Τα παιδιά δεν μπορούν αλλά ούτε έχουν ηλικιακά τα εργαλεία ώστε να αντιληφθούν πότε συμβαίνει κάτι που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ζωή τους, παρά μόνο ότι πρέπει να υπομείνουν το τραύμα.
Αυτό οδηγεί στο να αναπτύξουν ικανότητες αντιμετώπισης και μηχανισμούς για να το υπομείνουν το τραύμα, γεγονός που οδηγεί στο να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην ενήλικη ζωή. Σύμφωνα με έρευνα του Perry. (Perry, 2021), “Οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας επηρεάζουν κυριολεκτικά τη βιολογία του εγκεφάλου”. Οι ειδικοί αντιλαμβάνονται τον συσχετισμό μεταξύ του παιδικού τραύματος και των προβλημάτων που παρουσιάζουν ως ενήλικες.
Advertisment
Ειδικοί που έχουν εργαστεί με ανθρώπους που έχουν περάσει παιδικά τραύματα, αναφέρουν ότι τα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα τους είναι κοινά.
Τα συνηθέστερα χαρακτηριστικά:
1. Τι κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ικανοποίηση: Αν ως παιδιά έπρεπε να προσπαθήσουν πολύ να κερδίσουν το ενδιαφέρον των γονέων τους, έμαθαν πώς να ασχολούνται με την ικανοποίηση των ανθρώπων. Αντί του συναισθηματικού πόνου που προκαλεί η απόρριψη από τον γονέα τους, τα παιδιά προτιμούν να δίνουν χαρά στην ζωή τους.
2. Υψηλές επιδόσεις ή τελειομανία: Αν τα παιδιά είναι συναισθηματικά παραμελημένα έχουν την τάση να λειτουργούν με πολύ άγχος, αλλά είναι και τελειομανή.
Advertisment
3. Διαρκής σύγκριση: Η σύγκριση είναι φυσιολογική στους ανθρώπους. Αν αυτό όμως επαναλαμβάνεται, αποτελεί δείκτη χαμηλής αυτοεκτίμησης ή χαμηλής αυτοπεποίθησης, κάτι που συμβαίνει όταν υπάρχει παραμέληση στα παιδικά χρόνια.
4. Είστε απόμακροι ή δένεστε πολύ με ανθρώπους: Αν βιώσαμε την παιδική εγκατάλειψη, η φοβία ίσως μας οδηγήσει να κρατάμε αποστάσεις για να μην ξανασυμβεί.
5. Αλλάζοντας συνεχώς σχέσεις ή η επιμονή παραμονής σε μια σχέση που έχει τελειώσει: Μεταξύ άλλων η αποφυγή των σχέσεων,ίσως δείχνει μια τάση να αποφύγουν περαιτέρω το συναισθηματικό πόνο. Η συνεχής εναλλαγή σχέσεων αποτελεί μια προσπάθεια πλήρωσης παιδικών τραυμάτων. Πρέπει μεθοδικά να δείξουμε ότι χρειαζόμαστε συναισθηματικό ενδιαφέρον κάτι που θα θεραπεύσει την εσωτερική φωνή που μας λέει ότι δεν το έχουμε.
6. Ακραία συναισθηματικά όρια: Τα πολύ χαλαρά όρια, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο ανθρώπων που ζούσαν σε περιβάλλον που τα όρια τους δεν ήταν σεβαστά. Όσοι έχουν αδιάλλακτα όρια, συνήθως δεν επιτρέπουν συναισθηματική επαφή για να μπορέσουν να προστατευτούν.
7. Η τάση να διορθώσουν συνέχεια τους άλλους: Παιδιά που ανατράφηκαν σε ακατάλληλο περιβάλλον μπορεί να έχουν την ανάγκη να βελτιώνουν τους άλλους στις σχέσεις που αναπτύσσουν σε μεγαλύτερη ηλικία.
8. Ακατάστατες διατροφικές συνήθειες: Τα παιδικά τραύματα και η ακατάλληλη διατροφή είναι αλληλένδετα. Στην μελέτη Rabito-Alcón et al. 2021, αναφέρεται ότι, “Πολλοί άνθρωποι με διατροφικές διαταραχές συχνά αναφέρουν ότι έχουν υποστεί κάποιο παιδικό τραύμα” Όσοι βρίσκονται σε θεραπεία με διατροφική διαταραχή, το κάνουν σε μια προσπάθεια να καλύψουν διαχρονικά κενά μοναξιάς.
9. Κάνουν χρήση ουσιών ή κατάχρηση ως προσπάθεια θεραπείας: Οι άνθρωποι που έχουν παιδικά τραύματα συχνά ερευνούν για τρόπους ώστε να απαλύνουν τον πόνο. Παλαιότερα οι άνθρωποι δεν έδιναν σημασία στο να βρουν τρόπο να απαλύνουν τον πόνο μιας και δεν ήξεραν πως συνδέεται με το σώμα, σήμερα όμως είναι γνωστός ο συσχετισμός μεταξύ της αυξημένης χρήσης ουσιών ή του εθισμού και του τραύματος.
10. Συμπτώματα κατάθλιψης, άγχους ή θυμού που δεν υποχωρούν: Η παροδική κατάθλιψη, άγχος ή θυμού είναι φυσιολογική και μπορεί να είναι απόρροια δυσκολιών. Έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ αυτών των ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, και του παιδικού τραύματος, ιδίως όταν επαναλαμβάνονται.
11. Εκδηλώσεις χρόνιου πόνου: Πολλές μελέτες επιβεβαιώνουν την σύνδεση χρόνιου πόνου στους ενήλικες με τα συμπτώματα σωματικής και ψυχικής υγείας από την εμπειρία παιδικού τραύματος, ιδίως κακοποίησης ή παραμέλησης.
12. Ευαισθησία στην απόρριψη: Όταν μεγαλώνεις σε ένα οικογενειακό περιβάλλον απορριπτικό , είναι συνηθισμένο να αναπτύξεις ευαισθησία στην απόρριψη.
13. Δεν αισθάνεστε ότι σας βλέπουν ή σας ακούνε: Η μη ικανοποίηση αυτών των αναγκών στην παιδική ηλικία, αφήνει στους επιζώντες ανεκπλήρωτες ανάγκες. Το να παραλείπονται ή να μην συμπεριλαμβάνονται σε συζητήσεις, κοινωνικές συγκεντρώσεις ή άλλα γεγονότα μπορεί επίσης να προκαλέσει το αίσθημα ότι δεν συμπεριλαμβάνονται στην οικογένεια καταγωγής.
14. Η ανάγκη για υπερβολικές εξηγήσεις ή δικαιολογίες: Σε ένα περιβάλλον όπου τα συναισθήματα ντροπιάζονται ή οδηγούν σε τιμωρία, τα παιδιά μεγαλώνουν με το μήνυμα ότι ορισμένα συναισθήματα ή εμπειρίες είναι “κακά” ή “λάθος”. Μπορεί να αισθάνονται υποχρεωμένα να υπερεξηγηθούν από φόβο μήπως δεν γίνουν πιστευτά.
15. Αισθήματα ντροπής και ενοχής: Οι επιζώντες του οικογενειακού τραύματος της παιδικής ηλικίας συχνά έχουν ένα έντονο αίσθημα ντροπής και ενοχής. Τα παιδιά έχουν μια φυσική τάση να κατηγορούν τον εαυτό τους και συχνά υποθέτουν ότι αυτό που συνέβη ή δεν συνέβη σε αυτά είναι δικό τους λάθος.
16. Κακή αυτοεκτίμηση : Ελλείψει φροντιστών που διδάσκουν στα παιδιά ότι είναι πολύτιμα, τα παιδιά εσωτερικεύουν το μήνυμα ότι δεν είναι.
17. Έλλειψη ικανότητας να σχετίζονται με τους άλλους : Μεγαλώνοντας με το περιβάλλον να απαρτίζετε από ανασφαλείς ενήλικες, είναι φυσιολογικό να έχουν ανασφαλείς συμπεριφορές σε άτομα εκτός οικογένειας, με αποτέλεσμα να εμπιστεύονται ποτέ κανέναν.
18. Δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων: Η ανατροφή σε ένα περιβάλλον όπου τα συναισθήματα αποδοκιμάζονταν, απορρίπτονταν ή ακόμη και γελοιοποιούνταν, τα προετοιμάζει για μια ζωή δυσφορίας στην έκφραση δυσάρεστων συναισθημάτων.
19. Φόβοι για κοινωνικές καταστάσεις: Όταν μεγαλώνουμε σε περιβάλλοντα όπου η αλληλεπίδραση με τους άλλους ήταν τρομακτική ή ακόμη και επικίνδυνη, είναι φυσιολογικό να μεγαλώνουμε με φόβο να επαναλάβουμε αυτές τις αλληλεπιδράσεις.
20. Ενεργούμε με δυσλειτουργικούς ή ανθυγιεινούς τρόπους απέναντι στους άλλους: Ο πιο συνηθισμένος πρόδρομος της κακοποίησης ή της βίας είναι η εμπειρία αυτής στην παιδική ηλικία. Οι δυσλειτουργικές ή κακές συμπεριφορές βρίσκονται σε ένα φάσμα, και όλοι παρουσιάζουμε κάποιες κακές συμπεριφορές σε κάποιο σημείο της ζωής μας- αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε κακοί άνθρωποι. Αυτό δεν έχει σκοπό να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά που την προκάλεσε, αλλά να μας βοηθήσει να φωτίσουμε τον λόγο που την προκάλεσε και να δώσουμε χώρο για να αναπτυχθούμε και να θεραπευτούμε.
Αν παλεύετε με κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά ή γνωρίσματα της προσωπικότητας, η αναζήτηση ενός θεραπευτή μπορεί να σας βοηθήσει, ειδικά ενός θεραπευτή με γνώση και κατανόηση του οικογενειακού τραύματος.
