Τι γίνεται όταν νιώθουμε ένα εσωτερικό κενό; Τι γίνεται όταν κάνουμε πολλά και σπουδαία πράγματα αλλά αυτό το κενό υπάρχει και έρχεται σαν σκιά που σκεπάζει όλα όσα πετυχαίνουμε και κατακτούμε καθημερινά;
Υπάρχει μια μόνιμη αναζήτηση! Μια αναζήτηση για το ποιος είναι ο σκοπός μας. Τι είναι αυτό που θα μας έκανε ευτυχισμένους. Είναι πραγματικά πολύ συχνό φαινόμενο οι άνθρωποι να αναζητούμε το σκοπό της ζωής μας. Και αυτή η διαδικασία συνήθως δεν είναι ούτε εύκολη ούτε ανώδυνη. Ο σκοπός δεν εμφανίζεται και το κενό εξακολουθεί.
Advertisment
Κι όμως ο σκοπός είναι εκεί… ολοφάνερος! Το μόνο που χρειάζεται είναι ησυχία… συναισθηματική ησυχία, να τραβήξουμε τη κουρτίνα που προτάσσει ο φόβος για να φανερωθεί ξεκάθαρος ο σκοπός μας. Ας δούμε ένα παράδειγμα: Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο σκοπός του Γ. είναι να εκφράζεται, να δημιουργεί και να προσφέρει μέσω της μουσικής. Ωστόσο στην πορεία της ζωής του σπούδασε κάτι άλλο και έχει αποκατασταθεί επαγγελματικά. Έχει συμβιβαστεί φαινομενικά με την επιλογή του. Η παρουσία του κενού όμως έρχεται να του θυμίσει ότι είναι για κάτι άλλο «φτιαγμένος».
Και έτσι αρχίζει να ψάχνει αυτό το κάτι. Το γνωρίζει ότι του αρέσει η μουσική, γράφει μελωδίες που καταχωνιάζει στα συρτάρια του, σιγοψιθυρίζει στίχους, νιώθει την ευτυχία όποτε καταπιάνεται μαζί της. Εμφανίζεται η σκέψη ότι ίσως η μουσική είναι ο σκοπός , αλλά ταυτόχρονα έρχεται και ο φόβος. Ένας φόβος ισχυρός, μα πάνω από όλα φλύαρος. Σκέψεις αποτυχίας και κακής κριτικής, σκέψεις χλευασμού και υπενθύμισης για το πόσο αργά είναι τώρα πια.
Και αυτή η πλευρά του εαυτού έχει απόλυτο δίκιο που φοβάται. Οι πλευρές της προσωπικότητας το μόνο που ζητούν είναι να μην υπάρχουν αλλαγές, να μην υπάρχουν ταραχές γιατί από τη φύση τους δεν διαχωρίζουν την θετική από την αρνητική αλλαγή. Άρα το καλό είναι η σταθερότητα, επομένως η πλευρά εκπληρώνει τέλεια το στόχο της. Τι γίνεται με την κύρια προσωπικότητα όμως;
Advertisment
Υπάρχει ένα πολύ αποτελεσματικό «κόλπο» με το οποίο μπορεί και το άτομο να δυναμώσει και ο φόβος να ξεγελαστεί. Δοκίμασε λοιπόν να κλείσεις χαλαρά τα μάτια σου, χωρίς καμία πίεση και να παραμείνεις ήρεμος/η και χαλαρός/η. Μπορείς εάν θέλεις να εστιάσεις την προσοχή σου για λίγο στην αναπνοή σου. Και αρχίζεις, αρχικά να φαντάζεσαι και έπειτα να βιώνεις πως θα ήταν η καθημερινότητά ακολουθώντας αυτό που νιώθεις ότι είναι ο σκοπός σου.
Τι θα έκανες, πού θα πήγαινες, πώς θα ένιωθες και συνεχίζεις να αφήνεσαι στην εμπειρία. Και όσο βυθίζεσαι και βιώνεις τα συναισθήματα αρχίζουν να αναδύονται αυθεντικά. Και όταν λέω αυθεντικά το εννοώ με όλη τη σημασία της λέξης, καθώς ο εγκέφαλος, σύμφωνα με την νευροεπιστήμη, δεν ξεχωρίζει τα αληθινά από τα φανταστικά γεγονότα. Και στις φανταστικές και στις πραγματικές εμπειρίες όλες οι σωματικές και συναισθηματικές-συγκινησιακές ανταποκρίσεις είναι οι ίδιες. Αυτά τα αυθεντικά συναισθήματα, λοιπόν, που αναδύονται είναι το κριτήριο!! Αν αυτά τα συναισθήματα καλύπτουν το κενό…μόλις βρήκες τον σκοπό!!!
Φυσικά το γεγονός ότι ο σκοπός είναι πια ξεκάθαρος δεν συνεπάγεται ότι ο φόβος υποχωρεί. Για να είμαι ειλικρινής μπορεί να ενταθεί, καθώς η πλευρά νιώθει να απειλείται ακόμη πιο έντονα. Οι σκέψεις που έρχονται μπορεί να είναι σκληρές, απειλητικές έως και καθηλωτικές. Και τώρα τι γίνεται; Πώς νικιούνται αυτές οι σκέψεις; Μία είναι η λύση και πολύ φοβάμαι ότι είναι και η μοναδική. Και αυτή λύση είναι η Αγάπη προς τον Εαυτό! Η αγάπη περικλείει φροντίδα, αποδοχή, συγχώρεση, σεβασμό. Ακούγεται πολύ εύκολο και σχεδόν δεδομένο ότι αγαπάμε τον εαυτό μας.
Είναι όντως έτσι;
Αγαπώ σημαίνει σέβομαι. Σέβομαι τις επιθυμίες μου, τις ανάγκες μου. Ακούω τον εαυτό μου. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με προσβάλει, ούτε καν σε εμένα.
Αγαπώ σημαίνει φροντίζω. Φροντίζω το σώμα μου, διασκεδάζω, προσέχω την διατροφή, τον ύπνο μου, το συναίσθημα μου και την εκδήλωσή του.
Αγαπώ σημαίνει αποδέχομαι. ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ! Αποδέχομαι τα ταλέντα μου, αποδέχομαι το σκοπό μου, αποδέχομαι τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα μου. Όταν συμβαίνει να κάνουμε κάτι που θεωρούμε ότι τελικά ήταν λάθος και κατακρεουργούμε τον εαυτό μας για ποια αποδοχή μιλάμε. Όταν διαπιστώσουμε ότι κάναμε κάτι λάθος η απόσταση είναι η πρώτη και καλύτερη λύση. Ας σταθούμε λίγο απέναντι από το γεγονός και ας πάρουμε λίγο χρόνο… εκεί απέναντι, δίνοντας ηρεμία και αγάπη στον εαυτό μας πριν αρχίσουμε να μας κρίνουμε. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι κανείς δεν είναι τέλειος με την έννοια του αλάνθαστου και δεν χρειάζεται κιόλας.
Αγαπώ σημαίνει συγχωρώ. Είναι απαραίτητο να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Μόνο έτσι μπορούμε να εξελιχθούμε χωρίς προσκολλήσεις και εμπόδια που οι ίδιοι υψώνουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε μαθαίνοντας όσα είχε να μας διδάξει η εκάστοτε εμπειρία.
Όλα αυτά φυσικά χωρίς καμία εγωιστική διάθεση θέτοντας σαν θεμέλιο την ισότητα όλων προς όλους.
Αγαπώντας λοιπόν τον εαυτό μας, πώς είναι δυνατόν να τον αφήσουμε να ζει χωρίς ολοκλήρωση, χωρίς την ευτυχία της εκπλήρωσης του σκοπού, χωρίς την προσφορά, καθώς σκοπός ζωής χωρίς προσφορά δεν υπάρχει. Πώς είναι δυνατόν να μην αποδέχομαι τον φόβο μου και να τον ησυχάζω με την αγάπη. Πώς είναι δυνατόν να μην μου επιτρέπω τυχόν αποτυχίες μέχρι την επιτυχία.
Θέλει αρετή και τόλμη ο σκοπός της ζωής, όπως και καθετί μεγάλο και σημαντικό. Αλλά αυτό που βιώνεις με το που αρχίζεις να περπατάς τον δρόμο του απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν το έκανες νωρίτερα. Με τις πιθανές δυσκολίες, τα στραβοπατήματα, τις επιτυχίες και τα επόμενα βήματα, με την αρετή της αγάπης και την τόλμη θα φτάσεις στον σκοπό σου και τότε θα ανταμειφθείς.
Όσο δύσκολο κι αν φαντάζει… τράβα την κουρτίνα και τότε άλλη επιλογή δεν θα έχεις από το να ζήσεις πλήρης ακολουθώντας τον σκοπό της δικής σου ζωής!
Καβαγιάδα Κατερίνα | Κοινωνική Λειτουργός, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Βιοθυμική Ψυχοθεραπεύτρια και Κλινική Υπνοθεραπεύτρια
