Για εκείνες τις γυναίκες που ζουν ανάμεσά μας.
Που αναπνέουν πλάι μας.
Στο σπίτι, στο γραφείο, στο κρεβάτι.
Τη μάνα, τη κόρη, τη σύντροφο, τη φίλη, την αδερφή.
Εκείνη που αντικρίζεις καθημερινά στο δρόμο.
Με εκείνη που μπορεί τυχαία να βρεθείς δίπλα σε ένα παγκάκι.
Και εκείνη που μπορεί να σε ευχαριστήσει για τις ωραίες φιλοφρονήσεις που έκανες για αυτή.
Για αυτές τις γυναίκες λοιπόν, μιλάμε.
Εκείνη τη σύζυγο που καλημερίζεις κάθε μέρα.
Εκείνη τη κόρη που θα έρθει πάνω σου και θα της δώσεις ένα φιλί.
Και εκείνη τη μάνα που θα κάνει τα πάντα για να σε δει ευτυχισμένο.
Όλες γυναίκες είναι.
Με σπουδαίους ρόλους.
Που παλεύουν για τα δικαιώματά τους.
Και αγωνίζονται για να δείξουν στο κόσμο μια άλλη οπτική.
Να βάλουν λίγο παραπάνω συναίσθημα που τόσο μας λείπει.
Να σου πουν πως είναι να λειτουργείς με τη καρδιά.
Και πως γίνεται να μετριάζεις το πόνο σε αγάπη.
Είναι μεγάλη η δύναμή τους.
Όπως και η ευαισθησία τους.
Αλλά μην πέσεις ποτέ στη παγίδα να τη θεωρήσεις αδυναμία.
Διότι, η διαίσθησή τους θα τις προειδοποιήσει αμέσως.
Για τις γυναίκες λοιπόν, αυτού του κόσμου.
Που πάντα θα βρίσκουν ένα λόγο να ζουν.
Και να επιμένουν στην ελπίδα.
Κάτι σαν μια δεύτερη ζωή.
Για εκείνη λοιπόν, που θαύμασες για τα επιτεύγματά της.
Για εκείνη που με τη παλάμη σου, μπορεί να σκούπισες το δάκρυ της.
Και για εκείνη που σου κράτησε το χέρι, τις πιο δύσκολες στιγμές.
Δύσκολο να αγγίξεις τη ψυχή τους.
Όχι από φόβο ή άρνηση.
Αλλά από έλλειψη εμπιστοσύνης.
Μη τυχόν και προδωθεί ξανά η καρδιά τους.
Να τις αγαπάς όμως, τις γυναίκες.
Και να αναγνωρίζεις τις αξίες τους.
Τη προσφορά τους.
Τη προσπάθειά τους, στο να κάνουν το καλύτερο κάθε στιγμή.
Και μην προσπαθείς ποτέ να τις αλλάξεις.
Και να τις μετατρέψεις σε κάτι διαφορετικό.
Διότι, είναι σαν να απαρνιέσαι αυτό που είναι.
Αυτό που πραγματικά μπορούν να σου δώσουν.
Και όπως λέει ο Oscar Wilde…
“Οι γυναίκες γεννήθηκαν για τις αγαπάμε και όχι για να τις καταλαβαίνουμε.”
