Τον έλεγαν Εγωιστή και ήθελε πάντα να κερδίζει. Ήταν κάτι σαν θέμα τιμής για εκείνον. Στις διαφωνίες επεδίωκε να έχει τον τελευταίο λόγο. Τότε μονάχα ένιωθε πως μπορούσε να αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά.
Δεν ζητούσε συγνώμη. Ακόμη και αν μια φωνή μέσα του του ψιθύριζε πως η αλήθεια δεν ήταν ολοκληρωτικά με το μέρος του, εκείνος φρόντιζε να την καταπνίγει και να προχωρά.
Advertisment
Τους διπλωματικούς ελιγμούς τους αντιπαθούσε. «Είναι αυτό που είναι» έλεγε πατώντας πεισματικά τα πόδια του στο έδαφος. «Δεν θα αλλάξω για κανέναν» διατεινόταν όταν το περιβάλλον του του συνιστούσε να βάλει λιγάκι νερό στο κρασί του.
Και κάπως έτσι ο καιρός κυλούσε. Δεν ήξερε αν ένιωθε ευτυχισμένος όμως γνώριζε καλά πως οι γύρω του δεν τον λογάριαζαν για κορόιδο και αυτό τουλάχιστον του ήταν αρκετό.
Μια νύχτα ύπνος δεν του κολλούσε. Γιόρταζε τα γενέθλια των τριάντα του χρόνων και ήδη μετρούσε σοβαρές απώλειες στις σχέσεις του: Η σύντροφος του τον είχε πρόσφατα εγκαταλείψει και δυο μακροχρόνιες φιλίες του είχαν για τα καλά κλονιστεί.
Advertisment
«Εάν δεν απολογηθούν για τη συμπεριφορά τους, θα τους διαγράψω οριστικά από τη ζωή μου» σκεφτόταν με θυμό ο Εγωιστής, τριγυρνώντας στους δρόμους της γειτονιάς του.
Κάθισε κάποτε σε ένα παγκάκι, να πάρει μια ανάσα. Ύστερα από λίγα λεπτά ένα περίεργος τύπος με πολύχρωμα ρούχα και καστανόξανθες μπούκλες τον πλησίασε. Δεν μπορούσε να υπολογίσει την ηλικία του. Είχε το παρουσιαστικό σχεδόν έφηβου και το μεστό βλέμμα υπερήλικα.
«Τι έγινε φίλε, έπεσαν τα καράβια σου έξω;» τον ρώτησε χαρίζοντας του το πηγαίο του χαμόγελο.
«Πες το και έτσι» του απάντησε ανόρεχτα ο ήρωας της ιστορίας μας.
«Χμ, ξέρεις όταν τα καράβια μας πέφτουν έξω μπορούμε απλώς να βουτήξουμε στη θάλασσα» σχολίασε ο αλλόκοτος τύπος.
Ο Εγωιστής τον κοίταξε ενοχλημένος.
«Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν» αποκρίθηκε σαρκαστικά.
Ο άγνωστος άντρας γέλασε.
«Τι κερδίζεις με την αμετακίνητη στάση σου;» τον ξάφνιασε.
«Τι κερδίζω; Το δίκιο μου φυσικά, που δεν το διαπραγματεύομαι με κανέναν» απάντησε γεμάτος σιγουριά ο Εγωιστής.
«Μα ούτως ή άλλως δεν χρειάζεται να το διαπραγματευτείς. Βλέπεις, το καλό με το δίκιο είναι πως δεν συνιστά κάποιο μαθηματικό θεώρημα που απαιτεί την απόδειξή του προκειμένου να υπάρξει. Μην αναζητάς λοιπόν τις συγνώμες. Μονάχα ο ανασφαλής ψυχαναγκαστικά λαχταρά την ταπείνωση των γύρω του για να ορθώσει το κεφάλι του ψηλά. Ο σοφός όμως καλά το γνωρίζει πως ο καθένας ενεργεί σύμφωνα με τα όρια των δυνατοτήτων του».
«Και να τους αφήσω να τη σκαπουλάρουν έτσι;» αγανάκτησε ο Εγωιστής.
«Κανείς δεν την σκαπουλάρει από τη ζωή, φίλε μου. Θα εισπράξουμε τα κέρδη και θα πληρώσουμε για τις ζημιές, σε διαβεβαιώ. Και νικητής θα αναδειχθεί εκείνος που είδε και έμαθε, που παρατήρησε με γυμνό από μηχανισμούς άμυνας βλέμμα τα τρωτά του σημεία και γενναία τα επεξεργάστηκε, που ζήτησε τις συγνώμες του και δέχτηκε να συναντήσει τους ανθρώπους στα μισά της διαδρομής».
«Γιατί μου τα λες όλα αυτά;» απόρησε ο ήρωας της ιστορίας μας.
«Ίσως γιατί κάποτε βρισκόμουν και εγώ στη θέση που τώρα σε ανταμώνω. Και πιθανότατα επειδή επιθυμώ να σε προλάβω προτού ο χρόνος σε προσπεράσει, πολύτιμοι φίλοι σου πουν το αντίο και ο αληθινός έρωτας απογοητευμένος σου γυρίσει για πάντα την πλάτη. Στο τέλος κερδίζει ο λιγότερο εγωιστής, να το θυμάσαι. Αυτός που ερμήνευσε την ανθρώπινη ψυχή ως έναν πίνακα τέχνης γεμάτο χρώματα, που αφουγκράστηκε την ελπίδα και κατανόησε τον φόβο. Μην κλαις λοιπόν για όσα καράβια σου έπεσαν έξω. Αντίθετα, να τα ευγνωμονείς, καθώς χάρη σε αυτά είχες την ευκαιρία να μάθεις κολύμπι. Βούτα στη θάλασσα χωρίς να λες «είμαι αυτός που είμαι». Ό,τι είσαι κάθε δευτερόλεπτο αλλάζει και εξελίσσεται στο φωτεινότερο που θα γίνεις. Άλλωστε τι πιο μαγικό υπάρχει από έναν άνθρωπο που μετουσιώνει τις εμπειρίες του σε πρόοδο;» του ψιθύρισε ο παράξενος τύπος και έπειτα μυστηριωδώς εξαφανίστηκε.
Στα χέρια του ο Εγωιστής κρατούσε τώρα μονάχα έναν πολύχρωμο κύβο.
Γιατί στη ζωή στο τέλος πράγματι θα επικρατήσει ο λιγότερο εγωιστής. Εκείνος που είδε τους ανθρώπους ως ένα συνονθύλευμα χρωμάτων και ως ένα άθροισμα τραυμάτων και θαυμάτων, που δεν απαίτησε μια συγνώμη απλώς για να επιβεβαιώσει τη ναρκισσιστική του ανάγκη για δικαίωση αλλά καλά κατανόησε πως το δίκιο κατοικεί αιωνίως στην καρδιά και πως η αδυναμία χέρι χέρι προχωρά με τη θνητότητα.
Στο τέλος σίγουρα θα νικήσει η αγάπη, ο φίλος που αντιλήφθηκε την αγωνία πίσω από τη δυσλειτουργική μας συμπεριφορά, ο γονιός που δεν διεκδίκησε το αλάθητο του Πάπα, ο σύντροφος που είπε «μπορεί να είμαι τώρα αυτός που είμαι, ωστόσο συνεχώς εξελίσσομαι σε κάτι απείρως σπουδαιότερο» και ο προϊστάμενος που αναγνώρισε τα λάθη του απενοχοποιώντας τα δικά μας.
Στην αυλαία θα κερδίσει όποιος μας συνάντησε στα μισά του δρόμου, συγχωρώντας μας τις μικρές στραβοτιμονιές μας και συμπονώντας μας για τα μεγάλα μας σφάλματα. Εκείνος που τιθάσευσε τα πάθη του, συνειδητοποιώντας εγκαίρως πως το ισχυρό εγώ συνιστά δείγμα ευαλωτότητας και όχι μεγαλείου.
Και στο ηλιοβασίλεμα της ζωής σημασία δεν θα έχουν οι φορές που στεφθήκαμε θριαμβευτές των διαφωνιών αλλά οι στιγμές που υπερβήκαμε τους περιορισμούς μας, που αγκαλιάσαμε δίχως όρους τους αγαπημένους μας και δώσαμε άφεση αμαρτιών στους εχθρούς μας. Στο τέλος του βίου μας ο ήλιος θα αναμετρηθεί με την ποιότητα των σχέσεων που αποκτήσαμε και προτού βυθιστεί στο απόλυτο σκοτάδι θα λούσει τη γη με το φως της ανιδιοτελούς αγάπης που ως θνητοί στις καρδιές σκορπίσαμε.
- Αντί να είμαστε «καλοί», να γίνουμε συνειδητοί - 10 Ιουλίου 2024
- Όταν επενδύουμε στους ανθρώπους, ποτέ δεν χάνουμε - 27 Απριλίου 2024
- Να επιλέξουμε τους ωραίους ανθρώπους και τις σπουδαίες ιδέες - 25 Ιανουαρίου 2024
