Όπως και να έχει, όμως, είναι κάτι που ακόμα και να το βλέπεις να έρχεται… σε σοκάρει. Ποιος θα φανταζόταν πριν από μερικούς μήνες ότι δεν θα μας επιτρεπόταν να βγούμε από το σπίτι αν δεν είχαμε σημαντικό λόγο για την κάλυψη των άμεσων αναγκών μας;
Σίγουρα πολλοί υποστήριζαν πως δεν χάθηκε και ο κόσμος αν χάσουμε τον καφέ μας, τα πάρτυ, τη βόλτα και όλα αυτά που ήταν μέχρι τότε μια απλή συνήθεια που για χάρη της υγείας μας μπορούσαμε να θυσιάσουμε. Και εννοείται πως αυτό ισχύει. Δεν χάθηκε και ο κόσμος…
Από την άλλη, δεν οφείλουμε να δούμε πως όλα αυτά που κάναμε μηχανικά, είναι αυτά που στην ουσία μας έλειψαν; Η επαφή με τους δικούς μας, με τους φίλους μας, οι εκδρομές, το σχολείο, η καθημερινότητα στη δουλειά για την οποία γκρινιάζαμε…
Θέλω να πω πως στην ουσία, δεν στερηθήκαμε κάτι ζωτικό για την επιβίωσή μας, κάτι χωρίς το οποίο δεν μπορούσαμε να βγάλουμε τη μέρα… κι όμως αυτά είναι που μας έλειψαν περισσότερο! Οπότε, στην προσπάθειά μας να επανέλθουμε στην «κανονικότητα», μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε λίγο τα δεδομένα μας; Μήπως πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε πως η κανονικότητα ορίζεται από αυτά τα μικρά που θεωρούσαμε δεδομένα; Από όλα αυτά που θεωρούσαμε κτήμα μας και πως με κάποιο τρόπο, κάποιος ή κάτι, είναι αναγκασμένος να μας τα παρέχει;
Όχι, κανείς δεν είναι αναγκασμένος να μας παρέχει τίποτα. Εμείς και μόνο εμείς είμαστε αναγκασμένοι να σχεδιάζουμε τη ζωή μας με τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχουμε στον εαυτό μας και στον βαθμό που μπορούμε στους γύρω μας, όλα εκείνα τα πολύτιμα στοιχεία που πραγματικά στερηθήκαμε τους τελευταίους δύο μήνες.
Πέρα, λοιπόν, από συμβάσεις, συμβόλαια, νόμους και μέτρα, οφείλουμε να δούμε αν η κανονικότητα που είχαμε ήταν τελικά αυτή που μας κάνει πλήρεις. Αν ναι, καλώς… αν όχι είναι μια καλή ευκαιρία να δημιουργήσουμε την κανονικότητα που μας κάνει λίγο περισσότερο ανθρώπους και να επιστρέψουμε σε αυτήν…
Π.Μ
