Αφού διαγνώστηκε με μια σπάνια κληρονομική νόσο που προκαλεί εκφυλισμό των μυών, η Cara E. Yar Khan άκουγε από όλους γύρω της ότι έπρεπε να περιορίσει τις φιλοδοξίες της για καριέρα και να μειώσει τα όνειρά της. Αγνόησε αυτές τις συμβουλές και αντιθέτως συνέχισε να αναζητά την επίτευξη των μεγαλύτερων προσδοκιών της. Σε αυτή τη δυνατή και συγκινητική ομιλία, μοιράζεται μαζί μας τη φιλοσοφία της για το έργο της, ενώ παράλληλα μας μιλά για το πώς επιτρέπει στο κουράγιο και στο φόβο να συνυπάρχουν στη ζωή της.
Advertisment
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία
00:05
Όταν είμαστε νέοι, είμαστε αφελώς γενναίοι, και άφοβα ονειρευόμαστε πώς θα μοιάζουν οι ζωές μας. Ίσως θέλατε να γίνετε αστροναύτης ή αεροναυπηγός πυραύλων. Ίσως να είχατε ονειρευτεί να ταξιδέψετε σε κάθε ήπειρο. Απ’ όταν ήμουν πολύ μικρή, ονειρευόμουν να εργαστώ για τα Ηνωμένα Έθνη σε κάποιες από τις πιο δύσκολες χώρες στον κόσμο. Και χάρη σε μια μεγάλη δόση θάρρους το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε.
00:30
Αλλά να κάτι για το θάρρος: δεν εμφανίζεται όποτε το χρειαζόμαστε. Είναι το αποτέλεσμα βαθύ στοχασμού και πραγματικής δουλειάς, που περιλαμβάνει την ισορροπία ανάμεσα στον φόβο και τη γενναιότητα. Χωρίς τον φόβο, θα κάνουμε χαζομάρες. Και χωρίς θάρρος, ποτέ δεν θα εξερευνήσουμε το άγνωστο. Η μαγεία έγκειται στην ισορροπία μεταξύ των δύο, και μια ισορροπία διαχειριζόμαστε όλοι μας καθημερινά.
00:57
Πρώτα, δυο λόγια για τις υπέροχες ρόδες μου. Δεν χρησιμοποιούσα πάντα αναπηρικό αμαξίδιο. Μεγάλωσα όπως πολλοί από εσάς, τρέχοντας, πηδώντας και χορεύοντας. Μου αρέσει να χορεύω. Ωστόσο, στα μέσα της τρίτης δεκαετίας μου, άρχισα να παθαίνω μια σειρά από ανεξήγητες καταρρεύσεις. Και μερικά χρόνια αργότερα, διαγνώστηκα με μια πάθηση ενός υπολειπόμενου γονιδίου που λέγεται αυτοσωμική επικρατούσα κληρονομική μυοσίτιδα. ή αλλιώς HIBM. Είναι μια εκφυλιστική ασθένεια των μυών που επηρεάζει όλους τους μύες μου από πάνω ως κάτω. Η ΗΙΒΜ είναι πολύ σπάνια. Στις ΗΠΑ έχουν διαγνωστεί λιγότερα από 200 άτομα. Για την ώρα δεν υπάρχει αποδεδειγμένη αντιμετώπιση ή θεραπεία, και σε 10 έως 15 χρόνια από την εμφάνισή της, η ΗΙΒΜ οδηγεί συνήθως σε τετραπληγία, που είναι ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιώ αναπηρικό αμαξίδιο.
Advertisment
01:52
Όταν αρχικά διαγνώστηκα, όλα άλλαξαν. Τα νέα ήταν συνταρακτικά διότι δεν είχα καμία εμπειρία από χρόνιες ασθένειες ή αναπηρίες. Και δεν είχα καμία ιδέα πώς μπορεί να εξελισσόταν η ασθένεια. Αλλά το πιο αποθαρρυντικό ήταν το να ακούω τις συμβουλές των άλλων να περιορίσω τις φιλοδοξίες και τα όνειρά μου, και να αλλάξω τις προσδοκίες μου από τη ζωή. «Πρέπει να ξεχάσεις τη διεθνή καριέρα». «Κανείς δεν θα σε παντρευτεί έτσι όπως είσαι». «Θα ήταν πολύ εγωιστικό να αποκτήσεις παιδιά». Το γεγονός ότι κάποιος άλλος από εμένα έθετε όρια στα όνειρα και στις φιλοδοξίες μου ήταν εξωφρενικό. Και απαράδεκτο. Οπότε τους αγνόησα.
02:40
(Επευφημίες και χειροκρότημα)
02:46
Όντως παντρεύτηκα. Και αποφάσισα μόνη μου να μην αποκτήσω παιδιά. Συνέχισα την καριέρα μου στα Ηνωμένα Έθνη μετά τη διάγνωσή μου, πηγαίνοντας να εργαστώ για δύο χρόνια στην Αγκόλα, μια χώρα που αναρρώνει από 27 χρόνια σκληρού εμφυλίου πολέμου. Πέρασαν, ωστόσο, πέντε χρόνια μέχρι να δημοσιοποιήσω επίσημα στον εργοδότη μου την ασθένειά μου. Διότι φοβόμουν ότι θα αμφισβητούσαν τις ικανότητές μου και ότι θα έχανα τη δουλειά μου. Εργαζόμουν σε χώρες όπου η πολιομυελίτιδα ήταν συνήθης, οπότε όταν άκουσα κάποιον να λέει ότι νόμιζαν πως ίσως είχα περάσει πολιομυελίτιδα, σκέφτηκα πως το μυστικό μου ήταν ασφαλές. Κανείς δε με ρώτησε γιατί κούτσαινα. Οπότε δεν είπα τίποτα.
03:30
Μου πήρε πάνω από μια δεκαετία να αφομοιώσω τη σοβαρότητα της HIBM, ενώ βασικές εργασίες και λειτουργίες γίνονταν εξαιρετικά δύσκολες. Και όμως, συνέχισα να κυνηγώ το όνειρό μου να δουλέψω σε όλο τον κόσμο, και μάλιστα ορίστηκα ως εστιακό σημείο για την αναπηρία της UNICEF στην Αϊτή, όπου υπηρέτησα για δύο χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2010. Η δουλειά μου με έφερε στη συνέχεια στις ΗΠΑ. Και ακόμα και ενώ η ασθένεια κάλπαζε και χρειαζόμουν δεκανίκια και περιπατητήρα για να μετακινούμαι, διψούσα για περιπέτεια. Και αυτή τη φορά, άρχισα να ονειρεύομαι μια μεγάλη υπαίθρια περιπέτεια. Και τι είναι πιο μεγάλο από το Μεγάλο Φαράγγι;
04:14
Γνωρίζετε ότι από κάθε πέντε εκατομμύρια επισκέπτες μόνο το ένα τοις εκατό κατεβαίνει στη βάση του φαραγγιού; Ήθελα να ανήκω στο ένα τοις εκατό. Μόνο που —
04:27
(Χειροκρότημα)
04:31
Μόνο που το Μεγάλο Φαράγγι δεν είναι ακριβώς προσβάσιμο. Θα χρειαζόμουν κάποια βοήθεια για το κατέβασμα 5.000 ποδιών σε κάθετο αχανές έδαφος. Όταν συναντώ εμπόδια, δεν με κυριεύει αναγκαστικά αμέσως ο φόβος διότι υποθέτω πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα βρω τη λύση. Και στην περίπτωση αυτή, η σκέψη μου ήταν, αφού δεν μπορώ να κατέβω περπατώντας, μπορώ να μάθω ιππασία. Αυτό και έκανα.
05:01
Και με αυτή τη μοιραία απόφαση, ξεκίνησε μια τετραετής αφοσίωση, με συνεχείς εναλλαγές μεταξύ φόβου και θάρρους, να πραγματοποιήσω μια 12-ήμερη αποστολή. Τέσσερις μέρες σε ένα άλογο διασχίζοντας το Μεγάλο Φαράγγι από άκρη σε άκρη και οχτώ μέρες κάνοντας ράφτινγκ για 150 μίλια στον Ποταμό Κολοράντο, με ένα τηλεοπτικό συνεργείο να ακολουθεί. Προειδοποίηση — τα καταφέραμε. Αλλά όχι χωρίς να καταλάβω πώς ο μεγαλύτερος φόβος μου μπορεί να αντικατοπτρίσει ισοδύναμο θάρρος. Στις 13 Απριλίου 2018, βρισκόμενη οχτώ πόδια πάνω από το έδαφος, πάνω σε ένα μάστανγκ λεγόμενο Σέριφ, η πρώτη μου εντύπωση για το Μεγάλο Φαράγγι ήταν το σοκ και ο τρόμος. Πού να ήξερα ότι έχω υψοφοβία.
05:45
(Γέλια)
05:46
Αλλά δεν υπήρχε επιστροφή. Επιστράτευσα κάθε κομμάτι θάρρους μέσα μου για να μην αφήσω τον φόβο να με κυριεύσει. Ξεκινώντας για τη Νότια Άκρη, το μόνο που μπορούσα να κάνω για να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου ήταν να παίρνω βαθιές ανάσες, να κοιτάω τα σύννεφα και να συγκεντρώνομαι στις φωνές της ομάδας μου. Αλλά ύστερα, την πρώτη ώρα, χτύπησε την πόρτα η καταστροφή. Ανίκανη να μείνω πάνω στη σέλα, καθώς κατεβαίναμε ένα μεγάλο σκαλί, έπεσα μπροστά και χτύπησα το πρόσωπό μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού του αλόγου. Είχα πανικοβληθεί, η καρδιά μου χτυπούσε μανιωδώς, αλλά το μονοπάτι ήταν πολύ στενό για να ξεβαλικέψουμε. Μόνο στη μέση της διαδρομής στα 2.300 πόδια, τουλάχιστον δύο ώρες παρακάτω, μπορούσαμε να σταματήσουμε, να βγάλω το κράνος και να δω το καρούμπαλο σε μέγεθος αυγού να προεξέχει στο μέτωπό μου. Με όλον αυτό τον σχεδιασμό και τον εξοπλισμό, πώς γίνεται να μην είχαμε πάρει παγοκύστες;
06:44
(Γέλια)
06:45
Ευτυχώς για όλους μας, το πρήξιμο εκδηλώθηκε προς τα έξω και θα αποτυπωνόταν στο πρόσωπό μου ως δυο υπέροχα μαυρισμένα μάτια, μια τέλεια εικόνα για ένα ντοκιμαντέρ.
06:55
(Γέλια)
06:57
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
07:02
Δεν ήταν ένα εύκολο, ήρεμο ταξίδι, και βασικά, αυτό ήταν το ζητούμενο. Ενώ φοβόμουν να ανέβω πάλι στη σέλα, το έκανα. Η κατάβαση και μόνο στη βάση του φαραγγιού διήρκεσε συνολικά 10 ώρες και αυτή ήταν η πρώτη μόνο από τις τέσσερις μέρες ιππασίας.
07:18
Μετά ακολούθησαν τα δυνατά ρεύματα. Ο ποταμός Κολοράντο στο Μεγάλο Φαράγγι έχει από τα πιο ορμητικά νερά στη χώρα. Για να είμαστε προετοιμασμένοι σε περίπτωση που αναποδογυρίζαμε, είχαμε δοκιμάσει να κολυμπήσω σε ένα μικρότερο ρεύμα. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι δεν ήταν πολύ γοητευτικό.
07:33
(Γέλια)
07:34
Πήρα ανάσα στη λάθος φάση του κύματος, πνίγηκα με το νερό του ποταμού και δεν μπορούσα να επανέλθω. Ναι, ήταν τρομακτικό, αλλά και φανταστικό μαζί. Καταρράκτες, ολισθηρά φαράγγια και ένα βραχώδες υπόστρωμα δισεκατομμυρίων ετών που έμοιαζε να αλλάζει χρώμα μέσα στη μέρα. Το Μεγάλο Φαράγγι είναι μια πραγματική άγρια ερημιά και αξίζει κάθε θαυμασμό.
07:57
(Χειροκρότημα) Η αποστολή, όλος ο σχεδιασμός και το ίδιο το ταξίδι, μου αποκάλυψαν επίπεδα φόβου που δεν είχα ξαναζήσει. Αλλά το κυριότερο, μου έδειξε πόσο ξεκάθαρα γενναία μπορώ να είμαι. Η διαδρομή μου στο Μεγάλο Φαράγγι δεν ήταν εύκολη. Αυτό δεν ήταν η εικόνα μιας Αμαζόνας που διέσχιζε άκοπα το επικό περιβάλλον. Ήμουν εγώ που έκλαιγα, εξαντλημένη και χτυπημένη με δύο μαύρα μάτια. Ήταν τρομακτικό, ήταν αγχωτικό, ήταν αναζωογονητικό.
08:40
Τώρα που το ταξίδι τελείωσε, είναι εύκολο να είμαστε απαθείς για αυτό που καταφέραμε. Ξέρω πως θέλω να κάνω ράφτινγκ ξανά στον ποταμό. Αυτή τη φορά, και τα 445 χιλιόμετρά του.
08:52
(Χειροκρότημα)
08:55
Αλλά ξέρω πως δεν θα επαναλάμβανα το σκέλος της ιππασίας.
08:58
(Γέλια)
09:00
Είναι απλώς υπερβολικά επικίνδυνο. Και αυτό θέλω βασικά να επισημάνω, δεν ήρθα εδώ για να σας δείξω τις κινηματογραφικές λήψεις μου. Είμαι εδώ για να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι η ζωή είναι απλώς ένα μάθημα για να βρει κανείς την ισορροπία μεταξύ φόβου και θάρρους. Και για να καταλάβει τι είναι μια καλή ιδέα και τι όχι.
09:19
(Γέλια)
09:21
Η ζωή είναι από μόνη της τρομακτική, άρα για να πετύχουμε τα όνειρά μας, πρέπει να είμαστε θαρραλέοι. Αντιμετωπίζοντας τους φόβους μου και βρίσκοντας το θάρρος να τους προσπεράσω, σας ορκίζομαι πως η ζωή μου ήταν ιδιαίτερη. Επομένως ζήστε έντονα και αφήστε το θάρρος σας να επισκιάσει τον φόβο. Δεν ξέρετε πού μπορεί να σας οδηγήσει.
09:41
Σας ευχαριστώ.
09:43
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
