Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και σε κλουβί θα νιώθουν ελεύθεροι… γιατί η ψυχή δεν φυλακίζεται!

Χρυσά κλουβιά παντού. Αλλά με αστραφτερά κάγκελα και φώτα, άλλα χωρίς, μα κλουβιά έτσι ή αλλιώς παραμένουν. Κι εσύ εκεί παραμένεις. Έξω απ’ το

Χρυσά κλουβιά παντού.
Αλλά με αστραφτερά κάγκελα και φώτα, άλλα χωρίς, μα κλουβιά έτσι ή αλλιώς παραμένουν.
Κι εσύ εκεί παραμένεις.
Έξω απ’ το κλουβί μα συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι ακόμα μέσα σ’ αυτό.
Δεν ξέρεις να είσαι ακόμα κάτι άλλο.
Προσπαθείς, ναι, αλλά πισωγυρίζεις συνέχεια.
Περνάει ο χρόνος και αντί να ψάξεις τρόπους να ελευθερωθείς απ’ το κλουβί, εσύ το κοιτάς από μακριά και το νοσταλγείς, “θέλω να είμαι στο κλουβί μου”, φωνάζεις!
Πόσο κρίμα να αυτο-ματαιώνεσαι για μία ακόμα φορά.
Πόσο κρίμα να μην αντέχεις να ζήσεις!
Πόσο κρίμα να συνεχίζεις εσύ πια να κάνεις στον εαυτό σου, ότι επέτρεψες στους άλλους να σου κάνουν.
Τώρα εσύ περιορίζεις τον εαυτό σου.
Εσύ τον στριμώχνεις. Mόλις πάει να χαρεί, μεμιάς τον μαζεύεις μην τυχόν και σου φύγει για το άγνωστο…
Αντέχεις να ζήσεις;
Αντέχεις να φύγεις απ’ το οικείο;
Αντέχεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου;
Σ’ εκείνο το κλουβί που σε μάθανε να ζεις, σε πείσανε πως εκεί θα είσαι κι ασφαλής.
Μόνο που μάτια μου, τα κλουβιά κάθε μορφής έχουν κάγκελα και κλέβουν την ελευθερία.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και σε ένα κλουβί να τους κλείσεις, λεύτεροι νιώθουν γιατί η ψυχή τους δε φυλακίζεται από νόρμες, κοινωνικά πρότυπα, κανόνες και τυπολατρίες.
Γιατί ξέρουν πως είναι ασφαλείς μέσα στην ελευθερία της ψυχής τους, κι όσα κάγκελα κι αν τους βάλεις, δεν μπορείς να τους φυλακίσεις.
Όμως υπάρχουν κι εκείνοι, που ακόμα και η ευκαιρία να τους δοθεί να βγουν απ’ το κλουβί τους, θα κάνουν το παν να μη γευτούν τι σημαίνει ελευθερία.
Ένα αόρατο σχοινί που δεν τολμούν να κόψουν θα τους στερεί το οξυγόνο της χαράς.
Βαθιά ενοχικοί άνθρωποι που τους στέρησαν ως παιδιά και αργότερα ως “ενήλικες”, το δικαίωμα να χαίρονται και να απολαμβάνουν τη ζωή.
Και ίσως είναι αργά για τέτοιους ανθρώπους να κόψουν γόρδιους δεσμούς… “αγαπάνε” περισσότερο τα δεσμά τους, παρά τον εαυτό τους.
Κι αν είναι αργά όμως, θα σου πω πως… δεν είναι ποτέ αργά για θαύματα!
Αρκεί να αποφασίσεις με σθένος να απελευθερωθείς από το Εγώ σου και να αγαπήσεις αληθινά τον εαυτό σου!
Το ερώτημα είναι… θέλεις;

Advertisment

About
Latest Posts

Λίνα Παυλοπούλου

Η αγάπη μου για τον άνθρωπο με οδήγησε να ασχοληθώ με τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Είμαι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπεύτρια με μετεκπαίδευση στη θεραπεία Gestalt, θεραπεία ζεύγους. Η Ψυχοθεραπεία είναι ένα πολύτιμο δώρο αγάπης προς τον εαυτό μας και επαφής με την ψυχή μας. Ένα προσωπικό ταξίδι αυτογνωσίας να δούμε, να ακούσουμε, να συναντήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο με σεβασμό, κατανόηση, συμπόνοια. Η γραφή είναι ένας μοναδικός τρόπος έκφρασης. Στην Ψυχοθεραπεία και στη γραφή, όλαβρίσκονται σε κίνηση, ακόμα και μέσα στην σιωπή. Στην ησυχία που νεκρώνει τις εξωτερικές αισθήσεις και εγείρει τις εσωτερικές κινήσεις. Ένας άχρονος θεραπευτικός τόπος και τρόπος να ζεις, να αναπνέεις, να συνδέεσαι, να συναντάς και να συναντιέσαι!

Latest posts by Λίνα Παυλοπούλου (see all)