Η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού (World Autism Awareness Day) καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (Ψήφισμα 62/139) στις 18 Δεκεμβρίου 2007 και διεξάγεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, αρχής γενομένης από το 2008. Η μέρα αυτή δεν είναι μέρα εορτασμού αλλά αφύπνισης σε πολλά επίπεδα.
Ο όρος «αυτισμός» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1911, από τον ψυχίατρο Eugen Bleuler, περιγράφοντας την κοινωνική και επικοινωνιακή δυσκολία των ατόμων αυτών με τον κοινωνικό τους περίγυρο. Η λέξη προέρχεται ετυμολογικά από τη λέξη «εαυτός» και υποδεικνύει την απομόνωση που βιώνει το άτομο. Πρόκειται για μια ισόβια και πολύπλοκη εκ γενετής νευροαναπτυξιακή διαταραχή που τις περισσότερες φορές εκδηλώνεται νωρίς σε κάποια αναπτυξιακή φάση (συνήθως οι πρώτες δυσκολίες εμφανίζονται στα 3 έτη αλλά λειτουργικά εντοπίζονται αργότερα).
Advertisment
Το 2013 η Αμερικάνικη Ένωση Ψυχολόγων δημοσίευσε το διαγνωστικό εργαλείο DSM-5, όπου υποκατηγορίες αυτισμού (π.χ. σύνδρομο Asperger) κατατάσσονται πλέον στο φάσμα της διαταραχής. Πλέον μιλάμε για τη διαγνωστική τριάδα των διαταραχών αυτιστικού φάσματος, η οποία αναλύθηκε για πρώτη φορά το 1979 από την Lorna Wing στη Μεγάλη Βρετανία. Οι βασικοί πυλώνες που επηρεάζονται είναι η κοινωνική αλληλεπίδραση, η επικοινωνία και η στερεότυπη συμπεριφορά.
Υπολογίζεται ότι 1 στις 50 οικογένειες έχουν στο σπίτι τους ένα άτομο στο φάσμα του αυτισμού. Παρά το γεγονός αυτό, είναι μια «αόρατη» ασθένεια, αφού όλοι αποφεύγουν να μιλήσουν γι’ αυτό, ελάχιστοι άνθρωποι είναι ενημερωμένοι και ευαισθητοποιημένοι και δεν υπάρχει επαρκής κρατική πρόνοια και στήριξη. Το αποτέλεσμα είναι τα άτομα με αυτισμό αλλά και οι οικογένειές τους να δυσκολεύονται σε πολλά επίπεδα.
Ο αυτισμός δεν θεραπεύεται, ωστόσο η έγκαιρη διάγνωση βοηθά στο να υπάρξει έγκαιρη και εξειδικευμένη θεραπευτική παρέμβαση με στόχο τη βελτίωση της λειτουργικότητας των ατόμων. Τέτοιες παρεμβάσεις περιλαμβάνουν ειδικά προγράμματα λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, αισθητηριακής ολοκλήρωσης και ψυχοκοινωνικής εκπαίδευσης. Σε πολλές περιπτώσεις, χρησιμοποιούνται και εναλλακτικές (επικουρικές) μορφές θεραπείας, όπως η θεραπευτική ιππασία ή προσεγγίσεις με εργαλείο την τέχνη.
Advertisment
Τα άτομα με αυτισμό, όπως και οι οικογένειές τους, χρειάζονται ένα σταθερό σύστημα στήριξης από την πολιτεία, το εκπαιδευτικό σύστημα και την κοινωνία. Πρόκειται για την πιο συχνή νευροαναπτυξιακή διαταραχή και αποτελεί μέρος της πραγματικότητας. Έτσι, δεν θα πρέπει να αποτελεί ταμπού, αφού αποτελεί ζήτημα όλων μας. Αν υπάρξει σωστή παρέμβαση και στήριξη, τα άτομα αυτά μπορούν να αναπτύξουν έναν βαθμό λειτουργικότητας (ανάλογα και σε ποιο σημείο του φάσματος βρίσκονται) και οι οικογένειές τους να ανακουφιστούν.
Πηγές:
Με πληροφορίες από sansimera.gr και mitera.gr
