Πόσες φορές βρεθήκατε στη μέση μιας συζήτησης όπου η χαρά κάποιου προσώπου μετατράπηκε απρόσμενα από τα μέλη της συντροφιάς σε ένα αγωνιώδες σαφάρι εντοπισμού των μελανών του σημείων; Και εκείνο το τρυφερό ζευγάρι που γνωρίζετε είναι στα αλήθεια τόσο ευτυχισμένο όσο δείχνει ή απλώς αυτό επιθυμεί να προβάλει προς τα έξω;
Ασφαλώς τα μάτια τους λάμπουν όταν κοιτάζονται όμως πιθανότητα ο ένας απλώς επιβάλει κρυφά τα ισχυρά του θέλω στον άλλον και έτσι διατηρούν την επίπλαστη ισορροπία τους. Μοιράζονται άραγε δίκαια τις δουλειές του σπιτιού ή το γεγονός ότι την Παρασκευή έβαλε ο Στέφανος πλυντήριο αντί για την Καίτη, που ήταν η σειρά της, συνιστά σαφή ένδειξη καταπίεσης του πρώτου;
Advertisment
Τι περιμένουμε λοιπόν; Ας στήσουμε τώρα ένα λαϊκό δικαστήριο με κατηγορούμενους όσους είχαν το θράσος να κατακτήσουν τα επαγγελματικά τους όνειρα και την αδιανόητη αγένεια να συνάψουν μια υγιή συντροφική σχέση. Να προβάρουμε το πιο περισπούδαστο ύφος μας μπροστά στον καθρέφτη και αφού καταλήξουμε στην ετυμηγορία μας, με συνοπτικές διαδικασίες να την ανακοινώσουμε στο κοινό:
Μας πείθουν τελικά όλοι οι «ικανοποιημένοι», που αδιάντροπα παρελαύνουν στο γνωστό μας σύμπαν;
Πριν απαντήσουμε βέβαια ίσως έφτασε ο καιρός να συλλογιστούμε τι ακριβώς μας ωθεί να γυρεύουμε επίμονα τις σκιές αντί για το φως και για ποιον λόγο διακρίνουμε μουντζούρες εκεί όπου κυριαρχεί το χρώμα. Να καταστούμε όμως επιτέλους απόλυτα και ωμά ειλικρινείς με την αφεντιά μας: To να κρατάμε πρακτικά για το πόσες φορές έβαλε πλυντήριο ο Στέφανος και πόσες η Καίτη συνιστά απόρροια της διεισδυτικής μας φύσης ή σημάδι μιας αφρόντιστης πληγή μας;
Advertisment
Και γιατί επικρίνουμε διαρκώς την τάση ακαταστασίας του φίλου μας όταν καθόλου δεν ζημιώνει τη δική μας πραγματικότητα; Ενδεχομένως επειδή πασχίζουμε να του βάλουμε μυαλό στο κεφάλι αλλά εξίσου πιθανόν διότι το γεγονός πως διπλώνουμε καλύτερα τα πουκάμισα από εκείνον ανακουφίζει για λίγο το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ανέκαθεν νιώθαμε απέναντί του. Σε κάτι είμαστε και εμείς καλύτεροι τελικά βρε αδερφέ.
Και η πιο κομβική ερώτηση θα συνοψίζεται αιωνίως στο εξής: Αισθανόμαστε έτοιμοι να αντικρίσουμε κατάματα τις πιο άβολες αλήθειες μας ή θα συνεχίζουμε να ταΐζουμε το υποσυνείδητό μας με μηχανισμούς άμυνας που μονάχα πρόσκαιρα καταφέρνουν να μας ξεγελούν;
Εάν, για παράδειγμα, συνηθίζουμε να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας στους εργένηδες φίλους μας πως διαφορετικός προορισμός δεν φτιάχτηκε για το θνητό είδος πέρα από την οικογένεια, ας αναρωτηθούμε ποιον καημό για όσα προσωπικά μας θέλω αφήσαμε στην άκρη ενδεχομένως και να καλύπτει ένα τέτοιου είδους κήρυγμα.
Από την άλλη, όταν φτύνουμε στον κόρφο μας κάθε φορά που ακούμε για γάμους και παιδιά, μακαρίζοντας την καλή μας τύχη που ξεφύγαμε από τον όλεθρο, τότε -ποιος το ξέρει- μπορεί και να ραντίζουμε με χρυσόσκονη κάτι που ακόμη μας πονά.
Η ουσία είναι μια: Ο βαθμός της εξέλιξής μας θα μετριέται πάντα όχι με τους κύκλους ψυχοθεραπείας που ολοκληρώσαμε ή με τα βιβλία αυτογνωσίας που μελετήσαμε αλλά με τη γενναιοδωρία που επιδείξαμε, με τα ενθαρρυντικά λόγια που ξεστομίσαμε, με τη διάθεση μας να βλέπουμε στους γύρω μας περισσότερο τις δυνατότητες και λιγότερο τους περιορισμούς τους.
Και κάθε φορά που θα χειροκροτούμε με την καρδιά μας το ωραίο και ευγενές, που θα θαυμάζουμε το ατόφιο ταλέντο και θα βγάζουμε το καπέλο μας στην αυθεντική ευφυία, θα εξυψώνουμε τη θνητή μας φύση ακόμη πιο κοντά στο άπειρο και για λίγο θα γινόμαστε και εμείς μικροί θεοί.
Εξάλλου, τα φωτεινότερα πνεύματα που γνωρίσαμε πετούσαν τόσο ψηλά που ουδόλως απειλούνταν από όσους άνοιγαν διάπλατα τα φτερά τους. Και οι πιο μεγαλειώδεις ψυχές που συναντήσαμε δεν εύχονταν τη βαρυχειμωνιά μας αλλά, αντίθετα, λαχταρούσαν να ζεστάνουν με τις ακτίνες του ηλίου τους τον κόσμο όλο.
Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, απαλλαγμένοι από την αγωνία να αποδείξουν την αξία τους, δεν βιάζονταν να μας βάλουν στη θέση μας, να μας συνετίσουν, να μας προσγειώσουν, να δηλώσουν την υπεροχή τους ως ηγέτες, γονείς και σύντροφοι.
Ο δυνατός ουδέποτέ απειλείται από έναν άλλο δυνατό, ο σοφός δεν υπεραμύνεται των επιλογών του κατηγορώντας όσους τράβηξαν διαφορετικό από εκείνον μονοπάτι και όποιος βαδίζει ικανοποιημένος τον δρόμο του ποσώς ενδιαφέρεται να πετάξει λάσπες σε ξένες λεωφόρους. Και καθώς η στάση ζωής «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονά» άλλη κατσίκα τελικά δεν θέτει στο στόχαστρο παρά μονάχα τη δική μας, να μια από τις σοβαρότερες αποφάσεις που θα κληθούμε ποτέ να λάβουμε: Θα σπαταλάμε τον χρόνο μας γκρεμίζοντας ξένα σπίτια ή θα ενισχύσουμε τα θεμέλια του δικού μας;
Έτσι αν κάποτε πιάσουμε την αφεντιά μας να γυρεύει επίμονα ζιζάνια σε πανέμορφους κήπους, ας αναρωτηθούμε ποιο κρυφό μήνυμα μας μεταφέρει ο φθόνος. Και την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την έντεχνη προσπάθεια κάποιου να υποβαθμίσει τη δική μας χαρά ή τα επιτεύγματά μας, αντί να του θυμώσουμε να τον κατανοήσουμε, ακόμη και να τον συμπονέσουμε.
Μάλιστα, προτού βιαστούμε να απαντήσουμε στην προσβολή του, ας αναρωτηθούμε: Aξίζει, πράγματι, τον κόπο να διοχετεύουμε την ενέργειά μας σε έναν ατέρμονο αγώνα επιβολής του εγώ ή μήπως πλέον, εμείς τουλάχιστον, έχουμε και καλύτερα πράγματα να κάνουμε;
Αφιερωμένο στον Νίκο και σε όσους μας δίδαξαν πως ο βαθμός της πνευματικής μας εξέλιξης είναι αντιστρόφως ανάλογος της ανάγκης μας να την αποδείξουμε.
- Αντί να είμαστε «καλοί», να γίνουμε συνειδητοί - 10 Ιουλίου 2024
- Όταν επενδύουμε στους ανθρώπους, ποτέ δεν χάνουμε - 27 Απριλίου 2024
- Να επιλέξουμε τους ωραίους ανθρώπους και τις σπουδαίες ιδέες - 25 Ιανουαρίου 2024
