Είτε πρόκειται για έναν φίλο που δεν απαντά στο τηλεφώνημά μας, είτε για κάποιον που μας χώρισε, είτε για κάποιον που αποσύρθηκε από ένα σημαντικό ομαδικό έργο, ο καθένας από εμάς έχει βιώσει την απόρριψη και γνωρίζει πολύ καλά ότι πονά.
Μια σειρά πειραμάτων με επικεφαλής τους κοινωνικούς ψυχολόγους Jean Twenge του San Diego State University και Roy Baumeister του Florida State University διαπίστωσαν ότι ακόμη και μια σύντομη εμπειρία κοινωνικής απόρριψης μπορεί να ωθήσει κάποιον σε έναν φαύλο κύκλο που περιλαμβάνει συναισθήματα απελπισίας, αυξημένη επιθετικότητα, υπερφαγία και παράλογες, επικίνδυνες συμπεριφορές.
Advertisment
Κάτι παρόμοιο συνέβη και σε εμένα πριν από μερικές εβδομάδες. Ενώ η σύζυγός μου έλειπε σε ένα ταξίδι για δέκα ημέρες, η τετράχρονη κόρη μου Chloe και εγώ ήρθαμε πολύ κοντά. Μόλις η γυναίκα μου επέστρεψε στο σπίτι, στα μάτια της Chloe σχεδόν εξαφανίστηκα.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, περπατούσαμε επισκεπτόμενοι μια κοντινή πόλη και σε τέσσερις ή πέντε περιπτώσεις άπλωσα το χέρι μου στη Chloe για να τη βοηθήσω να περάσει το δρόμο και εκείνη απομακρύνθηκε, έτρεχε προς τη γυναίκα μου και έψαχνε το χέρι της.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι εμφανίστηκε μερικά βράδια αργότερα, όταν η γυναίκα μου και εγώ ήμασταν στο δωμάτιο των παιδιών μας και η γυναίκα μου ξάπλωσε με την κόρη μας για να της πει μια ιστορία. Εν τω μεταξύ, εγώ ξάπλωσα στην άλλη πλευρά του δωματίου με τον γιο μας, τον Αλέξανδρο. Μετά από πέντε λεπτά, όπως συνηθίζουμε, η σύζυγός μου και εγώ αλλάξαμε κρεβάτια.
Advertisment
«Δεν θέλω να ξαπλώσεις μαζί μου», αναφώνησε η Chloe, λόγια που τρύπησαν την καρδιά μου. «Εντάξει, αλλά τότε μη μου ζητάς να ξαπλώσω μαζί σου όταν λείπει η μαμά σου», απάντησα καυστικά. Στη συνέχεια έφυγα από το δωμάτιο.
«Το παίρνεις πολύ βαριά», είπε η γυναίκα μου μισή ώρα αργότερα. «Καμιά φορά η Chloe μου φωνάζει ή και με χτυπάει, δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Επίσης, κρατάς το χέρι του Αλέξανδρου περισσότερο από το χέρι της Chloe και το βλέπει αυτό». «Αυτό συμβαίνει επειδή η Chloe απομακρύνεται από μένα μερικές φορές όταν απλώνω το χέρι της, κάτι που ο Άλεξ δεν κάνει ποτέ», απάντησα. «Έχεις νιώσει ποτέ την Chloe να τραβάει το χέρι της μακριά από σένα και μετά να τρέχει προς το μέρος μου για να μου κρατήσει το χέρι;» ρώτησα, γνωρίζοντας την απάντηση.
«Η αλήθεια είναι πως όχι», απάντησε εκείνη. «Απλώς δεν καταλαβαίνεις πώς είναι να είσαι μπαμπάς», μοιράστηκα μαζί της. Στη συνέχεια, πήγα στο υπνοδωμάτιό μας κακόκεφος.
Αργότερα, η σύζυγός μου ήρθε να με βρει και μου πρότεινε την επόμενη φορά να μιλήσω με την Chloe για τα συναισθήματά της και να της κάνω μερικές ερωτήσεις, όπως «Είσαι θυμωμένη μαζί μου;» για να τη βοηθήσω να μοιραστεί αυτό που συμβαίνει μέσα της.
Το επόμενο πρωί, ξύπνησα στις πέντε για να πάω στο γυμναστήριο – τόσο για τα οφέλη της αυτορρύθμισης από την άσκηση όσο και για τα σωματικά οφέλη. Εν ολίγοις, η άσκηση με βοηθά να ρυθμίζω τα δύσκολα συναισθήματα και να παραμένω υγιής. Χωρίς αυτήν, δεν θα ήμουν σε θέση να γράψω αυτό το ξεκάθαρο άρθρο.
Καθώς ήμουν στο ελλειπτικό μηχάνημα, έπαιζα στο νου μου όλα όσα είχαν συμβεί. Συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει την πικρία της απόρριψης να υπαγορεύσει τη συμπεριφορά μου. Με άλλα λόγια, έθετα όρους για την αγάπη μου προς τη Chloe – αν δεν με απορρίψεις ποτέ, θα συνεχίσω να ξαπλώνω μαζί σου και να σε στηρίζω.
Επιπλέον, η Chloe αποκαθιστούσε τη σχέση της με τη μητέρα της μετά το μεγαλύτερο διάστημα που είχαν χωρίσει τα τεσσεράμισι χρόνια της ζωής της. Αντί να έχει να κάνει με το φύλο -πολλές μητέρες βιώνουν επίσης την απόρριψη και την προτίμηση των παιδιών τους κατά καιρούς για τον πατέρα τους-, η Chloe απλώς επανενωνόταν με τον κύριο φροντιστή της και την πιο σημαντική σχέση στη ζωή της.
Το επόμενο πρωί, όταν άφησα την Chloe στο σχολείο, αφού αστειεύτηκα μαζί της και με τον Αλέξανδρο για είκοσι λεπτά στο αυτοκίνητο, άπλωσε το χέρι της προς στο κεφάλι μου και με αγκάλιασε, ψιθυρίζοντας στο αυτί μου: «Είσαι αστείος, μπαμπά». Χαμογέλασα και στη συνέχεια υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι η σχέση μας θα είναι γεμάτη τόσο με αποδοχή όσο και με απόρριψη τα επόμενα χρόνια και πρέπει να συμφιλιωθώ με αυτό.
Μη θέλοντας η Chloe να νιώσει πίεση εκείνο το βράδυ, σκέφτηκα μια λύση. Την ώρα που κοιμόντουσαν, μπήκα στο δωμάτιο της και του Άλεξ την ώρα του ύπνου και απλά ρώτησα: Ποιος θα ήθελε να ξαπλώσω στο κρεβάτι του όταν θα πω την ιστορία;» Πριν προλάβει να αντιδράσει ο Άλεξ, η Chloe φώναξε: «Εγώ!». Ξάπλωσα και εκείνη με αγκάλιασε. Στη συνέχεια, ο Άλεξ ήρθε μαζί μας. Αυτές είναι κορυφαίες στιγμές στη ζωή ενός μπαμπά, μια στιγμή που πρέπει να εκτιμάμε και να απολαμβάνουμε όσο διαρκεί.
Πηγή: www.psychologytoday.com/intl/blog/the-art-living-free/202106/overcoming-rejection
