Οι εγκέφαλοί μας είναι σχεδιασμένοι να ανησυχούν και είναι πολύ καλοί σε αυτό. Είναι σχεδιασμένοι έτσι ώστε να ανησυχούν για το πώς και πότε θα χρειαστεί να «διορθώσουν» κάτι. Πρόκειται για ένα γνωστικό χαρακτηριστικό που μας βοήθησε να εξελιχθούμε.
Έχουμε αναπτύξει κάθε μεγάλη βιομηχανία (γεωργία, φαρμακευτική, θρησκεία) λόγω κάποιου φόβου: φόβο θανάτου, ασθένεια, πείνα, έλλειψη νοήματος. Το μέρος του εγκεφάλου που ελέγχει την περισυλλογή ελέγχει επίσης και τη δημιουργικότητα. Αυτό δεν είναι σύμπτωση.
Advertisment
Αν νιώθετε ότι δεν μπορείτε να σταματήσετε να ανησυχείτε, να δημιουργείτε από το πουθενά προβλήματα, να χαλαρώσετε και να απολαμβάνετε, δεν είναι επειδή κάτι πάει στραβά με εσάς. Το λάθος βρίσκεται στην αδυναμία σας να κατανοήσετε τον ανθρώπινο εγκέφαλο και την ευτυχία.
Δεν έχουμε σχεδιαστεί για να είμαστε «χαρούμενοι» με τον τρόπο που σκεφτόμαστε την ευτυχία: ανεμελιά, ευγνωμοσύνη, ενθουσιασμός. Έχουμε γεννηθεί για να επιβιώνουμε, δηλαδή να δημιουργούμε. Ο πόνος διαλύεται όταν εστιάζουμε στη δημιουργία παρά στο να νιώθουμε. Αντί να ψάχνουμε το πώς μας κάνει να νιώθουμε ο κόσμος, εστιάζουμε στο πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε από αυτό που υπάρχει.
Το καλό και το κακό γίνονται αδιάφορα εδώ, όταν η εστίαση δεν βρίσκεται στο «Τι μπορώ να απολαύσω;», αλλά καλύτερα στο «Τι μπορώ να δημιουργήσω;».
Τα εμπόδιο μετατρέπονται σε ευκαιρίες. Η ζωή γίνεται ένα εξαιρετικό ταξίδι. Τα πάντα είναι δημιουργία. Άλλωστε, ο οργανισμός μας δημιουργεί κύτταρα και σκέψεις (ακόμα και καθώς διαβάζετε αυτό το κείμενο). Δημιουργούμε διοξείδιο του άνθρακα καθώς εκπνέουμε.
Advertisment
Όταν περνάμε χρόνο με κάποιον που αγαπάμε, δημιουργούμε τη σχέση μας. Κάθε φορά που εργαζόμαστε, δημιουργούμε χρήματα και δεξιότητα. Συνεχώς και πάντα δημιουργούμε.
Ο πόνος έρχεται όταν σταματάμε να δημιουργούμε. Αντί λοιπόν να καταστρώνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας, εμείς υπεραναλύουμε το προηγούμενο. Αντί να φανταστούμε πρωτότυπες ιδέες, υποθέτουμε ότι τίποτε καλύτερο δεν είναι δυνατό. Αντί να λαμβάνουμε τον έλεγχο της ζωής μας, υποθέτουμε ότι είμαστε αδύναμοι. Γινόμαστε έτσι αδύναμοι. Και ο πόνος χάνει οποιαδήποτε ουσία.
Όταν εστιάζουμε στη δημιουργία, ο πόνος ενσωματώνεται στη διαδικασία. Και αξίζει τον κόπο. Δεν χωρίζουμε τις συναισθηματικές μας εμπειρίες ανάμεσα στα «πράγματα που δημιουργούν ωραίες αισθήσεις και «σ’ εκείνα που δεν δημιουργούν». Η δημιουργία δεν αφορά αποκλειστικά τις τέχνες, όπως συνηθίζουμε να θεωρούμε. Όλα είναι δημιουργικά. Κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας. Σε αυτή την επιλογή, υπάρχει ένα διαφορετικό είδος ευτυχίας – ένα ενεργητικό και όχι παθητικό.
Brianna Wiest
