Τα παραμύθια είναι κάτι παραπάνω από αληθινά. Όχι επειδή υπάρχουν «δράκοι». Αλλά γιατί μπορούμε να τους νικήσουμε

Πολλές φορές, αναρωτιόμαστε γιατί ενώ προσπαθούμε τόσο πολύ να επιτύχουμε σε κάποιους τομείς της ζωής μας, ξαφνικά τα καταστρέφουμε όλα σε μια στιγμή. Δεν

Πολλές φορές, αναρωτιόμαστε γιατί ενώ προσπαθούμε τόσο πολύ να επιτύχουμε σε κάποιους τομείς της ζωής μας, ξαφνικά τα καταστρέφουμε όλα σε μια στιγμή. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τον προετοιμάζουμε διαρκώς για κάτι κακό.

Εστιάζουμε κυρίως στα αρνητικά κάθε κατάστασης, κάθε ευκαιρίας που μας παρουσιάζεται. Δεν κάνουμε τίποτα ώστε να αλλάξουμε καταστάσεις που ξέρουμε πως μας κάνουν δυσάρεστη και δύσκολη τη ζωή. Δεν τολμάμε εύκολα να δοκιμαστούμε σε κάτι καινούριο γιατί πιστεύουμε πως είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε.

Advertisment

Καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας με αποτέλεσμα να δημιουργούμε ψυχοσωματικά προβλήματα γιατί όταν δε μιλάει το στόμα, θα μιλήσει το σώμα. Γινόμαστε αντικοινωνικοί και αποφεύγουμε τις κοινωνικές συναναστροφές και στη συνέχεια παρουσιάζονται και οι τάσεις φυγής από τις σχέσεις, την καθημερινότητα, ίσως και από τον τόπο που διαμένουμε επειδή χαρακτηριζόμαστε από χαμηλή αυτοεκτίμηση και νιώθουμε ανήμποροι να μείνουμε να αντιμετωπίσουμε την όποια κατάσταση μάς προκαλεί δυσφορία και μας δυσκολεύει.

Χάνουμε σιγά σιγά το ενδιαφέρον μας για δραστηριότητες που κάποτε μας ευχαριστούσαν, αισθανόμαστε ολοένα και πιο θλιμμένοι, ανήσυχοι, ανήμποροι, παγιδευμένοι και βρισκόμαστε σε πανικό. Πολλές φορές, χρησιμοποιούμε την απάθεια για λόγους άμυνας.

Ο αυτοκαταστροφικός άνθρωπος είναι αυτός που όλα του τα καταπιεσμένα συναισθήματα, όλες οι εσωτερικές του συγκρούσεις γίνονται ανάγκη απόρριψης και ισοπέδωσης της ύπαρξής του. Επικρατεί ένας εσωτερικός πόλεμος τον οποίο προκαλεί η εσωτερική ανάγκη να απελευθερωθεί από αυτό το «κελί», που ο ίδιος δημιούργησε στον εαυτό του και ταυτόχρονα την ανάγκη αυτή θέλουμε να την ισοπεδώσουμε γιατί νιώθουμε πως θα αποτύχει κάθε μας προσπάθεια για απελευθέρωση.

Advertisment

Ένας άνθρωπος με αυτοκαταστροφικές τάσεις είναι σαν τον σκορπιό. Όταν νιώσει πως «απειλείται», γυρίζει το δηλητήριο στον εαυτό του. Αν ο μεγαλύτερος εχθρός τους καταλάβαινε πόσο κακό κάνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους, θα τρόμαζε. Θα έκανε πίσω και απλώς θα παρακολουθούσε.

Όμως, οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι συνήθως διακρίνονται για το λαμπρό μυαλό τους. Είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι, αρκετά δημιουργικοί κι έχουν ιδιαίτερες ικανότητες. Ας σκεφτούμε λοιπόν όλη αυτή την «εκδίκηση» στον εαυτό τους αν την μετατρέψουν σε αγάπη, αν συμφιλιωθούν με όσα αποφεύγουν και σταματήσουν να σαμποτάρουν τον εαυτό τους, τότε σίγουρα θα δουν τη μαγεία να ξεδιπλώνεται μπροστά τους.

Γιατί τα παραμύθια που μας έμαθαν είναι κάτι παραπάνω από αληθινά. Όχι επειδή υπάρχουν «δράκοι». Αλλά γιατί μπορούμε να τους νικήσουμε.

About
Latest Posts

Δανάη Λιβανού

Η Δανάη Λιβανού μεγάλωσε στον Πόρο Τροιζηνίας. Έχει κληρονομήσει το "μικρόβιο" της γραφής και συγγραφής από τον πατέρα της ο οποίος αποτελεί μέχρι και σήμερα πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Εκφράζεται με μεγαλύτερη άνεση στο χαρτί και η γραφή αποτελεί μέσο αυτοβελτίωσης κι επικοινωνίας με τους υπόλοιπους ανθρώπους, άγνωστους και μη, καθώς της αρέσει να μοιράζεται τις εμπειρίες και τις σκέψεις της πάνω σε θέματα αυτοβελτίωσης και θετικής σκέψης.

Latest posts by Δανάη Λιβανού (see all)