Δεν έχω υπάρξει σε πραγματική μάχη, όμως ήμουν χρόνια αγωνίστρια της ζωής. Χρόνια μαχόμουν σε έναν έντονο και αιχμηρό πόλεμο, καθώς τίποτα δεν σου χαρίζεται. Όλα πρέπει να τα διεκδικήσεις . Για ότι έχω κάνει στην ζωή μου πάλεψα σκληρά, ακόμα και για τα πιο απλά. Η μάχη ήταν ασταμάτητη.
Μέχρι την στιγμή που σταμάτησα να προσπαθώ για κάτι παραπάνω. Αφέθηκα και αρκέστηκα σε αυτά που είχα καταφέρει ήδη. Άφησα στην άκρη για λίγο τις φιλοδοξίες μου και απλά ζούσα. Έβλεπα τα σχέδια μου από απόσταση και από τον φόβο μου μην δεν πραγματοποιηθούν έμεινα στάσιμη.
Advertisment
Δυστυχώς όμως αυτή η δήθεν χαλαρότητα ή καλύτερα θα την χαρακτηρίσω ως “παύση” ήταν κάπως καταστροφική. Ο οργανισμός μου δεν είναι πλασμένος για τόσο μεγάλες και διαρκείς παύσεις. Ανέκαθεν το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου ήταν ο εαυτός μου, ο ατέρμονος και μη ικανοποιημένος. Η αχόρταγη θέλησή μου για ζωή, για όλα τα πράγματα που θέλω να γνωρίσω, να δω και να μάθω. Έτσι η παύση έγινε φυλακή. Η κάθε μέρα με αποδυνάμωνε. Με τραβούσε όλο και πιο πίσω. Ένιωθα να κατεβαίνω όλα τα σκαλοπάτια της ζωής μου που με τόσο κόπο ανέβηκα.
Προσπαθούσα να κρατηθώ ψυχολογικά δυνατή. Εγκλωβίστηκα σ’ ένα τεράστιο, υπέροχο κλουβί που εγώ το ζήτησα. Εγώ το κατασκεύασα, σαν φρούριο που έκλεισα μέσα του όλες τις φοβίες, πίκρες και αμφιβολίες μου.
Ξαφνικά έφτασα στο σημείο που απλά υπερανέλυα τα πάντα και εκεί κάπου έχασα τον εαυτό μου. Έψαχνα να βρω διεξόδους σε οτιδήποτε άλλο πέραν της λύσης του δικού μου προβλήματος. Γιατί ξαφνικά έγινα δέσμιος των επιθυμιών μου. Γιατί είχα ξεχάσει πώς ακριβώς πρέπει να ξανά μπω στην μάχη. Γιατί έφτασα στο σημείο που η κάθε μέρα, μου φαινόταν ίδια. Κατέβαλα τόσο μεγάλη προσπάθεια και εσωτερική ενέργεια να δω τα πράγματα θετικά, να νιώσω πάλι ο δυνατός και ανεξάρτητος εαυτός μου, αλλά όπως πάντα έφτανε η ώρα της νύχτας και όλοι οι φόβοι έκαμπταν τα μικρά εμπόδια που τους είχα βάλει κατά την διάρκεια της μέρας και έρχονταν στο προσκήνιο. Με κρατούσαν όμηρό τους και σε κάθε προσπάθεια απόδρασης μου λέγανε: «Δεν είσαι αρκετά καλή, μείνε όπως είσαι. Κι αν αποτύχεις;»
Advertisment
Ήταν δύσκολο να σηκώσω τον εαυτό μου με όλα αυτά τα φράγματα που έβαλα για να προστατευτώ από τον κόσμο . Ήταν δύσκολο να ξανά πιστέψω στην δύναμή μου και να μπω ξανά στον αγώνα. Ένοιωθα σαν ένας αετός που δεν μπορεί πλέον να πετάξει γιατί έμεινε πολύ καιρό φυλακισμένος και πλέον φοβάται να ανοίξει τα φτερά του και να κάνει το βήμα στον ουρανό. Αλλά λατρεύω τον ουρανό και δεν μπορώ να αφήσω τα όνειρά μου.
Θέλω τόσα πράγματα ακόμα που η καρδιά μου σκιρτά και σπαρταρά από λαχτάρα.
Το σώμα μου ταλαντεύεται κάτω από αυτό το τρομερό και πλέον κυριαρχικό συναίσθημα της ζωής. Γι’ αυτό παρά τους φόβους μου θέλω να ξανά ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω. Να παλέψω όπως δεν πάλεψα ποτέ ξανά. Άλλωστε αυτή είναι η μεγαλύτερη μάχη μου, η μάχη με τον ίδιο τον εαυτό μου.
Μην αφήνεις τα φτερά σου πληγωμένα. Δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να σου δώσει την απόλυτη λύση στην φυλακή σου, μονάχα ο εαυτός σου μπορεί να σε απελευθερώσει.
Σοφία Δημητριάδου
