Γεμίζουμε τελικά τόσο πολύ το χρόνο μας για να αποφύγουμε να μείνουμε μόνοι μας;

Γιατί έχουμε αυτή την ακατάπαυστη ανάγκη να είμαστε απασχολημένοι συνεχώς;

Editorial Team

Γιατί έχουμε αυτή την ακατάπαυστη ανάγκη να είμαστε απασχολημένοι συνεχώς; Γιατί το σίγουρο είναι ότι ειδικά στη σύγχρονη κοινωνία και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκουμε!

Στον κοινωνικό μας κύκλο, προσδιοριζόμαστε από το πόσα «πράγματα» κάνουμε ακριβώς και από το περιεχόμενό τους. Βγαίνουμε για να πιούμε, πηγαίνουμε σε πάρτι, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, πηγαίνουμε για ψώνια, στον κινηματογράφο και η λίστα είναι ατέλειωτη… Μας ικανοποιούν αληθινά όμως αυτά; Ή κάποια από αυτά;

Advertisment

Ακόμα κι όταν μένουμε μόνοι, θέλουμε να είμαστε απασχολημένοι. Παρακολουθούμε άσκοπα τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, βλέπουμε τηλεόραση, στέλνουμε συνεχώς μηνύματα, πηγαίνουμε γυμναστήριο, χρειάζεται να μαγειρέψουμε ή να καθαρίσουμε το σπίτι. Η πραγματική ερώτηση είναι εδώ: επενδύουμε συναισθηματικά σε κάτι από όλα αυτά;

Είμαστε «προγραμματισμένοι» από μια τόσο νεαρή ηλικία να πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε να δουλεύουμε σκληρά, να γεμίζουμε τη ζωή μας με επιτεύγματα και επιτυχίες, να μελετάμε, να αποκτήσουμε μια καλή δουλειά και να είμαστε επιτυχημένοι. Έχει όμως κάτι από αυτά αληθινή σημασία; Υποθέτω πως ναι, έως ένα βαθμό έχει. Δεν υποστηρίζω εδώ ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία ή ότι είναι απολύτως ανούσια. Αυτό που όμως θέλω να πω ότι ποτέ δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βρει το χρόνο απλά να είναι, να υπάρχει.

Πάντα ήμουν περίεργη για τον κόσμο γύρω μου και δεν μπορώ να ησυχάσω αν δεν μάθω τον λόγο πίσω από τα πάντα. Έως ένα βαθμό όλο αυτό σίγουρα πηγάζει από το εγώ μου, αλλά κυρίως οφείλεται στο γεγονός ότι ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά τα πράγματα δεν με γεμίζουν σε πνευματικό επίπεδο. Μήπως λοιπόν υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που νιώθουν το ίδιο και απλά δεν το έχουμε επικοινωνήσει ο ένας στον άλλο;

Advertisment

Πόσο περίεργο είναι αυτό… Η ιδέα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε ο,τι κάνουμε συνήθως με τους φίλους/οικογένεια/ συντρόφους μας και σιωπηλά να σκεφτόμαστε οτι «δεν θέλω να βρίσκομαι εδώ» ή «δεν θέλω να το κάνω τώρα αυτό». Δεν λέω ότι δεν θέλουμε να είμαστε με αυτούς τους σημαντικούς για μας ανθρώπους, αλλά απλά πως κάποια από αυτά που κάνουμε δεν είναι τελικά αυτά που μας γεμίζουν ή που θα μας κάνουν ευτυχισμένους.

Πόσες φορές έχετε πει «θα μείνω μέσα αυτό το σαββατοκύριακο» και όταν τελικά αυτό έρχεται, μένετε μόνοι σας, ίσως βαριέστε και στο τέλος βγαίνετε; Είναι σχεδόν σαν να φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Έχετε ποτέ σκεφτεί:

Κι αν δεν μου αρέσει ο εαυτός μου;

Κι αν είμαι τόσο σιωπηλός/ή που οι υποσυνείδητες σκέψεις μου αρχίσουν να με κατακλύζουν;

Κι αν περνάω τόσο πολύ χρόνο μόνος/η μου που θα αρχίσω να χάνω τους φίλους μου;

Οι σιωπηλές στιγμές- ο μοναχικός χρόνος. Γιατί αυτό που θα έπρεπε να είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, είναι όπως φαίνεται τελικά το δυσκολότερο για μας;