Ο Τρούμαν Καπότε τον είχε αποκαλέσει «Σφίγγα χωρίς αίνιγμα», υπονοώντας την έλλειψη οποιουδήποτε μυστηρίου στα έργα του.
Στη δεκαετία του ‘60, το όνομα του Άντι Γουόρχολ, του «Πάπα της Ποπ Αρτ» όπως τον ονόμασαν, πήρε διαστάσεις θρύλου. Κανένας καλλιτέχνης του 20ού αιώνα, αν εξαιρέσουμε τον Πικάσο και τον Νταλί, δεν έφθασε σε ανάλογη παγκόσμια φήμη.
Advertisment
Μετά το 1963 παρήγαγε ή συνεργάστηκε σε μία σειρά από ταινίες που όλες τους προήλθαν από το στούντιό του στη Νέα Υόρκη, το περίφημο «The Factory» και ανήκουν στο χώρο του αντεργκράουντ κινηματογράφου [«Eat» (1963), «My Hustler» (1965), «The Chelsea Girls» (1966), «Σάρκα» («Flesh», 1968), «Blue Movie» (1969), «Σκουπίδια» («Trash», 1970) και «Κάψα» («Heat», 1972)].
Ένας πίνακας του Άντι Γουόρχολ από τη διάσημη σειρά του «Death and Disasters» (Θάνατος και Καταστροφές) θα πωληθεί σε δημοπρασία από τον οίκο Sotheby’s στη Νέα Υόρκη και αναμένεται η τιμή του να φθάσει σε επίπεδα ρεκόρ.
Το έργο «White Disaster» (White Car Crash 19 Times) του 1963, θα πουληθεί στις 16 Νοεμβρίου κατά τη διάρκεια δημοπρασίας σύγχρονης τέχνης και η τιμή του εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τα 80 εκατομμύρια δολάρια.
Advertisment
Η σειρά «Death and Disasters», μια από τις πιο γνωστές του Γουόρχολ, περιλαμβάνει εικόνες τροχαίων δυστυχημάτων, ταραχών και αυτοκτονιών που είχαν προηγουμένως εμφανιστεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Το συγκεκριμένο, μνημειώδες όπως χαρακτηρίζεται από τον οίκο δημοπρασιών έργο, το οποίο έχει ύψος 3,6 μέτρα, περιλαμβάνει 19 ασπρόμαυρες εικόνες ενός θανατηφόρου τροχαίου.
