Φανταστείτε τα όνειρα της παιδικής σας ηλικίας σαν ένα πορσελάνινο φλιτζάνι του τσαγιού. Κρατήστε το στα χέρια σας. Θαυμάστε την αψεγάδιαστη ομορφιά και τη λεία υφή του, την προοπτική ευτυχίας που αποπνέει. Τίποτε δε συναγωνίζεται τη χάρη του και εσείς ορκίζεστε στον εαυτό σας πως θα το προστατεύσετε από τη φθορά του χρόνου. Όμως μεγαλώνετε. Και το φλιτζάνι πέφτει από τα χέρια σας… Μπορείτε στα αλήθεια να ξανά κολλήσετε τα κομμάτια του και να προσποιηθείτε πως το ατυχές γεγονός απλώς δε συνέβη; Είναι άραγε δυνατόν να διαγράψετε όσες απογοητεύσεις, ματαιώσεις και προδοσίες καθόρισαν την πορεία σας;
Κιντσούγκι: Μια κοσμοθεωρία με επίκεντρο τη μαγεία της ατέλειας
Το Κιντσούγκι (Kintsugi), μια παλιά ιαπωνική παράδοση με ρίζες στον 15ο αιώνα, ισοδυναμεί στην κυριολεκτική του έννοια με μια καλλιτεχνική μέθοδο επισκευής κεραμικών αντικειμένων αλλά πάνω από όλα συνιστά μια πολύτιμη κοσμοθεωρία με επίκεντρο τη μαγεία της ατέλειας.
Advertisment
Αναμφισβήτητα, κουβαλάμε πάνω μας πληγές από ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αδιέξοδες σχέσεις, δραματικές απώλειες. Γιατί όμως επιμένουμε να φοράμε την πανοπλία μας; Γιατί δεν την αφήνουμε για λίγο στην άκρη; Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να καλύπτουμε τις ουλές μας και ακούγαμε απλώς το τραγούδι τους;
Το βιβλίο «Κιντσούγκι» του Andrea Lohndorf από τις εκδόσεις Διόπτρα αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Είναι η ίδια η πεμπτουσία της ύπαρξης. Αν μετατρέψουμε την ευαλωτότητά μας σε μια εκπληκτική ευκαιρία ανάπτυξης, τότε ολόκληρη η ζωή μας θα μεταμορφωθεί με τον πιο θαυμαστό τρόπο.
Ο συγγραφέας μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι με τελικό προορισμό τον αυθεντικό μας εαυτό και μας διηγείται μια ιστορία ραγίσματος και αποδοχής, απώλειας και επούλωσης, πτώσης και ανόδου.
Advertisment
Η κρίση ως ευκαιρία ανάπτυξης
Ναι, δεν νιώθουμε πάντα ευτυχείς και επιτυχημένοι αλλά εκεί βρίσκεται άραγε το ζητούμενο; Κάθε νέα πρόκληση που εμφανίζεται στον δρόμο μας μας φοβίζει. Αντιστεκόμαστε στην αλλαγή: «Δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα» μονολογούμε εκνευρισμένοι. «Γιατί να σταθώ τόσο άτυχος;» μεμψιμοιρούμε.
Αν πάρουμε μια βαθιά ανάσα; Και ύστερα ας δοκιμάσουμε να αγαπήσουμε την ίδια μας την απόγνωση, να κατανοήσουμε τα ερωτήματά μας, να τα πάρουμε από το χέρι και μαζί τους να βαδίσουμε ειρηνικά, με την ακλόνητη πίστη πως κάποια επόμενη στροφή μας επιφυλάσσει τις απαντήσεις που γυρεύουμε.
Για να πραγματοποιήσουμε την περιήγηση στο νόημα του κιντσούγκι θα χρειαστεί να εξοπλιστούμε με τα κατάλληλα εργαλεία, τις διδασκαλίες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να φυτέψουμε λουλούδια στον κήπο της καινούριας μας ζωής.
Wabi-Sabi: Η ομορφιά της κρυμμένης γοητείας
Ο πρώτος συνοδοιπόρος στην περιπέτεια μας λοιπόν ονομάζεται Ουάμπι-Σάμπι (Wabi-Sabi). Το Wabi αρχικά σήμαινε μοναχικότητα ενώ το Sabi παρέπεμπε στο εφήμερο της ύπαρξης. Ο συνδυασμός και των δύο έρχεται να μας υπενθυμίσει τη διαρκή μεταβολή των πάντων.
Το Wabi-Sabi μας διδάσκει την αξία της απλότητας και μας ωθεί στην αποκάλυψη της κρυμμένης γοητείας. Ένα πρόσωπο με ρυτίδες έχει στα αλήθεια τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και ένα ροζιασμένο πεύκο μπορεί να μας συναρπάσει με την ιστορία που κουβαλά.
Καλλιεργώντας την αυθεντικότητά μας αποκτάμε την ικανότητα να βλέπουμε με την καρδιά. Τα εμπόδια συνιστούν απλώς το τμήμα μιας ευρύτερης εικόνας και η οπτική γωνία του εξωτερικού παρατηρητή μας βοηθάει να επεξεργαστούμε θετικά τις εμπειρίες μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος μας είναι παροδικός και αιώνιος, ατελής και μαγικός. Ακριβώς όπως και εμείς.
Zεν: Ανακαλύπτοντας την ενσυνειδητότητα στη σιωπή
Και τώρα στον δρόμο μας εμφανίζεται το Ζεν. Κλείνουμε τα μάτια και βλέπουμε ένα λουλούδι στραμμένο στο φως και μαυροντυμένους μοναχούς βυθισμένους στον διαλογισμό τους.
Μαγευόμαστε από τη σιωπή, ακούμε το τραγούδι του ανέμου και κατακτάμε την ενσυνειδητότητα, αποδεχόμενοι πλήρως οτιδήποτε συμβαίνει.
Πια συνειδητοποιούμε πως η κρίση κουβαλά μέσα της και την προοπτική της πνευματικής μετατόπισης. Αφήνουμε τις σκέψεις να έρχονται και να φεύγουν και ανοίγουμε διάλογο με την ιδία τη φύση. Και μέσα στην ησυχία της φτάνουμε σε πρωτόγνωρες επιγνώσεις. Οι αισθήσεις μας αφυπνίζονται και συνδεόμαστε με τη σοφία του σύμπαντος, ανακαλύπτοντας τη βαθύτερη, αρχέγονη ευφυΐα που φωλιάζει μέσα μας.
Ikigai: Το μεράκι για τη ζωή
Και τώρα περπατάμε προς το ικιγκάι (ikigai) ,που φροντίζει να μας υπενθυμίσει όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους αξίζει να υπάρχουμε. Iki σημαίνει «ζω» και gai σημαίνει «αξία». Αισθανόμαστε την αγάπη για ζωή να κυλάει στις φλέβες μας; Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε σηκωνόμαστε ενθουσιασμένοι κάθε πρωί από το κρεβάτι και αφηνόμαστε στη ροή. Με παιδική περιέργεια και ανόθευτη χαρά αφοσιωνόμαστε στις δραστηριότητές μας γιατί τελικά η καθημερινότητα έχει ακριβώς τόσο νόημα όσο εμείς της προσδίδουμε.
Κάιζεν: Ένα βήμα τη φορά
Πλέον έφτασε η ώρα για δράση ή αλλιώς για Κάιζεν. Το Κάιζεν μας μυεί στην αξία των μικρών βημάτων. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα πως μπροστά μας συναντάμε έναν τοίχο: Δεν μπορούμε ούτε να τον γκρεμίσουμε αλλά ούτε και να τον υπερπηδήσουμε. Και αν τον παρακάμψουμε;
Ο μεγάλος στόχος πιθανόν να φαντάζει δύσκολος, ακόμη και ουτοπικός αλλά κάνοντας ένα μικρό βήμα την ημέρα αποκτάμε αυτοπεποίθηση και εξασκούμαστε στην επιμονή. Κάθε νέα βήμα ισοδυναμεί και με μια συναρπαστική κατάκτηση, μια αιτία γιορτής. Και χωρίς καλά καλά να το αντιληφτούμε κάποτε αγκαλιάζουμε το μέχρι πρότινος άπιαστο όνειρό μας.
Yui maru: Ο δικός μας κύκλος ανθρώπων
Και τέλος ποιος είπε πως δεν επιθυμούμε λίγη από τη χρυσόσκονη του γιού μαρού στην περιπέτεια μας; Το Yui maru σημαίνει κάτι σαν «κύκλος ανθρώπων» ή «συνεργασία» και ισοδυναμεί με την ικανοποιητική αίσθηση του ανήκειν, καθώς ο άνθρωπος ανέκαθεν είχε ανάγκη από ένα ισχυρό κοινωνικό δίκτυο για να τροφοδοτείται με υποστήριξη.
Αναπτύσσοντας σχέσεις με την κοινότητα και καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση, τον σεβασμό και την ευγένεια προς τους άλλους θέτουμε τις βάσεις για ποιοτικότερες συναναστροφές, συνδεόμαστε ουσιαστικά με τους γύρω μας, διαπνεόμαστε από τον ενθουσιασμό ενός συλλογικού σκοπού και πλημμυρίζουμε από μια πρωτόγνωρη αγάπη.
Ενώνοντας τα σπασμένα κομμάτια
Και πια κρατάτε στα χέρια σας τα κομμάτια εκείνου του παιδικού φλιτζανιού. Όμως τώρα δεν τα κοιτάτε με θυμό, θλίψη ή ενοχή αλλά με πηγαία τρυφερότητα και συμπόνια. Βγάζετε από το ξεχασμένο σας συρτάρι μια ειδική αλοιφή, που περιέχει σκόνη από χρυσάφι και επιδιορθώνεται τις ρωγμές ανάμεσα στα σπασμένα κομμάτια. Παρατηρείτε το φλιτζάνι. Χαμογελάτε.
Το βιβλίο «Κιντσούγκι» του Andrea Lohndorf από τις Εκδόσεις Διόπτρα μας υπενθυμίζει εκείνο που κάπου βαθιά μέσα μας ήδη γνωρίζαμε: Ο άνθρωπος κουβαλά ως παράσημο στην ψυχή του όσες πληγές τον ώθησαν στην υπέρβαση, όσα τραύματα τον μεταμόρφωσαν και εκείνες τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες που δημιούργησαν τον προσωπικό του μύθο.
Ένα βιβλίο για το τέλος που γίνεται αρχή, για την απόγνωση που μεταμορφώνεται σε ανάπτυξη και για τη ζωή που μας περιμένει να την εξερευνήσουμε. Οι σελίδες ανοίγουν τον χάρτη τους και εμείς προχωράμε έχοντας το κιντσούγκι στην καρδιά και τη σοφία στο πνεύμα. Ποιος είπε πώς δε θα πέσουμε; Θα σηκωθούμε όμως ομορφότεροι. Ακριβώς όπως το αγαπημένο μας φλιτζάνι τσαγιού.
