Μια από τις θεμελιώδεις ικανότητες στο δρόμο προς την αυτοπραγμάτωση είναι η αποδοχή.
Πόσες όμως φορές δεν αρνούμαστε να υπερβούμε τις προσλαμβάνουσες που μας καθηλώνουν με αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε από το στόχο μας και τους άλλους;
Advertisment
Για να γεφυρώσουμε τις αποστάσεις που δημιουργούνται από τις αντιστάσεις μας και να δεχτούμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αντιλαμβάνεται τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο, χρειάζεται να ενισχύσουμε τις εσωτερικές διεργασίες που μας οδηγούν στην αυτογνωσία.
Στις σχέσεις μας βιώνουμε τις περισσότερες φορές πολύπλοκα και αντιφατικά ερεθίσματα.
Μέσα από την αλληλεπίδραση όμως αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας και ταυτόχρονα εξερευνούμε το κοινό πεδίο των χαρακτηριστικών και αξιών μας.
Advertisment
Εξερευνούμε ότι χαρακτηριστικά μεταφέρουμε από το οικογενειακό μας σύστημα, όπως τους κανόνες, τις αξίες, τους ρόλους και τα συγκρίνουμε με αυτά των ανθρώπων που σχετιζόμαστε, δοκιμάζοντας ταυτόχρονα τόσο τρόπους να επικοινωνούμε, όσο και τρόπους να επιλύουμε τις συγκρούσεις, που ο καθένας από εμάς μεταβιβάζει στη σχέση.
Μπορούμε να πούμε ότι με αυτόν τον τρόπο εκπαιδευόμαστε στο να σχετιζόμαστε συνθέτοντας τα αντιφατικά μας στοιχεία.
Μαθαίνουμε να ικανοποιούμε τις προσωπικές, μοναδικές μας ανάγκες, συνυπάρχοντας με τους ανθρώπους που επιλέγουμε ή συναντάμε, απολαμβάνοντας την εγγύτητα στις σχέσεις μας.
Στη σύνδεση μας μαζί τους, δοκιμάζουμε τις αντοχές και τις συναισθηματικές μας διακυμάνσεις, προσπαθώντας την ίδια στιγμή να μην είμαστε άκαμπτοι και αποκομμένοι.
Καθώς οι σχέσεις βασίζονται στην επικοινωνία και την αλληλεπίδραση μερικές φορές νιώθουμε να ακροβατούμε ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει τα δικά μας και των άλλων. Για να διαχειριστούμε αυτή την πολυπλοκότητα, χρειάζεται να αυτοπροσδιοριζόμαστε συνεχώς.
Δημιουργούμε ισορροπία βασιζόμενοι στην αρχή ότι κάθε ζωντανό σύστημα έχει σαν στόχο να αυτοοργανώνεται και να αυτοκατευθύνεται, αλλάζοντας , όταν και όπου χρειάζεται, τα στοιχεία της αυτοαναφοράς του (ρόλους, αξίες, σκοπούς, τρόπους επικοινωνίας και συμπεριφοράς).
Αφού λοιπόν μέσα από τις σχέσεις μας αλληλεπιδρούμε και αυτοπροσδιοριζόμαστε, τι κερδίζουμε με το να εγκλωβίζουμε την αντίληψη μας σε πεποιθήσεις για το πως θα «έπρεπε» να είναι;
Τι μπορεί να σημαίνει για εμάς αν ο άλλος δε συμπεριφέρεται με τον τρόπο που εμείς επιθυμούμε και με ποιο τρόπο μας επηρεάζει η δική του άποψη για τη δική μας συμπεριφορά;
Ασυνείδητα ή συνειδητά, όλη μας τη ζωή, μαθητεύουμε στην καλλιέργεια της αποδοχής, με το να δεχόμαστε τους ανθρώπους όπως είναι και να παίρνουμε τα πράγματα όπως έρχονται.
Τα κύρια συστατικά της αποδοχής είναι η συγχώρεση, η συμφιλίωση και η αρμονία και η βασική προϋπόθεση είναι η διαχείριση της άρνησης και του θυμού.
Όταν όμως κάποιος ή κάτι μας έχει πληγώσει, η πίκρα και ο θυμός αποκρυσταλλώνονται μέσα μας και γεμίζουμε τοξικότητα αρνούμενοι να απελευθερώσουμε τα άσχημα του παρελθόντος.
Ο άνθρωπος που κρατάει αρνητικές σκέψεις απέναντι σε κάποιον ή κάτι άλλο μνησικακεί πάνω από όλα και τον εαυτό του. Αυτό δημιουργεί ένταση στο σώμα και το σώμα δεν γνωρίζει ή δεν καταλαβαίνει την πηγή αυτής της έντασης.
Το σώμα μας συγκρατεί εσωτερικά την ένταση του θυμού και της πικρίας έχοντας την αίσθηση ενός μεγάλου κινδύνου. Το σώμα μας προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τη μεγάλη απειλή και αυτό εξηγεί τις άυπνες νύχτες, την έλλειψη όρεξης, τη διαταραχή της αναπνοής, το δυνατό καρδιοχτύπι, τη γενικευμένη αίσθηση του ανικανοποίητου.
Το σώμα δε γνωρίζει ότι αυτό που μας κυνηγάει δεν είναι το άγριο θηρίο αλλά η δυσκολία μας να πάρουμε τα πράγματα όπως έρχονται και να τα αποδεχτούμε.
Για το λόγο αυτό χρειάζεται να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι, η άρνηση να συγχωρέσουμε δε δείχνει δύναμη αλλά αδυναμία και η άρνηση να αφεθούμε στη ροή, δείχνει προσκόλληση σε ανθρώπους και καταστάσεις που μας κρατούν πίσω.
Εξάλλου, η επιλογή να προχωρήσουμε αποφεύγοντας τις επικρίσεις και εμπεριέχοντας ότι και όποιον μας πλήγωσε, είναι μια φυσική αποτοξίνωση.
Με τη συγχώρεση απελευθερώνουμε το εγκλωβισμένο δυναμικό μας και αλλάζουμε τα μοτίβα σκέψης που δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Κάνουμε ειρήνη με τον εαυτό μας και τους άλλους ώστε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς άγχος και θυμό, αμνησίκακοι.
Μόνο όταν απαλλαγούμε από υπεκφυγές και αρνήσεις, κάνουμε χώρο μέσα μας και παίρνουμε πίσω τη δύναμη μας. Κάνουμε χώρο στη χαρά και στην αγάπη.
Η αποδοχή είναι αρετή, είναι η επίκτητη ικανότητα επιλογής και με την εξάσκησή της γίνεται σταθερή ψυχική ιδιότητα ώστε προοδευτικά να οδηγηθούμε
στη διεύρυνση της συνειδητότητας μας.
- Ταξιδεύοντας συναντάμε την πολύτιμη αίσθηση του χρόνου - 30 Ιουνίου 2024
- Σημειωματάριο συναισθημάτων | Απέναντι στα «πρέπει» στέκεται ό,τι έχουμε περισσότερο ανάγκη: Ο έρωτας για ζωή - 26 Φεβρουαρίου 2024
- Σημειωματάριο συναισθημάτων | Μέσα στην αγάπη, η ζωή θα αφηγηθεί την ιστορία μας - 21 Φεβρουαρίου 2024
