Όλοι όσοι γράφουν ή συνήθιζαν να γράφουν έρχονται στιγμές αντιμέτωποι με το κενό. Θέλουν, αλλά δε μπορούν. Το χέρι δε κουνάει, το μυαλό δεν έχει ιδέες ή μάλλον έχει τόσες, που δε μπαίνουν σε σειρά. Ξαφνικά, σε τυλίγει μια απέραντη μοναξιά και η ύπαρξη σου σα να χάνει απροσδόκητα το νόημά της.
Ίσως, να μη πρέπει. Ίσως, η παύση να εξυπηρετεί. Ίσως, να είναι αναγκαία προκειμένου να ανασυνταχθεί αυτή η τωρινή νωθρότητα που σε έχει κατακλύσει.
Advertisment
Σαν άνθρωπος που έγραφα – κι επιθυμώ πολύ να συνεχίσω αυτό να κάνω!- θα πω περίτρανα ότι φοβάμαι. Φοβάμαι, μη τυχόν και το κενό μέσα μου εδραιωθεί. Στρογγυλοκάτσει κι απλώσει την αρίδα του σε όλα τα κομμάτια της ζωής μου. Άλλωστε πολλοί δεν είναι αυτοί που λένε ότι απτό σημάδι μιας κατάθλιψης είναι η έλλειψη δημιουργικής διάθεσης; Μήπως τελικά συμβαίνει και σε μένα;
Μα δε μπορεί… ουδεμία προσωπική υπόσταση έχει τούτο το συμπέρασμα…
(«Γιατί;» αναρωτιέσαι.)
Advertisment
Μα γιατί εγώ τρέφω τη κατάθλιψη μου μέσα από τη δημιουργία. Την αγαπώ σαν μικρό “παιδί” δικό μου. Είναι, βεβαίως είναι! Πώς να το απαρνηθώ; Θα ήταν το λιγότερο…κουτό. Είναι ο βασικός λόγος που έγραφα και επιθυμώ να γραφώ. Για να μπορώ έτσι να τη χαϊδεύω, να τη προστατεύω, να τσακώνομαι φορές μαζί της και εντέλει να τη φροντίζω όπως θέλω! Γραφώ και ψυχαναλύομαι μαζί. Αν λοιπόν την έμπνευσή μου χάσω, τι θα μου έχει απομείνει προκειμένου μαζί της έντεχνα να συνεχίσω να πορεύομαι;
Ένα κενό. Ναι… Ένα καλά εδραιωμένο και απλωμένο σε όλα τα κομμάτια της ζωής μου, κενό! Θα καταντήσουν βολικά και τακτοποιημένα. Νωχελικά και ευθυγραμμισμένα. Η ψυχή μου θα έχει ηττηθεί. Στο βωμό ενός απέραντου κενού! Η έλλειψη δημιουργίας θα εφάπτεται πια του συμπεράσματος όλων εκείνων, που τη καθιστούν συνώνυμο μιας θλιβερής ψυχολογικής ανίας. Αποκλείεται! Δε πρέπει να συμβεί… ΤΩΡΑ κιόλας θα βάλω αυτές εδώ τις σκέψεις, σε χαρτί. Θα τις στείλω όπου αντέχω ξανά, μαζί με μια ευχή.
Όταν κακοπροαίρετα σας λένε, πως η γραφή παρέα με τη κατάθλιψη βαδίζει, εσείς να συμφωνείτε! Να καμαρώνετε και πονηρά να τους χαμογελάτε! (Αν μη τι άλλο, όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν κάποια στιγμή ως καταθλιπτικοί υπάρξει; Άλλοι για λίγο, άλλοι για πολύ. Άλλοι βαριά και άλλοι ελαφριά. Όλοι όμως παθόντες μαζί και γνώστες.) Η διαφορά η δική μας με τους κακοπροαίρετους εκείνους άλλους, είναι ότι τουλάχιστον εμείς, μέσα από τη δημιουργία τη βιώνουμε…
Και τι πιο όμορφο…. Η ψυχανάλυση να γίνεται και να περνά απ’ το δικό σου χέρι μόνο…
Αντιγόνη Μπάσιου
